Çevresi tarafından kaptan olarak tanınan Ali Cihan Gencer aslında kod adı Kavur olan bir Milli İstihbaratçıdır. Yedi yıldır Kod adı Çaykara olan Balca ile yazışmaktadır. Mesleklerinin gizlilik ilkesi yüzünden özel hayatlarına, fiziki görünüşlerine y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6. Bölüm - Mezardaki Laleler
2006 ÇANAKKALE
Hıçkıra hıçkıra ağlayan kardeşine küçücük bedeninde taşıdığı kocaman acıyı söküp almak ister gibi sarıldı. "Ağlarsan nasıl devam edeceğiz, Balca? Bu kadar üzülürsen onu nasıl özgürleştireceğiz?"
Balca yaşlardan sırılsıklam olan yüzünü abisinin tişörtüne bastırdı. Ağzını kocaman açıp, "Abi," diye bağırdı çatlayan sesiyle. "Çocuklar ölmezdi hani? Yalan mı söyledin?"
"Ölmez," dedi Yalvaç kardeşini kendine iyice çekip, saçlarını okşarken. Bir hafta önce onunla yaptığı konuşmayı hatırlamasına sevinmesi gerekirdi ama yapamıyordu. Çünkü kendi de yıkık, dökük, asla toparlayamayacak gibi hissediyordu. Nazlı kardeşinin arkadaşıydı, onu yeterince tanımıyordu ama bu bir çocuğun her gün işkence gördüğünü öğrenene kadardı. Ona şimdi hem çok yakın hem de çok uzak hissediyordu. Nazlı'nın şiddet gördüğünü çok daha önce öğrenmiş olsaydı böyle olmazdı. Ne yapar eder babasının elinden onu kurtarırdı. Hiçbir şey şu an olduğu gibi olmak zorunda olmazdı. Zihninde defalarca bunu tekrarladı.
"Ne acımasız dünya," diye fısıldadı titreyen sesiyle. Derin bir nefes aldı. "Sana anlatıyor muydu?" diye sordu kardeşini bacaklarından tutup kucağına alırken. "Babasının yaptıklarını biliyor muydun?"
Balca sümüğü akan burnunu çekti ve gözlerini abisinden kaçırdı. Dudakları hıçkırığıyla aralanırken başını salladı. "Sırtına kızgın demir bastırmıştı bir keresinde. Anneminkilerden çalıp sırtına krem sürdüm abi," dedi daha çok ağlayarak. "Geçmedi."
"Nasıl geçsin?" diye düşündü Yalvaç. O gün, polisten önce o eve kendisi girmişti. Sesleri duymuştu. Komşuların bağrışlarını. O iz Nazlı'nın ensesine kadar uzanıyordu. Önlüğünün yakasından taşıyordu. Dikey, çirkin, soluk, mermer rengi bir izdi. Nazlı'nın yerdeki görüntüsü gözlerinin önünden gitmiyordu. Dakikalar boyu dövülmüş olmalıydı. Yere yaslı sağ yanağı kan içindeydi. Gözünün biri şişlikten kapanmıştı.
Nazlı'nın kocaman mavi gözleri vardı. O gözlerden kirpiklerine yaş birikmişti. Akıtmaya bile zamanı olmamıştı. Düşünceleriyle sarsıldı. İçi titriyordu ve bu hissi geçiremiyordu.
"Üzülme Balca," dedi kardeşinin kendisiyle aynı renk, ıslak bal rengi gözlerine bakarak. "Ağlama Balca'm. Nazlı şimdi mutlu. Acı çekmeyeceği bir yerde. Mutlu."
Balca abisinin sözlerine başını sallayarak itiraz etti. Çenesinden damlayan yaşlar Yalvaç'ın tişörtüne aktı. "Mutlu olmaz," dedi bir yetişkinin ses tonuyla. Bal rengi gözlerini abisinin gözlerine kilitledi. "O intihar etmiş. Bu yalan!"
