Forbes series 1: Forever To Be Your Moon

10

Mckenzie Pov

Napansin kong gusto na talagang kumain ni Athena, pero tuwing susubukan niyang kumuha ng pagkain, may mga taong lumalapit para ayain siyang uminom o makipag-usap. Kaya naisip kong tulungan siya. Tumungo ako sa buffet at kumuha ng pagkain para sa kanya.

Pagbalik ko, dinala ko siya sa isang tahimik na lugar sa labas ng bulwagan, sa isang maliit na hardin na naliliwanagan ng malambot na liwanag ng buwan. Inilapag ko ang pagkain sa isang maliit na mesa sa ilalim ng mga bituin at ngumiti sa kanya. "Dito ka na kumain," sabi ko, "Wala nang abala o mga interruptions. Pwede mong i-enjoy nang tahimik ang pagkain mo."

Nagsimula siyang kumain at ngumiti sa akin, "Thank you, McKenzie. Kailangan ko talaga 'to. Tahimik at komportable, tamang-tama para makapagpahinga sandali."

Habang patuloy siyang kumakain, tahimik kong napansin kung paano siya nasisiyahan sa bawat kagat. Ang mga bituin at ang liwanag ng buwan ay nagbibigay ng isang perpektong ambiance sa aming paligid. Ang kanyang mga mata ay nagliliwanag sa tuwa habang nilalasap niya ang bawat piraso ng pagkain, at para bang ang bawat kibot ng labi niya ay nagbibigay buhay sa katahimikan ng gabi.

Ang paraan ng paghawak niya sa tinidor, ang dahan-dahang pagtikim ng pagkain, parang humihinto ang oras sa paligid namin. Ang kanyang tawa, malambot at tunay, ay tila musika sa aking pandinig, puno ng kagandahan at kapanatagan. Nakakatuwang isipin na bawat ngiti niya ay parang kumukulay sa simpleng hardin, at ang mga mata niyang sumasalamin sa liwanag ng buwan ay tila lalong gumaganda habang siya'y nagsasalita. Hindi ko maiwasang mapako ang tingin ko sa kanya, parang hindi totoo ang lahat—napakaperpekto ng sandali, at para bang wala nang ibang mahalaga maliban sa kanya.

Habang tinapos niya ang isang kagat ng pagkain, tiningnan niya ako, tila nagiging mausisa. "So, McKenzie," bungad niya, "Gusto ko sanang malaman pa ang tungkol sa iyo. May mga kapatid ka ba? Kumusta naman ang pamilya mo?"

Sandali akong huminga nang malalim, iniipon ang mga sasabihin ko para mapanatili ang aking kwento. "Ah, wala akong mga kapatid," sagot ko nang casual, pinipilit na maging mahinahon. "Medyo maliit ang pamilya namin, pero close kami. Lagi akong sinusuportahan ng mga magulang ko, kaya't halos ako lang ang lumaki sa kanila."

Tumango si Athena, mukhang nag-iisip. "Mukhang interesting 'yan. Wala ka bang mga pinsan o ibang kamag-anak na malapit sa inyo?"

Sandali akong nag-alinlangan bago sumagot, "Hindi gaano. Talagang maliit lang ang pamilya namin, kaya't mas nakatuon kami sa isa't isa."

Ramdam ko ang pagtingin niya sa akin, tila tinitimbang ang bawat salita ko. Kahit mukhang nasiyahan siya sa sagot ko, hindi ko maiwasang makaramdam ng kirot ng kaunting guilt—hindi ko pa rin masabi ang buong katotohanan.

Nagpakawala ako ng isang malalim na hininga bago maingat na bumuo ng susunod kong mga salita. "Alam mo, Athena," sabi ko nang mahinahon, "maraming kumpanya kung saan ko pwedeng i-apply ang skills ko. Pero pinili ko ang Madrigal Cosmetics dahil sa bago nilang mga ideya at ang oportunidad na maging bahagi ng isang team na nagbubukas ng mga bagong hangganan sa industriya. Hindi lang ito tungkol sa trabaho para sa akin—ito rin ay tungkol sa paggawa ng isang makabuluhang kontribusyon."