Onder de facade

Hoofdstuk 1

Oumaima

Het is 6 uur s'ochtends. Ik heb vandaag vroeg een afspraak met een cliënt. Dat is een wonder aangezien ik na het hele incident niet veel cliënten meer heb. Ik ga er daarom vanuit dat deze persoon niet weet van alle roddels en dat stelt me gerust. Ik werk als echtscheidingsadvocaat bij een klein advocatenbureau. Voordat mijn leven veranderde in een absolute hel was ik rechten aan het studeren, het was voor mij alleen altijd nog de grote vraag waar ik me uiteindelijk in wilde specialiseren. Door alles dat is gebeurd wist ik het zeker. Ik wilde vrouwen helpen die in dezelfde situatie zitten als ik zat. Ik heb bij dit advocatenbureau ook stage gelopen. Ik stond altijd bekend als de stagiair die haar werk uitmuntend deed. Ze waren dan ook blij dat ik na het afstuderen bij hen ging solliciteren. Maar die blijdschap was voor hen maar van korte duur. Want voor ik het wist was ik niet meer die uitmuntende stagiair maar was ik de vrouw die haar handen niet thuis kon laten. Ontslagen hebben ze me gelukkig niet. Omdat ze weten dat er geen vervanging voor mij is. Iedere succesvolle advocaat wil namelijk werken bij het grote bedrijf Armani's cases. Maar ik niet, absoluut niet zelfs. Nooit dat ik daar zou werken. Nooit dat ik zou werken voor Soufiane Amrani. De man die alleen maar groot kan praten en denkt dat de hele wereld om hem draait.

Ik bid mijn gebed en maak me snel klaar, vervolgens ga ik naar beneden. Ik hoef gelukkig niet stil te doen aangezien we in zo een groot huis wonen. Al zou ik een speaker aanzetten, zouden mijn ouders nog niet wakker worden. En dat is alleen maar beter want zodra ze wakker zijn beginnen ze weer tegen me te schreeuwen. Ik word er ziek van, iedere keer maar weer die valse beschuldigingen. Allemaal door hem. Ik zou willen dat hij nooit in mijn leven was gekomen. Dan was ik nog gelukkig. Dan had ik nog vriendinnen. Dan hielden mijn ouders nog van me.

Snel probeer ik nog wat koffie te zetten. Want zonder koffie kom ik de dag niet door. Aangezien ik nu amper cliënten heb, wordt ik opgezadeld met al het papierwerk. In alle haast loop ik snel naar onze garage. Ik kies welke auto ik deze keer neem. Er zijn genoeg dure auto's maar niemand hoeft te weten hoe rijk ik ben. Daarom kies ik voor de Volkswagen Polo. Tussen al onze andere auto's stelt het niks voor maar ik weet dat voor mensen van mijn leeftijd dit een droomauto is.

Ik vertrek snel naar werk maar vind het stiekem wel spannend. Wat als die persoon wel alle roddels heeft gehoord. Of nog erger dat hij mij alleen gevraagd heeft om me in mijn gezicht uit te schelden. Oké, rustig Oumaima, het zal vast niet zo erg zijn. En als het dat wel is dan pak ik gewoon de auto en ga ik terug naar huis. Ik zet snel de muziek harder en zing mee zodat mijn gedachten niet verder kunnen afdwalen.

Eenmaal aangekomen op werk voel ik al hun blikken weer. Ik loop snel naar mijn kantoor maar net voor mijn kantoor word ik gestopt. Daar staat hij dan, de persoon die iedere dag mijn dag weer probeert te verpesten. Hij is niet de enige, er zijn vele mensen met hetzelfde doel. Allemaal door hem.

"Ewa Oumaima, wat doe jij hier? Had die geheime minnaar van je geen zin in jou. Oh sorry mijn fout, minnaars bedoel ik" zegt hij. "Imrane, heb jij niets beters te doen dan vrouwen te proberen beledigen?" vraag ik en zet expres een grote glimlach op. "Oh nee mijn fout, vrouw bedoel ik. Alle andere vrouwen in jouw leven zijn namelijk al gevlucht" zeg ik er gelijk achteraan op dezelfde toon als hij deed. Stomverbaasd bleef hij me aanstaren. Dat zag ik als een goed moment om snel weg te glippen naar mijn kantoor.

Ik doe gelijk de deur achter me dicht en plof neer op mijn stoel. Wow, ik heb dit nog nooit gedaan. Mijn mond opengetrokken naar Imrane. Vroeger was het normaal, iedereen wist daardoor dat je geen spelletjes met mij kon spelen. Deed je iets dat mij niet aanstond zei ik er direct wat van. Maar na alles kan ik alleen nog maar incasseren. Het voelt goed om weer een stukje van me oude zelf terug te krijgen. Die verbaasde blik op Imrane zijn gezicht heeft mijn dag gemaakt. Als hij nog even bleef staan had hij vliegen gevangen.

Ik leg alvast alle papieren klaar voor de cliënt. Ik was expres vroeg vertrokken van huis zodat ik niet hoefde te haasten. De zaak ziet er niet al te ingewikkeld uit. Gewoon weer een koppel dat wil scheiden maar niet goed kan bepalen wie wat krijgt. Niet veel later komt de cliënt binnen. Ik ben gelijk al opgelucht als ik een vrouw met een grote glimlach zie. Het gesprek verloopt vlekkeloos. Door dit soort mensen weet ik weer waarom ik voor dit beroep gekozen heb.

Ik blijf nog tot laat op werk. Het is heel saai maar ik klaag niet. Alles is namelijk beter dan mijn vader zijn gezeik aanhoren. Zodra ik thuis kom, slapen ze meestal al. Dus werk is de perfecte manier om hen te vermijden. Jammer genoeg is het morgen zaterdag en is het kantoor gesloten...