සීත සෙවනැලි (Sinhala ) Completed

17.

දහහත් වන සිත්තම

මේ අවූරුද්දත් ටික ටික වයසට යනවා... දහවල කෙටි වෙමින් රාත්‍රිය දිගු වෙනවා. සමකය අසල නිසා මේ පූංචි මුතු කැටයෙ පැහැදිලි ඍතු වෙනස්කම් නොතිබුනත් සියුම් වෙනස්වීම් සිදු වෙනවා.

ජීවිතෙත් වෙනස්වීම් එක්ක ඉස්සරහට ගලා ගෙන යනවා... ඒ වාරයේ සිදුවුන එක වෙනස්වීමක් තමයි මම බස් එකේ යන දවස් වලට තිමිරත් එන එක. හිමිදිරියේ එයාට පිහිනුම් පුහුණු වීම් තිබුන නිසා  ඉස්කෝලේ ඇරුනම තමා ආවේ.. ඒකත් පුළුවන් දවසට තමයි... ඉස්කෝලේ සමිති සමාගම් කිහිපයකම නිලතල දරපු නිසා ගොඩාක් දවසට හවස පාසලේම රැඳෙන්න වුණා...පුළුවන් හැම දවසටම විශාකාව අසල පොලිස් ක්ෂේත්‍ර බලකා මුලස්ථානයට එහායින් තිබුණු බස් නැවතුමට එයා ආවා...
ගොඩාක් වෙලාවට මුලින් ආවේ මම... රීඩ් මාවතේ ඉඳලා මෙතනට එන්න ටිකක් වෙලා යනවා..ඊට පස්සේ එතනින් දෙන්නම එකට බස් එකේ නැගල නුගේගොඩට එනවා... ඒ වෙනකල් දෙන්න කතා කරන්නේ නැහැ.. ඒ වෙලාවට බස් රථය නිල් පාට ටයි පටි වලින් පිරිලා...පිරිමි ළමයෙක් එක්ක වචන හුවමාරුවක් වුනොත් පහුවදාට පාසල පුරාවට ලැව් ගින්නක් වගේ පැතිරෙනවා...176ට ගොඩ වුනාට පස්සෙනම් කතා කරන්න පුළුවන්.. ඇත්තටම මේ සම්භන්දව මටත් වැඩිය සැලකිලිමත් වුනේ තිමිර..138දි මගේ අවට හිටගෙන හිටියට මගේ දිහා බැලුවෙත් කලාතුරකින්... මගේ ඇස් නම් තිරිංග රහිතව නිරන්තරයෙන් එයා වටේ ගැවසුනා...176 බස් රථයේ ඊට වැඩි නිදහසක් ලැබූනත් අපි පරිස්සමෙන් තමයි හැසිරුනේ..

දුෂ්කරම දේ වුනේ මදාරායි, ප්‍රභානියි හලා ගන්න එක...අපි දෙන්න මුවින් කතා නොකලට ඇස් අතර හුවමාරු වෙන දෙබස් එයාලට තේරෙයි කියලා මම බය වුණා. මම බස් එකේ යන දවසයි, තිමිරට නිදහස් හවස් වරුවකුයි, මදාරාට හවස පුහුණුවීම් නැති දවසකුයි, ප්‍රභානිට අමතර පන්ති නැති දවසකුයි එකම කුලකයේ මැදට ඇවිත් පොදු වෙනකොට කොහොමටත් තිමිර එන ගොඩාක් දවස් වලට ඒ දෙන්නා නැහැ..

බස් රථයේ දෙනෝ දාහක් මිනිස්සු මැද දුරකින් ඉඳ ගෙන නිහඬව ඇස් දෙකෙන් විතරක් කතා කරන එක බොහොම සුන්දර අත්දැකීමක් වුණා..

හදිසියේ දහවලක මදාරාගේ පාසලෙන් පසු පුහුණුවීම් අවලංගු වුණා. එදාම ප්‍රභානිටත් පන්ති තිබුනේ නැහැ... එයාගේ පන්තියේ ගුරුවරයාගේ අසනීපයක් නිසා පසුගිය සතියෙත් පන්තිය පැවැත්වූනේ නැහැ.
එදා තිමිර එන දවසක්...
මේ සන්තෑසියට කවදාහරි මුණ දෙන්න සිදු වෙන්න වෙනවා කියලා මම දැනගෙන හිටියා.. ඒත් ඒක මුණ ලඟටම ආවම මගේ හිතත් කලබල වුණා...
මේ දෙන්නට තේරෙයිද.... අපරාදේ එක්කෝ කලින් කිව්වා නම් ඉවරද මන්දා.. ඒත් දැන් කොහොමද මේ ඔක්කොම කියන්නේ... මුන් ටික මාව මරයි... අපි දෙන්න කතා කරන්නේ නෑනේ.. ඒ පැත්තවත් බලන්නේ නැතුව හිටියම හරි.. එතකොට හොයන්න බෑනේ... මම අහක බලා ගෙනම ඉන්නවා..ඒත් මොකක් හරි විදියකින් තේරෙයිද....