La spina dell'amore

Ventisei

Απώλεια.

Ένα τόσο δυνατό συναίσθημα που μπορεί να νιώσεις κάποιος.

Οπότε έρχεται η απώλεια ποτέ δεν έρχεται η χαρά.

Ο καλύτερος φίλος της απώλειας είναι  ο πόνος.

Ενώ ο χειρότερος εχθρός της , ο χρόνος.

Ο χρόνος και η απώλεια μισιουνται θανάσιμα.

Μα αυτό που οι περισσότεροι ξεχνάνε είναι ότι και το μισος είναι μια μορφή αγάπης.

Απλά στην δυνατή μορφή της.
______________________________________________________________________________________

Όλοι άκουσαν. Όλοι ήταν εκεί. Όλοι άκουσαν την κάθε λέξη. Την κάθε απειλή.

Μα και Όλοι άκουσαν τις φωνές τους. Τις φωνές ενός ζευγαριού που έχασε τόσο χρόνο με το μισος και τώρα απειλούν να χάσουν ο ένας τον άλλον.

Ο Αλεξ είχε σφίξει την Βικτωρία στην αγκαλιά του. Έκλαιγε. Πονούσε. Ένιωθε πως πάλι θα χάσει κάποιον. Κάποιον δικό της άνθρωπο.

Στην ιδέα μόνο να χάσει την αδερφή της τρελαινοταν.  Το στήριγμα της ζωής της. Έκλαιγε. Μα πονούσε γ καρδιά της.

Είχε ξεχάσει εκείνη την στιγμή ότι ήταν έγκυος. Και αδιαμφισβητητα,  δεν έκανε καλό στο μωρό που Έκλαιγε. Μόνο κακό. Μα εκείνη την στιγμή δεν την ένοιαζε τίποτα.

Το μόνο που ένιωθε ήταν πόνο και τρομο. Τρομο για την άφιξη της απώλειας.

Η ιδέα της απώλειας ανακάτευε το στομάχι της. Το οποίο είχε δεθεί κόμπο.

Όλοι έχασαν το κόσμο τους. Ο ένας ένιωθε πως χάνει την γυναίκα που αγαπάει , ο άλλος την κολλητή του, η άλλη την κολλητή της , εκείνη την αδερφή της και εκείνος την μικρή του αδερφή.

Γιατί, έτσι την ένιωθε.  Σαν την μικρή του αδερφή. Αυτή που ποτέ δεν έκαναν οι γονείς του.

Ξεκίνησε να την βλέπει έτσι όταν έμαθε το παρελθόν της. Το φρικτό παρελθόν της. Μα όταν είδε τον εκρηκτικό χαρακτήρα της  ένιωσε περήφανος. Σαν να ήταν μεγάλος αδερφός. Και για πρώτη φορά ένιωσε ότι είχε αδερφή. Θυμος έκαιγε τα σωθικά του.

Η κατάσταση ήταν συντριπτική  για όλους. Και ακόμα ήταν αρχή. Η αρχή της καταστροφής  όλων.