Katie i on

Eric

Od razu wiedziałem, że Katie jest inna. Mimo że David był na liście to jakoś to przyjęła.
I nadal mi choć trochę ufa. Mimo wszystko chce ze mną rozmawiać.
Co prawda, nie powiedziałem jej najgorszego. Ale na to przyjdzie jeszcze czas.
Pierwszy raz poczułem radość z powodu tego czym się stałem. Gdyby nie to nigdy nie poznałbym Katie. Mimo że wiem, że nic z tego nie będzie to jestem szczęśliwy. Pierwszy raz od roku czuję, że znalazłem swoje miejsce. Nawet jeśli Katie mnie nie pokocha. Sama rozmowa, jej głos daje mi na prawdę dużo. Czuję, że żyje.
Szkoda, że David tak szybko się pojawił. Ale może to i dobrze, bo Max już mnie szukał.
- Chłopie, gdzieś ty był? Szukam cię od godziny.
- Mówiłem, że potrzebuję chwilę pobyć sam.
- Za chwilę wzejdzie słońce. Co robiłeś całą noc?
- Nie twoja sprawa.
- Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Poza tym musiałem cię kryć przed Samem. Więc chyba jesteś mi winny jakieś wyjaśnienia.
- Dzięki Max, ale mimo wszystko nie muszę ci się spowiadać.
- Jak chcesz. Ale uważaj. Jeśli Sam przyłapie cię na robieniu czegoś, czego nie powinieneś będziesz miał porządnie przegwizdane. A wiesz jaka jest twoja pozycja.
- Myślisz, że nie wiem? Wszyscy chętnie by się mnie pozbyli. Nie jest łatwo tak żyć.
- A co ze mną? Przecież dla mnie jesteś ważny.
- Ale mógłbyś być bardziej ceniony beze mnie. Przyznaj to.
- Nie prawda...
- Powiedz prawdę.
- Eric...
- Max, chcę prawdy!
- No, dobrze! Masz rację.
- Widzisz?! Byłoby ci łatwiej, gdyby mnie nie było.
- Ale wtedy straciłbym najlepszego przyjaciela. Nikt i nic mi tego nie zastąpi.
- Nie rozczulaj się.
- Eric, mówię serio. Uważaj na siebie. Sam jest nieobliczalny. Dobrze o tym wiesz.
- Będę uważał.
- Czyli jutro też masz zamiar zniknąć na parę godzin?
- Max...
- Wiem, to nie moja sprawa. Sorry.
- Co nie zmienia faktu, że masz rację. Jutro też będę potrzebował trochę czasu.
- Mam nadzieję, że nic nie wpakujesz Eric.
- Już się wpakowałem, Max.
Po tych słowach wzeszło słońce.