La spina dell'amore

Venticinque

Επαλήθευση

Η Επαλήθευση έρχεται πάντα μετά από την λύση.

Επιβαιβεωνουμε ότι κάναμε σωστά.

Ότι κάτι λύσαμε σωστα.

Μικροί στο σχολείο την αναζητούσαν, για να συνεχίσουν. 

Τώρα όμως, γιατί ξεχνάνε την Επαλήθευση?

Το αποτέλεσμα είναι να αποτυχαίνουν.

Πότε δεν ξεχνάμε την Επαλήθευση.

Ένα πρόβλημα ακόμα και να λυθεί,  εάν δεν επαληθευτεί παραμένει πρόβλημα.
______________________________________________________________________________________

Ήταν πλέον 23:00. Έντεκα το βράδυ. Είχε έρθει η ώρα για την αποστολή.

Πριν από μια μιση ώρα είχε σηκωθεί με τον Αλεξ. Δηλαδή,  εκείνη τον ξύπνησε. Εκείνος πάλι ήθελε να κοιμηθεί.

Στο μυαλό της εκείνη την στιγμή ήρθε μια στιγμή που την έκανε για ένα λεπτό να χάσει τα λογικά της και το χέρι της να πάει στην κοιλιά της.

"Μάλλον θα φτιάχνω μόνη μου τα γάλατα, γιατί ο μπαμπάς σου θα κοιμάται συνέχεια. Καλή ώρα όπως τωρα"

Μια τόσο ωραία σκέψη. Το να τους κάνει εικόνα ναζί με ένα μωράκι δεν θα το φανταζόταν ποτέ.

Όμως,   το γεγονός ότι δεν μπορούσε να το φωνάξει σε όλους λόγω κινδύνου την επνιγε. Πλέον ήθελε να του το πει. Να του πει πως θα τον κάνει μπαμπά..

Μα έπρεπε να περιμένει.  Για το καλό και των τριών.

Τώρα όμως είχε σηκωθεί. Ντυνόταν και εκείνος. Εκείνη ήταν όμως έτοιμη. Τον περίμενε. Και αυτό γινόταν για πρώτη φορά. Συνήθως εκείνος την περίμενε ώρες ατελείωτες  . Και το καλύτερο; Αδιαμαρτηρητος.  Πότε δεν παραπονιοταν  που τον άφηνε να την περιμένει. Στο μόνο που πάντα γκρίνιαζε ήταν στα εμπορικά κέντρα. Εκεί τον ξεθεωνε.

Είχε φορεσει το φόρεμα της . Κοιταχτηκε για λίγο στον καθρέπτη. Δεν Φαινόταν ακόμη η κοιλίτσα της. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούσες να καταλάβεις ότι ήταν έγκυος.

Εκείνη την ώρα βγήκε ο Αλεξ και έμεινε για αρκετή ώρα να την κοιτάει.

Δεν πήρε τα μάτια του ούτε ένα λεπτό από πάνω της.