අර්හ්...තදට ඇඳුම්කන නළලත් මගේම ඇඟිලි තුඩු වලින් පිරිමැදිලම මගේ ඇගිලි තුඩු පවා දැවිල්ලයි. මම ඒ ගමන්ම දිග අරින්න අමාරු ඇහි පිහාටු හරි අමාරුවෙන් දිග හැරලා වටපිට බැලුවා . සිවිලිමේ ෆෑන් එක තාමත් කැරකෙනවා . ඔව් හරි මං දැන් මේ ඉන්නේ මගෙ කාමරේ මගේ ඇඳ උඩ . තත්පර දෙක තුනක් ඇතුළත මට ඒක තේරුණා .
ඔයාට දැන් කොහොමද කුක් සනීපයක් දැනෙනවද ?
ඒ කටහඬ මගේ මනස ආයේ කළබල කළා . ඒ ජින් හියුන්ගේ කටහඩ . මට කටහඩ ඇහුණ පැත්ත බලන්න කොහෙත්ම ඕන වුණේ නෑ....නෑ මට ඕන වුණේ නෑ මගේ අප්පගේ මරණෙට වගකියන්න ඕන අයගේ කටහඩක් වත් අහන්න.
කුකී...
මට ටිකක් තනියම ඉන්න ඕනේ...
පුතේ මේ අහන්නකෝ...
ඔම්මා මං කිව්වේ මට ටිකක් තනියම ඉන්න ඕනේ කියලා...ප්ලීස්...
මගේ කටේ සද්දේ වැඩියි මං දන්නවා . ඔම්මත් ගැස්සුනා . අනික මම මේ විදිහට කිසිම දවසක එයාට සැරෙන් කතා කරන්න තියා එහෙම හිතලාවත් නැහැ. ඒ වුනාට මට කේන්තියි . ඔම්මත් මේ දේවල් වලට වග කියන්න ඕනේ...එයා දැන දැනම මගෙම අප්පගේ මීනිමරුවන්ගේ පවුල එක්ක මාව පැටලෙව්වා. ඒ මිනිස්සුන්ගේ කම්පැනියේ වැඩ කරනවා බලන්න ඔක්කොටම වඩා වුවමනාව තිබුනේ එයාට . ඇයි දෙයියනේ... මටම මෙහෙම වෙන්නේ ඇයි ?
පුතේ මට ඔයාට කියන්න දෙයක් තියනවා...
තවත් මොනවා කතා කරන්නද ඔම්මා ප්ලීස් කරුණාකරලා මට මගෙ පාඩුවේ ඉන්න දෙන්න ටිකක්.
ජංකුක් මේ අහන්න...
ඔම්මගෙන් බේරෙන්න බැරි තැන මමම කාමරෙන් එළියට ආවා . මට කියාගන්න බැරි අසරණ කමක් දැනෙනවා සිරාවටම . මම මොන ජාතියේ එකෙක්ද මගේම අප්පගේ මීනිමරුවන්ගේ පවුලට මමත් එකතු වෙන්නයි ගියේ...මම ම ඒ මනුස්සයට කිව්වට මඟින් හැරෙන්න එපා මං පිස්සෙක් වෙයි කියලා මටම දැන් ඒක කරන්න වෙලා . මට බෑ මට මාවම විහිලුවක් වගේ දකින්න ඕන නෑ.
පර්ස් එකයි ෆෝන් එකයි විතරක් අතට අරගෙන ගෙදරින් එළියට බැස්සේ කොහේ හරි හිත නිදහස් කරගන්න පුලුවන් තැනකට යන්න හිතාගෙන . ඔම්මගේ කෑගැහිල්ල මැදම .
