Yanık kumral teninin ısısını hissediyor keskin kokusunu iliklerime kadar duyumsuyordum.
Aramızda milimler vardı. Yutkunup gözlerini siyah harelerimde gezdirdi. Evet yine hiç yapmaması gereken bir şey yapıp cayır cayır yanan elini sıyrılmış tişörtümü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı zamanlar vardır ya hani böyle bütün duyguları aynı anda hissedersiniz. Şu an tam da böyle bir anın ortasındaydım. O kadar heyecanlı, o kadar stresli ve bir o kadar da hüzünlüydüm.
Hayat bazen bizi öyle olaylar içerisine sürüklüyordu ki. Asla sonucunu tahmin dahi edemeyeceğimiz yaşamlar sunuyordu bize.
Ben, babamın ilk başta sadece sahte dediği ve asla ama asla istemediğim bir evliliğin bana aşık olcağım adamı getireceğini nereden bilebilirdim ki. İlk başlarda bu zorunlu evliliğin bir an önce bitmesi için gün sayan ben, şimdi bu evliliğin başrolü olan adama aşık olmuştum.
Hem de bu öyle böyle bir sevgi değildi. Babamla yarışacak kadar değerliydi. Onun yeşil gözleri benim evimdi. Huzur bulduğum tek yerdi.
Altı, yedi yaşlarımdayken annem ve babamla her yaz gittiğimiz bir yazlık evimiz vardı. Babamın bize eşlik ettiği tek yer belki de orasıydı. Orada kocaman bir bahçemiz vardı annemin ilgilenmeye bayıldığı renga renk çiçeklerimiz vardı. O bahçeye ne zaman insem bir huzur bulurdum. Annemin güzel sesiyle mırıldandığı şarkılar da bu huzurumu arttırırdı.
Annem ölünce bir daha o yazlık evine hiç gitmedik. Annemin özenle ilgilendiği çiçekleri soldu. Annem gidince sanki bütün güzellikler de onunla birlikte mezara girmişti.
İşte ben ilk kez bu güzel adamın gözlerinde o huzurun kat be kat fazlasını hissediyor, görüyordum.
Benim bu dünyada evim diyebileceğim tek şey olmuştu onun gözleri.
Onun gözleri benim evimdi...
Dudaklarımız ayrılınca Cihangir anlıma derin bir öpücük kondurdu. Ellerimi ensesinden uzayan sakallarına gitti. Onları okşarken dolu dolu olan gözlerimden yaşlar akmaya devam ediyordu.
Cihangir belime sardığı bir elini çeneme yaslayıp gözlerimizin buluşmasına neden oldu. Çatık kaşlarla göz yaşlarıma bakıp "neden ağlıyorsun güzelim ağlama."dedi.
"Aker daha dün gözlerimizin önünde can verdi Cihangir. Üstelik benim aptallığım yüzünden nasıl ağlamam."
Kucağından kalkıp karşısında dikildim. Çatık kaşlarla hareketlerimi izliyordu. Yine buz gibi olan ellerimi kaldırıp göz yaşlarımı sildim. Öylece beni izliyordu.
Bacakları aralık durduğu için ona iyice yaklaştım. İki ellerini de tutup gözlerinin derinine bakarak "Aker öldü Cihangir"dedim. "Evet ikimiz de bu gerçek değil bir kabusmuş gibi hissediyoruz. Ama gerçek malesef ki öyle değil." Yutkundum.
