Wishing for a Señorito (Masalanta #1) [COMPLETED]

Kabanata 34

Her Side

Mag-isa kong tinahak ang burol. Hindi ko nga alam kung bakit ako nandito. Gabi na at hindi ako natatakot sa dilim. May natanaw akong isang batang babaeng nakaupo doon sa puntod. Nakatalikod siya at nakasuot ng puting bestida na lumiliwanag sa dilim, pati ang makinis at sobrang puting balat nito.

"Mama..."

I don't know what to feel. Is she really is? Sa panaginip ko lang ba talaga makikita ang anak ko.

If only...

"Papa is sad..." malungkot na saad nito. "I-I'm sad, too..." she sobbed.

Sumikip ang dibdib ko nang marinig ang mga katagang iyon mula sa kaniya. Oh no! My Angel is sad and she is crying.

"Anak.." My eyes watered and my voice is shaking.

Gusto ko siyang hawakan at lapitan ngunit naninigas ang katawan ko. Hindi ako makagalaw.

"Please, balikan mo na si Papa, Mama. He is lonely. I had seen him cry. Please Mama... Please... 'Wag mong paalisin si Papa... 'Wag mong hayaang iwan niya na naman tayo..." The little girl continuously pleaded.

"Please Mama... Please..."

My angel is pleading for something, nagmamakaawang balikan ko ang ama niya, balikan si Enrique. Ngunit, BALIKAN? He abandoned the two us. He had forsaken us during the time when we needed him the most. Niloko niya ako para sa ibang babae. At kaya ko bang magpaloko ulit para lang sa kapakanan ng anak ko sa panaginip?

But... that's what my angel wants, right? Ito din ang kauna-unahang beses na nagmamakaawa ang bata.

As a Mom, na nawalan ng anak, sobrang sakit nito para sa akin.

"Please..."

Lalapit na sana ako sa kaniya nang bigla akong magising dahil may humawi sa buhok ko.

No! No! No!

"Angelo..." malambing ang tinig ko. I wanted to sleep back and dreamed of my angel again nang sa gano'n makita ko na naman siya ulit.

I wanted to feel my Angel...

I wanted to see her...

Ngunit nang buksan ko ang mga mata ay halos mataranta ako nang hindi si Angelo ang bumungad sa akin. Kundi si Enrique.

W-what!

"E-enrique? W-what are you doing here? Nasaan si Angelo?"

Ngunit hindi siya sa sumagot sa akin. Sa halip ay napatitig lang siya ng mariin sa mukha ko. Whats up with him?

Nagpaalam nga si Angelo sa akin na mag-uusap daw sila ni Enrique and I allowed him for that. Pero... bakit nandito si Enrique ngayon? He wasn't supposed to be here. It's awkward knowing that we had past and we're alone in a room.

Well, I already moved on from everything but that doesn't mean, I will not care for the awkwardness anymore. Hindi pwede ang ganito.

Bumangon ako atsaka umupo sa malambot na kama. "Enrique... I'm asking you... Nasaan si Angelo?"

Ngunit hindi parin siya sumagot. Patuloy parin ang pagtitig nito sa akin. I don't know, but his eyes are dark and forlorn. It was as if, he's pleading for something or so I thought.

But... there's something in it and I'm certain of it. Malakas ang pakiramdam kong may kakaiba.

"Enrique! Tinatanong kita—"