Onder de facade

Hoofdstuk 6

Oumaima

06 35472091: Slaaplekker, zine djali🖤

ik: Wie ben jij?

06 35472091: Je toekomstige.

Het is Soufiane. Hoe komt hij aan mijn nummer? Laat me hem even irriteren.

Ik: Welke?

06 35472091: Alsof er mannen zijn die jou willen. Maar als je het echt wilt weten, de knapste van allemaal.

Ik: Oooohhh Imrane ben jij het. Was al bang dat het Soufiane zou zijn.

06 35472091: Haha wat grappig.

Ik: Hoe kom je aan me nummer, Soufiane en hoezo denk je dat je me zomaar kan appen.

06 35472091: Van Layla gepakt. Ik word je man, heb geen toestemming nodig.

Ik: Waarvoor app je?!

06 35472091: Morgen 8 uur stipt klaar staan, we moeten dingen regelen voor de bruiloft

Ik reageer niet meer en besluit om te gaan slapen. Morgen moet ik blijkbaar vroeg opstaan.

Het is half zeven in de ochtend en mijn wekker gaat af. Genoeg tijd om me klaar te maken voordat Soufiane arriveert. Ik sta op uit bed en loop naar mijn kledingkast, waar ik twijfel over wat ik zal aantrekken. Uiteindelijk besluit ik voor een classy outfit te gaan. Ik trek een lichtblauwe pantalon aan met een bijpassende blazer, en daaronder een witte blouse. Terwijl ik mijn haar krul, merk ik dat het langer duurt dan verwacht. Mijn haar, dat nogal lang is, kost me veel tijd. Als ik eindelijk mijn haar heb gekruld doe ik mijn make-up. Ik hou het wel natuurlijk want ik heb geen zin om het er later allemaal weer af te halen. Ik kijk op mijn horloge en zie dat Soufiane er ieder moment kan zijn. Tevreden kijk ik nog even in de spiegel en loop naar beneden. Ik pak nog snel twee wafels. Voor mij en voor Soufiane. Zo lief dat je ook voor Soufiane wat te eten meeneemt. Alleen zodat ik niet later nog ergens met hem hoef te ontbijten. Ik vraag me af waar we heen gaan. Ik hoop dat het niet ver is. Er moeten nog wel heel veel dingen geregeld worden voor de bruiloft. Zaal, catering, jurken.... Ik voel mijn telefoon trillen

06 35472091: Ik ben er zine djali🖤

Wow, hij maakte geen grapje toen hij zei "om 8 uur stipt".

Ik: Kom al. Noem me niet zo.

06 35472091: Ik noem je hoe ik wil, ben je man weet je nog

Ik: Alsof ik het kan vergeten als jij me er iedere keer aan herinnerd

Ik trek snel mijn witte hakken aan pak mijn witte tasje en loop naar buiten. Daar staat het dan, leunend tegen zijn auto. Prachtig. Prachtig? De auto bedoel ik. Ja, ja tuurlijk. "Sbah el kheir, zine" zegt hij met een grijns terwijl hij me top tot teen scant. "Noem me niet zo" zeg ik geïrriteerd. Als ik net wil instappen, maakt Soufiane de deur open. Ik kijk op. "Ze3ma gentleman" Hij rolt met zijn ogen en nadat ik ben ingestapt smijt hij de deur dicht.

We zitten zwijgend naast elkaar in de auto terwijl hij ons naar een of andere zakelijke bijeenkomst rijdt, zijn handen stevig om het stuur. De spanning tussen ons is voelbaar, geladen met onuitgesproken frustraties en wrok. Ineens breekt Soufiane het ijzige zwijgen. "Je ziet er fatsoenlijk uit vandaag," zegt hij op een toon die net zo snijdend is als zijn blik in de achteruitkijkspiegel.Ik kijk hem aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Dank je," antwoord ik koeltjes, mijn stem scherp als een mes.

Hij schudt zijn hoofd minzaam. "Maar dat is slechts de buitenkant," vervolgt hij, zijn stem laag en doordringend. "Je innerlijk zal altijd dezelfde zijn - arrogant, vol minachting." Mijn handen ballen zich tot vuisten op mijn schoot. "En jij, Soufiane?" bijt ik terug. "Je kunt dan wel mooi verpakt zijn, maar van binnen ben je net zo hol en leeg als je hart." Soufiane knijpt zijn kaken samen en zijn greep op het stuur verstrakt. "Je weet niets over mij." sist hij door zijn tanden heen. "En dat wil ik ook zo houden," fluister ik, mijn stem gevuld met venijn. "Hoe minder ik van jou weet, hoe beter."

De rest van de rit is gevuld met een ijzige stilte, alleen onderbroken door het geluid van de motor en het zachte gesuis van de wind buiten. Geen idee waar we heen rijden maar ik ben ook zeker niet van plan het aan hem te vragen. "We gaan zalen bekijken. Onthoudt dat ondanks alles, iedereen moet geloven dat we daadwerkelijk van elkaar houden. Waag het niet om het te verpesten" We arriveren bij de bestemming, waar we gedwongen zijn om samen te zijn, maar elk woord tussen ons blijft beladen met de diepe haat die we voor elkaar koesteren.

We stappen uit bij de ingang van het landhuis, waar een elegante vrouw ons begroet met een stralende glimlach. "Welkom! Jullie moeten Oumaima en Soufiane zijn, toch?" vraagt ze, terwijl ze ons vriendelijk naar binnen leidt.

Soufiane knikt kort, zijn gezichtsuitdrukking ondoorgrondelijk. Hij pakt mijn hand en ik loop achter hem aan, mijn hart bonzend in mijn keel terwijl ik probeer te negeren hoe dichtbij hij is. Binnen in het landhuis worden we begroet door een overvloed aan glanzende kroonluchters en stijlvolle bloemen, allemaal bedoeld om de perfecte setting voor het begin van een huwelijk te creëren.

"We hebben een aantal prachtige zalen beschikbaar voor jullie bruiloft" legt de gastvrouw uit, terwijl ze ons door de gangen leidt. "Laten we beginnen met de balzaal. Het is onze meest populaire keuze, met zijn majestueuze inrichting en ruimte voor honderden gasten."

Soufiane knikt opnieuw, maar ik zie de minachting in zijn ogen terwijl hij rondkijkt. "Het lijkt me wat overdreven," mompelt hij bijna onhoorbaar. "Is er niet iets extravagants?" vraag ik dan met een grote grijns. Ik pak zijn arm en grijp hem zo hard vast. Ik kijk hem aan, op zoek naar een reactie maar tevergeefs geeft hij geen kik. "Mijn verloofde houdt er namelijk van om in de spotlight te staan" voeg ik er aan toe met een grote glimlach.De vrouw wordt helemaal enhoustiast en zegt "Ik dacht dat je het nooit zou vragen! "De extravagante zalen zijn mijn favoriet. Loop maar mee." Daar gaan we dan, op zoek naar de perfecte zaal voor ons alles behalve perfecte huwelijk.