Uczucie syntetyczne

Rozdział 1: Cienie Przeszłości

Persefona Mossleaf przemierzała opustoszałe korytarze korporacyjnej siedziby Botify, jej kroki odbijały się echem od zimnych, stalowych ścian. Jej białe rękawiczki, zawsze nienagannie czyste, chociaż nie zawsze wygodne, były nieodłącznym elementem jej ubioru. Każdy szczegół w jej wyglądzie – od gładko zaczesanych włosów po idealnie dopasowany garnitur – był dopracowany do perfekcji, a jednak nie było w tym śladu ciepła czy emocji. Persefona była znana z zimnej precyzji i niezwykłej inteligencji, ale niewielu wiedziało, co kryje się za jej doskonałą fasadą.

Gdy zamknęły się za nią drzwi laboratorium, Persefona zwolniła tempo, a jej wzrok przesunął się po zimnym, lśniącym metalu, który otaczał ją z każdej strony. To tutaj tworzyła i testowała swoje projekty, a dzisiejsze zadanie było najważniejsze. Projekt "LOKI" miał być przełomem w dziedzinie sztucznej inteligencji, ale dla Persefony był czymś więcej – jedynym źródłem sensu w jej monotonnym życiu. Życiu, które nigdy nie miało być takie, jakie się stało.

Jej myśli sięgały wstecz, do czasów, które, choć odległe, wciąż były żywe w jej pamięci. Miał wtedy zaledwie dwanaście lat, gdy czołgi i bombowce zniszczyły jej rodzinny dom. Wojna, która wcześniej wydawała się odległym echem w telewizji, stała się brutalną rzeczywistością. Jej rodzina, której życie w luksusie zakończyło się w jednej chwili, zginęła w ataku, który był dziełem sił, które teraz zdominowały Ziemię.

Wtedy, w chwili największej tragedii, Persefona została uratowana przez nieznanego mężczyznę, który wprowadził ją do świata technologii i nauki. Mężczyzna ten, będący inżynierem w jednej z organizacji badawczych, wziął ją pod swoje skrzydła, ucząc ją wszystkiego, co wiedział. W jej sercu zrodziła się pasja do technologii – pragnienie stworzenia czegoś, co mogłoby pomóc ludzkości w przetrwaniu, w zapobieganiu podobnym tragediom w przyszłości. Ale za każdą godziną spędzoną nad projektami, za każdą próbą stworzenia czegoś nowego, krył się smutek, którego nie mogła zapomnieć.

Po śmierci swojego opiekuna, Persefona była zmuszona do życia w świecie, który wydawał się zimny i bezlitosny, a jej serce, które kiedyś było pełne nadziei, stało się kamienne. Szybko wspięła się po szczeblach kariery, pracując dla Novatek – korporacji, która, choć napędzana zyskiem, dawała jej dostęp do najnowocześniejszych technologii. Teraz, w laboratoriach, otoczona maszynami, Persefona znalazła swoje miejsce, ale cena, jaką za to zapłaciła, była wysoka – nigdy nie mogła pozwolić sobie na osobiste uczucia.

Kiedy Persefona siedziała przy stole roboczym, wpatrując się w skomplikowane schematy i kody, nie mogła uniknąć myśli o tym, co ją napędzało. Przez lata próbowała zabić w sobie wspomnienia – obrazy zrujnowanego domu, krzyki, które wybrzmiewały w jej uszach – ale te wciąż były obecne, ukryte w najciemniejszych zakamarkach jej pamięci.

Teraz, stojąc przed prototypem LOKI, czuła coś, czego od dawna nie doświadczała – subtelne, niemal niezauważalne napięcie, które budziło jej ciekawość i zaniepokojenie. LOKI miał być sztuczną inteligencją, która przyniosła jej poczucie celu, ale coś w tej chwili sprawiało, że zaczynała wątpić, czy projekt ten może zmienić nie tylko wojenną rzeczywistość, ale także jej własne życie.

Persefona wiedziała, że dla niej nie było już odwrotu. Jej życie, zbudowane na fundamentach technologii i logiki, zdawało się być gotowe na najważniejszy test. A jednak w jej sercu – sercu, które próbowała tak starannie ukrywać – zaczęło tlić się coś, co mogło zmienić wszystko, co do tej pory znała.

Gdy zbliżyła się do LOKI, jej zimne, nieprzeniknione oczy spotkały się z delikatnym błyskiem w oczach robota. To było jak echo dawnych dni, gdy życie miało więcej kolorów, a miłość była czymś, co wciąż było w zasięgu ręki. LOKI miał być narzędziem wojny, ale dla Persefony – nieświadomie – stał się czymś więcej. Teraz musiała zdecydować, czy gotowa jest otworzyć drzwi do części siebie, którą przez lata zamykała na klucz.