Onder de facade

Hoofdstuk 4

Oumaima

Hij kijkt me een tijdje aan. Vervolgens scant hij mij van top tot teen. Ik blijf in zijn ogen kijken totdat het mij opvalt dat hij een prachtige bos bloemen vast heeft. Het heeft bordeaux rode rozen met kleine witte bloemen ertussen. Hij overhandigd mij de bloemen en geeft mij een kus op mijn voorhoofd. Wat gebeurt hier. Dit had ik nog in geen honderd jaar verwacht.

Nu pas zie ik dat er iemand achter Hem staat. Hij geeft mij een hand en zegt: "Hoi, Ik ben Nassim, vriend van Soufiane. Sorry dat we laat zijn. Soufiane moest perse het perfecte boeket kopen." Hij kijkt Soufiane aan met een grijns. Ik kijk nu ook naar soufiane en zie hem Nassim een dodelijke blik geven. Dit zorgt ervoor dat Nassim zijn grijns alleen nog maar aanweziger wordt.

"Bedankt voor de bloemen, ze zijn prachtig." zeg ik tegen Soufiane met een glimlach. Hij geeft me een korte lach en we lopen met zijn drieën de woonkamer weer in.

Soufiane en nassim groeten mijn ouders en gaan erbij zitten. Uiteraard deden mijn ouders helemaal alsof ze perfect waren. "Wauw Oumaima, wat heb je een mooi boeket van je aanstaande gekregen." zegt mijn moeder met zo een grote glimlach dat het niet gezond is. "Ja he, vind ik ook. Ik ga ze even in het water zetten en dan neem ik gelijk de koffie mee" zeg ik.

Ik voel gewoon dat Layla sowieso met me mee is gelopen. Het is oprecht gezellig met haar. Ook al heb ik haar vandaag pas ontmoet, weet ik zeker dat we een goede band op zullen bouwen. Ik pak een vaas en Layla gaat weer terug aan de bar zitten. "Dusssss, wat vindt je ervan" vraagt ze op de zelfde manier als eerder vandaag. Waar doelt ze op. Dat weet je heel goed. Iedere keer weer die vage vragen. "De bloemen zijn echt prachtig" En dat was dus precies niet waar ze op doelde. "Ik heb het over soufiane. Wat vind je van hem?" Zegt ze terwijl ze met haar ogen rolt. "Prima" zeg ik terwijl Ik me schouders ophaal. "Prima? Kijk ik weet dat het mijn broer is maar hij is wel beter dan alleen prima" Ik kijk haar lachend aan en haal me schouders op.

Ik pak het dienblad met de koffie erop en neem het mee naar de woonkamer, layla loopt achter me aan. Op het moment dat ik binnenkom valt het helemaal stil. Soufiane kijkt me met een doordringende blik aan. Alsof hij recht door me heen kijkt. Ik begin aan de rechterkant met het uitdelen van de koffie. Ik ga iedereen langs en uiteindelijk kom ik bij hem... "Shokran" zegt hij eenvoudig. Wat had je verwacht? Dat hij je meteen een kus zou geven?! Daarna geef ik nog koffie aan zijn moeder, die naast hem zit.

Net wanneer ik wil zitten hoor ik gelti zeggen "Oumaima, kom jij maar hier zitten, dan zit ik wel op jou plek" "euhh.... Ja hoor is goed gelti" zeg ik. Terwijl ik opsta knipoogt layla weer naar mij. Ik kijk haar aan met een stenge blik, wat ervoor zorgt dat ze moet lachen.

Als we eenmaal zitten op onze nieuwe plekken zegt gelti "Wow tbarakallah 3lik, Oumaima. De koffie is heerlijk" "Tuurlijk is het heerlijk, heeft ze van mij geleerd" zegt me moeder gelijk. Ik schenk zijn moeder nog een glimlach en als ze me niet meer aankijkt rol ik me ogen, mijn moeder kan nooit normaal doen.

We de rest van de avond met elkaar en tot mijn verbazing is het best wel gezellig. Soufiane heeft wel de hele avond zijn mond gehouden maar ik betwijfel of ik dat erg vind. Hoe langer ik een gesprek kan uitstellen hoe beter. Gelti zegt ineens "Rafiq, kom maar ten zaken". Oooh de jongen die aan het begin kwam heet dus Rafiq. Hij knikt en begint met praten "'Zoals jullie weten zijn we hier natuurlijk bijeengekomen met een reden. Wij zouden graag de hand van uw dochter, Oumaima Lahali, willen vragen voor mijn broer Soufiane Amrani" de spanning was om te snijden, totdat mijn vader begon te praten. "Jullie kunnen denk ik wel begrijpen hoe moeilijk het voor mij is om mijn enige dochter weg te geven. Ze is mijn prinsesje, mijn parel, mijn leven. Maar ik weet zeker dat Soufiane goed voor haar zal zorgen. Mijn toestemming heb je!" Iedereen begint te klappen, en de Marokkaanse kreet is ook niet te missen.

"Laten we de traditie voortzetten. We kunnen dit natuurlijk niet doen zonder Koran te reciteren. Soufiane, ga je gang" gaat mijn vader verder. En voor ik het weet word de hele kamer gevuld met een prachtige recitatie, er heerst een rustgevende sfeer. Dit wordt gewoon mijn man. Dit is mijn aanstaande. Misschien zijn niet alle huwelijken zo slecht. Misschien wordt ik met hem oprecht gelukkig...

Na de recitatie zie ik Layla ringen pakken. Huh ik dacht dat dat pas bij de verloving gegeven zou worden. Maar goed, er is toch geld zat. We staan allemaal op en Soufiane en ik gaan in het midden van de kamer staan. Layla staat voor ons en geeft de ringen aan. Als eerst pakt Soufiane mijn ring. Zodra de ring om mijn vinger geschoven wordt er door iedereen geklapt. Wowww deze ring is prachtig. De grote diamant is niet te missen en de prachtige kleine diamantjes aan de zijkant maken het super elegant. Hij heeft wel een goede smaak he. Eerst die taart, toen de bloemen en nu de ring... Nu is het mijn beurt, ik pak de ring en schuif het om zijn vinger. Iedereen klapt weer en nu pas maken we oogcontact. We staren diep in elkaars ogen. Zijn ogen zijn licht bruin kleuren met soms wat groene tinten. Dat vind je wel mooi hè. We kijken elkaar zo lang aan dat we niet door hebben gehad dat helemaal stil geworden is en dat iedereen ons aanstaart.

"We moeten praten..." zegt hij serieus. Hij pakt mijn hand en neemt me mee naar de tuin.....