Onder de facade

Hoofdstuk 23

Soufiane

Ik kijk Oumaima na terwijl ze het kantoor uitstormt, en voor een moment blijf ik daar staan, mijn handen nog steeds trillend van woede. Maar naarmate de seconden verstrijken, ebt de woede weg en blijft er iets anders achter: schuldgevoel. Wat heb ik gedaan? Waarom heb ik haar zo tegen de muur gedrukt?

Ik sluit mijn ogen en haal diep adem, probeer de spanning uit mijn schouders te laten vloeien. Dit is niet de man die ik wil zijn, niet de manier waarop ik onze relatie wil opbouwen. Maar de druk van de verwachtingen, de tradities, de media... het lijkt soms ondraaglijk. Toch is dat geen excuus voor mijn gedrag.

Ik pak mijn telefoon en scroll door mijn contacten. Layla. Mijn jongere zus is altijd mijn klankbord geweest, de persoon bij wie ik mijn hart kon luchten. Terwijl ik haar nummer kies, voel ik mijn handen nog steeds trillen.

"Soufiane?" Layla's stem klinkt opgewekt, maar ik hoor ook de onderliggende stress. Natuurlijk, het is de dag van de henna en zij is bezig met de voorbereidingen.

"Layla, heb je een moment?" vraag ik, mijn stem zachter dan ik had bedoeld.

"Ja, natuurlijk. Wat is er aan de hand?" vraagt ze, haar toon meteen serieuzer.

"Ik heb iets doms gedaan," begin ik, en ik voel mijn keel dichtknijpen. "Ik heb Oumaima kwaad gemaakt. Nee, erger dan dat... ik heb haar bang gemaakt."

"Wat bedoel je?" vraagt Layla, haar bezorgdheid duidelijk hoorbaar.

"Ik... ik heb haar tegen de muur gedrukt en op haar ingepraat. Ik was boos omdat ze naar het werk kwam op de dag van de henna. Ik dacht dat ze de façade in gevaar bracht. Maar ik ging te ver, Layla. Veel te ver."

Er valt een stilte aan de andere kant van de lijn. Ik kan me bijna voorstellen hoe Layla nadenkt over wat ik zojuist heb gezegd.

"Soufiane, dat klinkt niet als jij" zegt ze uiteindelijk, haar stem zacht maar doordringend. "Wat heeft je zo boos gemaakt?"

"Alles, Layla. De druk van de media, de verwachtingen van de familie, de tradities... het is gewoon te veel. En toen zag ik haar daar, gewoon doorgaan met haar leven alsof deze dag niets betekende. En ging ik door het lint."

"Maar dat rechtvaardigt niet wat je hebt gedaan," zegt Layla scherp. "Je moet je verontschuldigen. Meteen."

"Ik weet het," zeg ik, mijn stem brekend. "Ik voel me schuldig. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen."

"Begin met een oprechte verontschuldiging," zegt Layla. "En dan... misschien moet je met haar praten over waarom deze dag voor haar zo moeilijk is. Het is niet alleen jouw druk die telt, Soufiane. Zij heeft ook haar eigen demonen."

Ik knik, ook al kan ze dat niet zien. "Je hebt gelijk. Ik moet dit rechtzetten."

"Goed," zegt Layla, haar stem nu weer iets zachter. "Maar Soufiane, wees voorzichtig. Woorden kunnen soms evenveel schade aanrichten als daden. Denk na voordat je spreekt."

"Ik zal het proberen," zeg ik, terwijl ik mijn ogen sluit en nog een diepe ademhaling neem. "Dank je, Layla. Ik had dit nodig." "Geen probleem," zegt ze, haar stem nu weer iets luchtiger. "Maar Soufiane, ik moet terug naar de voorbereidingen. Het wordt een drukke dag."

"Ik begrijp het," zeg ik, en ik voel een lichte glimlach om mijn lippen krullen. "Bedankt dat je tijd voor me hebt vrijgemaakt." "Altijd," zegt ze. "En Soufiane... maak het goed met haar. Ze verdient beter."

Ik hang op en blijf nog even staan, mijn gedachten racen. Layla heeft gelijk. Dit is niet alleen mijn strijd, maar ook die van Oumaima. En ik moet mijn best doen om haar te begrijpen en te steunen, zelfs als het moeilijk is.

Met nieuwe vastberadenheid besluit ik naar Oumaima te gaan. Ik moet haar laten zien dat ik bereid ben te luisteren, dat ik haar gevoelens respecteer en haar wil steunen. Terwijl ik de gang doorloop, voel ik mijn schuldgevoel langzaam plaatsmaken voor een gevoel van hoop. Misschien kunnen we hier samen uitkomen, als we maar eerlijk en open tegen elkaar zijn.