Forbes series 1: Forever To Be Your Moon

44

Mckenzie Pov

Two years in Switzerland had passed like the changing seasons, yet every day felt like a battle to heal. I had come here to escape, to rebuild, to find myself again, but there were moments when it all still felt so raw—like I had just left yesterday.

The crisp Alpine air hit my face as I stepped outside the chalet. It was early morning, the mountains still cloaked in mist, and the world was quiet. My life here had taken on a routine a far cry from the chaos I had left behind. Every morning, I would hike up the trail behind my house, letting the silence fill the empty spaces inside me. It was peaceful, but that didn't mean it was easy.

Switzerland had given me solitude. Time to think, time to rebuild, time to face my demons. But every day, I still thought of her—Athena. Despite everything, despite how things had ended, she was always there, in the back of my mind. There were moments when I wondered if she ever thought of me too, but I'd quickly push those thoughts away.

I had to let go. I had to move forward.

nagkaroon na ako ng routine para matulungan akong kalimutan—kahit papaano. Araw-araw, pinaghalong trabaho, pag-explore, at self-reflection, pero kahit anong pilit ko, palaging nandoon sa likod ng isipan ko si Athena.

Maaga akong nagigising tuwing umaga, kahit wala naman talagang kailangan. Yung katahimikan ng Swiss Alps, parang sumasalamin sa katahimikan sa loob ko. Sinisimulan ko ang araw ko sa pagtakbo sa mga trail malapit sa cabin. Yung lamig ng hangin, parang pumapasok sa baga ko, masakit pero tanggap ko. Mas madaling harapin yung simpleng sakit na yun kesa sa bigat na laging nasa dibdib ko.

Pagkatapos ng takbo, babalik ako sa cabin, magtitimpla ng kape, at uupo sa tabi ng bintana na tanaw ang mga bundok. Madalas, napatitig na lang ako sa snow-capped peaks, nawawala sa mga iniisip. Dito, sa katahimikan ng lugar, walang mga paalala ng dati kong buhay. 

Walang Athena. Walang alaala ng pagmamahalan na minsan ay akin. Pero minsan, kapag sobrang tahimik ng umaga, mas ramdam ko yung lungkot.

"McKenzie," bulong ko sa sarili ko habang hawak ang tasa ng kape. "Nagpapakapayapa ka dito pero bakit parang may kulang pa rin?"

Pinipilit kong maging busy. Maraming trabaho sa M.C.F kahit malayo ako. Kailangan kong siguraduhin na maayos ang lahat. Pero kahit gaano ko pa ibuhos ang sarili sa trabaho, hindi ko maitatanggi na sa mga oras ng pahinga, bumabalik ang mga alaala.

Mga gabi dito, minsan mas mahirap. Lalo na kapag tahimik na ang paligid. Minsan, bigla ko na lang maaalala yung mga tawanan namin ni Athena. Yung mga simple pero espesyal na moments na hindi mo alam, yun pala ang hahanap-hanapin mo.