Çevresi tarafından kaptan olarak tanınan Ali Cihan Gencer aslında kod adı Kavur olan bir Milli İstihbaratçıdır. Yedi yıldır Kod adı Çaykara olan Balca ile yazışmaktadır. Mesleklerinin gizlilik ilkesi yüzünden özel hayatlarına, fiziki görünüşlerine y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
31. Bölüm – Sürmene
ALİ CİHAN
Kendi kendine konuşuyordu. Olabildiğince dışarıya yansıtmamaya çalışıyordu ama öfkesinin ve üzüntüsünün aynı anda içinde patladığını görebiliyordum. Onu sakinleştirmek için bir şey yapamayışım, aynı şeyleri benim de hissediyor oluşumdandı. Yalvaç şu an baktığım noktadan tam bir hayal kırıklığıydı. O benim arkadaşımdı. Balca'nın ise abisi... Bu durumun Balca'da daha büyük bir enkaz bıraktığı ve uzun bir süre geçmeyeceğini bilmek canımı sıkıyordu.
Ağır ağır yürüyerek yatağın alt ucuna oturduğunda onu takip ettim. Bacaklarındaki güçlü titremeler beni korkutuyordu ve her an tetikte durmam gerektiğini hatırlamama neden oluyordu. Düşerse yakalamak için uzanabileceğim bir mesafede kalmaya devam ettim.
"İyi misin?" Sonunda sessizliğimi bozduğumda beni odanın içinde yeni fark etmiş gibi başını önünden kaldırdı. "İyi miyim?" dedi sanki sorduğum soruyu anlamamış gibi.
İki adımda önünde durdum. Ceplerimdeki ellerimi çıkarırken burnumdan sıkıntılı bir nefes verdim. "İyi değilsin."
"Hayır, iyiyim." Yüzünü önüne eğdi. "İyi olmak zorundayım. Güçlü görünmeye devam etmek zorundayım." Dizinde duran elleri parmaklarını yoldu.
Önüne diz çöktüm ve hırpaladığı ellerini avucumun içine aldım. "Sen güçlü birisin Balca."
"Değilim," dedi ve gözlerini gözlerimle buluşturdu. "Sana ve diğerlerine numara yapıyordum Ali Cihan. Öyle görünürsem Nazlı'yı bulabilecektim, herkes bana inanacaktı, belki kapılar önümde açılacaktı. Ama görüyorsun; uğruna çabaladığım amaçlar yalanmış, ben aslında hiç güçlü olamamışım, kendimi kandırmışım. Bu zamana kadar neyi başardım ki? Hiç. Koca bir hiç. Ama kendimi bırakamayacağımı bugün daha iyi anladım. Abimle o karşıma geçip konuştuğunda güçlü olmalı ve artık kendim için bir şeyler yapmalıyım dedim."
"Her ne karar alırsan al yanındayım, biliyorsun değil mi? Yanımda hiçbir konuda numara yapmana gerek yok. Ben senin çok güçlü olduğunu biliyorum."
Avucumdaki ellerini yüzüme çıkardı ve yanaklarımı arasına hapsetti. Bakışları dolu dolu olmasa onu öperdim. Öper ve benim için bu hayatta en önemli şeyin o olduğunu bir kez daha anlamasını sağlardım. Ama buna değil, kalbinin iyileştirilmesine ihtiyacı vardı.
Başparmağı dudağımın kenarını okşadı. Aklımdan saniyelik geçirdiğim şeyi o gerçekleştirmek için eğildi. Sonra da parmağını kaydırıp dokunduğu yere dudaklarını bastırdı, öptü. "Biliyorum," dedi rahatlamış gibi nefes bırakarak. Tekrar öptü. "Başka birine ihtiyacım yok. Sadece sen etrafımdaki herkesin yerine yetiyorsun. Bunu birçok defa söyledim ama sadece sen bana ait gibi hissettiriyorsun."
Elimi kaldırıp saçlarının üzerinden ensesini kavradım. Maksadım o dudağımın kenarını öperek ve kalbime işleyen sözler saf ederek konuşurken bu işkenceyi sonlandırmaktı. Başını sabitleyip dudaklarımı dolgun alt dudağıyla, diliyle az önce nemlendirdiği üst dudağının üstüne bastırdım. "Sekiz yıldır benim de senden başka kimseye ihtiyacım yok. Onlarla ya da onlarsız... Benim için en önemli şey sensin. Bugün de yarın da." Dudaklarını ağzımın içine çekip dilimle ağzının içini kapladım. Öpüşerek konudan uzaklaşmanın etkili olduğunu az önce bana kanıtlamıştı. Şimdilik onu canını sıkan her şeyden kaçırıyordum ama bu konu çözülene kadar elimden ne geliyorsa yapacaktım. "Bu zamana kadar neden evlenemedim sanıyorsun?"
