La Spina Dell'amore

Quattro

_____________________________________

Το κρύο της Ρωσίας ήταν τσουχτερό. Το χειμώνα είχε κάνει την εμφάνισή του παντού, το χιόνι κάλυπτε κάθε γωνιά του κόσμου και το μόνο που ένιωθα ήταν η ψυχρή του αγκαλιά. Ήμουν συνηθισμένη σε αυτό το κρύο. Όχι μόνο στο κρύο της Ρωσίας, αλλά και στο κρύο της καρδιάς μου. Είχα μάθει να ζυγίζω το βάρος της μοναξιάς και του πόνου. Στη Μόσχα, το κρύο ήταν καθημερινό, αλλά η παγωμένη μου καρδιά ήταν κάτι που δεν είχε γιατρειά.

Περπατούσα δίπλα του, χωρίς να ξέρω πώς να τον κοιτάξω ή πώς να τον αισθανθώ. Όλα όσα μου είχε πει πριν, επανέρχονταν συνεχώς στο μυαλό μου. Οι λέξεις του αντηχούσαν σαν τύμπανα μέσα στο κεφάλι μου.

"Τι και αν εγώ δεν θέλω να φύγω; Τι και αν εγώ θέλω να μείνω κοντά σου; Τι και αν θέλω να σε έχω κοντά μου και δική μου;"

Το απλό γεγονός ότι τα είπε, ήταν αρκετό για να σκιρτήσει η καρδιά μου. "Δική του". Δεν μπορούσα να το αγνοήσω, όσο κι αν προσπαθούσα να το παραβλέψω. Στο βάθος, ήξερα ότι δεν ήταν απλώς λόγια. Ήξερα ότι κάτι είχε αλλάξει, κάτι υπήρχε μεταξύ μας, και δεν ήταν πια φιλικό. Και αυτό το "κάτι" με τρομοκρατούσε.

Το βλέμμα μου στράφηκε προς το έδαφος, τα βήματά μου ακούγονταν έντονα στο χιονισμένο δρόμο, και η σιωπή γύρω μας ήταν πιο δυνατή από ποτέ. Ήθελα να πω κάτι, να του εκφράσω αυτά που ένιωθα, αλλά η γλώσσα μου αρνιόταν να πει τα σωστά λόγια. Ένιωθα έναν κόμπο στο λαιμό, σαν να ήξερα ότι, αν έκανα την κίνηση, τα πάντα θα άλλαζαν. Ο φόβος μου ήταν μεγαλύτερος από τον πόθο μου, αλλά ήταν και οι δυο μαζί τόσο έντονοι που με έκαναν να αμφιβάλλω για ό,τι ήξερα μέχρι τότε.

Ήθελα να φωνάξω, να τον απομακρύνω, αλλά την ίδια στιγμή ήθελα να τον κρατήσω κοντά μου. Τα συναισθήματα με κατέκλυζαν και η απόφαση να τον αφήσω να με πλησιάσει ή να τον σπρώξω μακριά, φάνταζε αδύνατη. Δεν ήμουν έτοιμη για αυτό. Δεν ήμουν έτοιμη να του παραδώσω την καρδιά μου, που ήταν ήδη τόσο πληγωμένη και κρύα.

Η ένταση που υπήρχε στον αέρα μας ήταν αξεπέραστη και το μόνο που ήθελα ήταν να καταλάβω αν ό,τι ένιωθε ήταν αληθινό ή απλώς μια φευγαλέα στιγμή του παρόντος. Αλλά με το βλέμμα του, με τα λόγια του, έμοιαζε να μου λέει ό,τι δεν τολμούσα να παραδεχτώ. Ήξερα ότι το επόμενο βήμα ήταν καθοριστικό. Και αυτό με τρόμαζε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Με κοιτούσε. Δεν χρειαζόταν να το πει, το ήξερα. Καταλάβαινε ότι δεν ήμουν καλά, ότι κάτι με βάραινε. Όπως και εγώ ήξερα ότι δεν ήθελα να επιστρέψω εκεί. Και όμως, ήταν αδύνατο να το αποφύγω.