Onder de facade

Hoofdstuk 5

Oumaima

We gaan zitten aan de tafel in de tuin. "Luister, het kan me niet schelen wie je bent of wat je doet. Als het niet hoefde, was ik nooit getrouwd en al helemaal niet met iemand als jou. Dit zal nooit een echt huwelijk worden." begint hij op een boze toon. Als hij het zo wilt spelen vind ik het prima. "Pardon, iemand als mij?! Wat wil je daarmee zeggen?" Zeg ik nu ook geïrriteerd. "Iemand die alleen met mij wilt zijn vanwege mijn titel, macht, rijkdom, uiterlijk... moet ik nog even doorgaan" zegt hij met een grijns. "Doe je altijd zo uit de hoogte?" vraag ik terwijl ik mijn ogen rol. "Uit de hoogte?! Ik benoem alleen feiten."

"Weetje soufiane, je hebt gelijk dit zal nooit een echt huwelijk worden. En maak je maar geen zorgen je geld heb ik niet nodig" zeg ik terwijl ik opsta. "Oh dus de rest heb je wel nodig" zegt hij geamuseerd. "Ik heb niks van jou nodig, wil jij niet trouwen, prima. Dan vind ik iemand anders. Voor mij is dat geen probleem, maar voor jou..." zeg ik nu ook met een grijns. Hij staat op. "Wat wil je daarmee zeggen." "Ik heb nog genoeg keuze, maar jij.... Jij niet. Want ik ben de enige in de zelfde geld klasse als jou. En je reputatie zou anders natuurlijk ten onder gaan. Oh wacht sorry, nog erger ten onder gaan. Oepssss, gevoelige snaar geraakt..."

Voor ik het weet word ik keihard tegen de muur aangedrukt. Niet weer. Alsjeblieft, niet weer. Ik voel me hart sneller kloppen. Hij haalt zijn arm omhoog. Ik knijp direct mijn ogen dicht en bescherm mijn hoofd met mijn armen. Ik wacht. En wacht. Maar er gebeurt niks. Als ik zeker weet dat er nu niks gaat komen, haal ik mijn armen weer naar beneden.

Beide armen heeft hij precies naast mijn hoofd gezet. In mijn ooghoeken zie ik zijn handen trillen. Hij staat zo dichtbij dat ik zijn adem kan voelen. Ik blijf naar beneden kijken. Ik durf geen oogcontact te maken. Straks maakt dat de klap alleen maar harder. "Kijk. me. aan." zegt hij. Ik zet een zelfverzekerde blik op en haal langzaam mijn hoofd op. Hij kijkt me aan met een blik die ik niet kan plaatsen. "Jij luistert naar mij en absoluut niet andersom. Ik word jou man en jij wordt mijn vrouw." zegt hij dicht tegen mijn lippen aan. Hij geeft me nog een kille blik voordat hij langzaam naar mijn oor gaat. "Denk goed na over de toon die je tegen mij aanslaat..." fluistert hij dreigend in mijn oor. En voor ik het weet is hij weg

Wat denkt hij. Dat iedereen met hem wil zijn. Hij is oprecht aan het hallucineren. En al helemaal als hij denkt dat ik vrijwillig in het huwelijksbootje stap.

Zodra ik de woonkamer binnen kom begint gelti direct met praten. "Haha daar is ze eindelijk hoor" "Sorry gelti, Ik moest nog even wat doen." zeg ik met een verontschuldigende glimlach. "Nou, je bent net op tijd want jullie gaan nu de taart aansnijden." zegt Nassim.

Ik kijk weer naar de taart. "Will you complete my deen?" Ik walg alleen al als ik het lees. Daarna kijk ik naar Soufiane die inmiddels al is gaan zitten op mijn plek. Layla duwt hem omhoog en voor ik het weet staan ze allemaal op. Soufiane komt naast mij staan. Mijn vader overhandigd het mes aan mij. En net voor ik wil gaan snijden zegt Layla met een grijns: "Jullie moeten het wel samen doen natuurlijk!"

"Ik denk dat ik het wel aan kan hoor." zeg ik tegen haar met een kleine glimlach. "Ha ha ha, wat grappig. Doe nou maar." zegt ze. Soufiane legt zijn hand op de mijne en samen en precies op dat moment maken we oogcontact. We geven elkaar exact dezelfde kille blik. Samen snijden we de taart aan en op dat moment begint iedereen weer te klappen en te joelen. Soufiane laat direct het mes weer los en ik snij de rest van de stukjes.

Zodra we allemaal op de bank zitten met onze stukje taart."Dusss, wanneer is de bruiloft??" vraagt Rafiq als er een stilte valt. "Zo snel mogelijk" antwoordt Soufiane kill. Sorry, wat gaat er in zijn hoofd om. Volgens mij verwacht hij echt dat we over een week al gaan trouwen. "En wanneer is dat?" vraagt Rafiq door. "Volgende week" zegt hij. Ik barst in lachen uit. Haha misschien heeft hij toch nog een vorm van humor. Maar pas als ik om me heen kijk heb ik door dat niemand mee lacht. "Oh je bent serieus."

"Problemen mee?" vraagt hij terwijl hij zijn wenkbrauwen ophaalt. "Zeker niet, kan niet wachten om te wonen met de liefde van mijn leven" zeg ik sarcastisch met een overdreven grote glimlach. Hij blijft me lang aanstaren en de spanning is om te snijden. Totdat nassim begint te praten "Nou als dat geregeld is denk ik dat het maar tijd is om te gaan." "Goed idee, weldi" zegt gelti terwijl ze hem een schouderklopje geeft.

Nadat ze allemaal weg zijn denk ik na over vandaag. Ik heb nummers uitgewisseld met Layla. En we zijn gelijk begonnen met appen. Me ouders waren vandaag best wel stil. Normaal zijn ze veel beter in doen alsof ze de beste ouders zijn. Maar volgens mij had soufiane zijn familie niks door. Zijn moeder was zo aardig.... Helemaal verzonken ik gedachtes krijg ik opeens een appje van een Onbekend nummer.