La Spina Dell'amore

Uno

Και έτσι ξεκίνησε η αρχή, τόσο αθόρυβα, όσο και ο θρόισμα ενός φύλλου στον άνεμο της μοίρας. Ξαφνικά, από το τίποτα, γεννήθηκαν όλα. Οι κόσμοι που γνωρίζαμε καταρρίπτονται και σμίγουν με αυτόν τον νέο, τον άγνωστο, τον απέραντο. Όλα τα προηγούμενα φαίνονται τόσο μακρινά, τόσο ακατανόητα, και μέσα στην αλλαγή αυτή, ο καθένας αναζητά το νέο του σκοπό.

Η αρχή, αυτό το παράξενο φαινόμενο, που φέρνει μαζί της τη δύναμη να μεταμορφώσει και να ανασχηματίσει τα πάντα, από τις πιο μικρές στιγμές μέχρι τις πιο μεγάλες αποφάσεις, είναι και η πιο ύπουλη μορφή αγάπης που υπάρχει. Επειδή, όπως λέγεται, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από εκείνη που απαιτεί να αφήσεις πίσω σου ό,τι γνωρίζεις, για να καλωσορίσεις το άγνωστο.

Σε αυτό το ταξίδι, κάθε βήμα μπορεί να είναι το τελευταίο ή το πρώτο για κάτι καινούριο, και κάθε απόφαση θα σε επηρεάσει, όπως το πρώτο φως της αυγής που αλλάζει τον κόσμο γύρω σου. Όλα αναμένονται, τίποτα δεν είναι σίγουρο, εκτός από μία αλήθεια: η αλλαγή είναι εκείνη που έχει την δύναμη να αγκαλιάσει τις ψυχές μας με την απροσδιόριστη αγάπη της, και να μας σπρώξει σε μια πορεία γεμάτη προκλήσεις, δυνάμεις και αβεβαιότητες. Και η αγάπη αυτή, όσο κι αν την φοβόμαστε, είναι το μόνο που πραγματικά μπορεί να μας σώσει.

__________________________________________________________________________

16 Χρόνια Πριν

Ήμασταν δύο μικρά αγόρια, μόνοι μας στο νεκροταφείο. Ο Dante κι εγώ. Στεκόμασταν εκεί, μπροστά από δύο μνήματα, και ο κόσμος γύρω μας περνούσε σιωπηλά. Άφηναν λουλούδια και έφευγαν με μάτια γεμάτα δάκρυα. Δεν τους έβλεπα καθαρά· τα μάτια μου ήταν κι αυτά θολά από τα δικά μου δάκρυα.

Ο Dante, όπως πάντα, προσπαθούσε να είναι ο δυνατός. Είπε πως δεν ένιωθε τίποτα, αλλά το ήξερα καλύτερα. Είχε κλάψει πριν έρθουμε εδώ, έστω κι αν δεν το παραδεχόταν. Εγώ, όμως;

Ήμουν οκτώ χρονών. Οκτώ. Και είχα χάσει και τους δύο γονείς μου. Πώς νιώθει ένα παιδί όταν η ζωή του γκρεμίζεται έτσι; Δεν μπορούσα να το περιγράψω τότε, ούτε και τώρα μπορώ. Ένιωθα σαν να μου είχαν κλέψει την καρδιά, σαν να μην είχα τίποτα να με κρατά όρθιο.

Αλλά υπήρχε μια σκέψη που με βοηθούσε να συνεχίσω. Οι γονείς μας θα ήταν σε ένα καλό μέρος, το έλεγα στον εαυτό μου ξανά και ξανά. Έπρεπε να το πιστέψω, γιατί αυτό ήταν το μόνο που μπορούσε να μου δώσει κουράγιο.

Ο μόνος που μου είχε απομείνει ήταν ο Dante. Δεν με άφησε στιγμή. Ούτε εγώ τον άφησα. Ήμασταν μαζί σε όλο αυτό, και ευτυχώς δεν ήμασταν τελείως μόνοι. Η οικογένεια του θείου μας, του Lorenzo, του αδερφού του πατέρα μας, μας πήρε υπό την προστασία της.