Onder de facade

Hoofdstuk 15

Soufiane

Ik haal diep adem en begin alles uit te leggen. "Ze werd mishandeld door haar ouders. Ze beschuldigden haar van overspel in haar vorige huwelijk en hebben haar nooit geloofd toen ze vertelde dat haar ex-man haar mishandelde. Toen ze laat thuiskwam, gingen ze ervan uit dat ze weer met een andere man was geweest. Ze hebben haar serieus verwond en haar uiteindelijk uit huis gezet."

Layla's ogen vullen zich met tranen, en yemma haar gezicht verhardt van woede. "Hoe kan iemand zoiets doen aan zijn eigen kind?" vraagt ze met een trilling in haar stem. "Het is moeilijk te begrijpen," zeg ik zachtjes. "Maar wat belangrijk is, is dat ze nu hier is. We moeten ervoor zorgen dat ze zich veilig en gesteund voelt."

Gelti knikt langzaam. "Ze kan zo lang als nodig bij ons blijven. Dit huis is ook haar huis nu."Layla veegt een traan weg en zegt vastberaden: "We zullen haar helpen, Soufiane. Samen komen we hier doorheen." Ik knik dankbaar en voel een gewicht van mijn schouders vallen. Ondanks de afstand tussen Oumaima en mij, voelt het goed om haar hier te hebben, omringd door mensen die om haar geven.

Wanneer ik mijn oude kamer binnenstap, voel ik een zwaarte op mijn schouders. Alles wat er vandaag is gebeurd, de paniekaanval van Oumaima, de onthulling aan mijn moeder en Layla, het weegt allemaal zwaar op me. Ik plof neer op mijn bed en laat mijn gedachten afdwalen naar de gebeurtenissen van de dag.

Opeens hoor ik een zacht gesnik. Ik kijk op en zie Layla in de deuropening staan, tranen stromend over haar wangen. Mijn hart slaat een slag over. "Layla, wat is er?" vraag ik bezorgd, terwijl ik rechtop ga zitten. Ze rent naar me toe en omhelst me stevig, haar tranen natten mijn schouder. "Soufiane," snikt ze, "het verhaal van Oumaima... het heeft me zo diep geraakt. Hoe kan iemand zoiets doen aan zijn eigen kind?"

Ik streel haar rug en probeer haar te troosten. "Ik weet het, Layla. Het is verschrikkelijk wat ze heeft meegemaakt." Ze trekt zich iets terug en kijkt me met betraande ogen aan. "Soufiane, zou jij mij geloven als ik in dezelfde positie zat? Zou je mij geloven als ik je vertelde dat ik mishandeld werd?"

Ik ben verbijsterd door haar vraag en kan niet geloven dat ze eraan twijfelt. "Natuurlijk zou ik je geloven, Layla. Hoe kun je daar überhaupt aan twijfelen?" Mijn stem is zacht maar vastberaden. "Je bent mijn zus. Ik zou je altijd geloven en beschermen, wat er ook gebeurt."

Layla's ogen vullen zich opnieuw met tranen, maar dit keer van opluchting en dankbaarheid. "Dank je, Soufiane," fluistert ze. "Ik ben zo dankbaar om jou als oudere broer te hebben. Onze vader zat fout over alles wat hij tegen je zei. Jij verdient liefde, en ik wil dat je dat weet." Ik voel een brok in mijn keel opkomen en mijn ogen beginnen te prikken. "Layla..." begin ik, maar ze onderbreekt me.

"Nee, laat me dit zeggen," zegt ze vastberaden. "Je bent een goed persoon, Soufiane. Je bent altijd voorzichtig met wie je in je leven toelaat, en ik begrijp waarom. Je muren zijn hoog, maar de mensen die binnen die muren zijn, krijgen alles van je. En ja je bent hard tegen de mensen buiten die muren, maar dat komt omdat mensen jou keer op keer hebben teleurgesteld. Maar weetje, souf, ik denk dat het tijd word dat je stukje bij beetje die muur naar beneden haalt voor Oumaima.Ik weet dat jullie huwelijk is ontstaan zoals het hoort maar ze word wel je vrouw. Je bent loyaal, beschermend en je doet alles voor de mensen waar je om geeft. Je hebt zoveel meegemaakt maar ondanks dat heb je mij alleen maar kracht getoond. Je hebt me altijd beschermd, ook al zorgde dat ervoor dat jij in de problemen kwam. Je hebt zoveel liefde te geven, zelfs als je het niet altijd laat zien."

Er rolt een traan over mijn wang en Layla veegt hem voorzichtig weg. Haar aanraking is zacht en troostend. "Dank je" fluister ik, mijn stem gebroken door emotie. Ze glimlacht door haar tranen heen en omhelst me weer stevig. "Ik ben er altijd voor je, Layla. Vergeet dat nooit." We blijven zo een tijdje zitten, onze armen om elkaar heen geslagen. In dat moment voel ik een diepe band tussen ons, een band die sterker is dan ooit tevoren. Layla's woorden geven me een gevoel van troost en kracht.

Wanneer we elkaar uiteindelijk loslaten, voel ik me opgelucht en gesterkt. "Dank je, Layla," zeg ik opnieuw, mijn stem nu steviger. "Ik ben dankbaar voor een zusje als jij." Ze glimlacht en knikt. "Samen kunnen we alles aan."

We wisselen een laatste glimlach uit voordat ze de kamer verlaat. Terwijl ik achterblijf, voel ik een nieuw soort vastberadenheid opborrelen. Wat er ook gebeurt, ik weet dat ik Layla en mijn familie aan mijn zijde heb. En dat geeft me de kracht om door te gaan, voor hen en voor mezelf.