මං සඳුදා දවසෙම වගේ හිටියෙ දුරුතු අයියත් එක්ක.එයත් එක්ක ගෙවෙන හැම තත්පරයක්ම මට දැණුනේ මගේ ජීවිතේ ගෙවෙන ලස්සන නිමේෂයන් විදිහට .සඳුදා හවස රෝහලට ගිහින් දුරුතු අයියව බලලා ගෙදර ඇවිත් මං වොශ් එකක් දාගත්තා.ඇඳට වැටිලා පෝන් එක ඔබ ඔබා ඉද්දී අම්මා එක පාරටම කතා කරගෙන කාමරයට ආවා.
" සුදූ...සුදූ..."
" ඕ අම්මා... "
" ඔයා නිදිද? "
" නෑ අම්මා..ඇයි? "
" මං ඔයාව හම්බෙන්න ආවේ...අර දරුවට කොහොමද අහන්න "
" ආ දුරුතු අයියා ... "
" ඔව් ඔව්,ඒ දරුව තමා ...මොකද පුතේ ඒ දරුවට දැන් ? "
" දැන් නම් ටිකක් හොඳයි අම්මේ,සමහර විට හෙට ටිකට් කපයි."
" අනේ හොඳයි පුතේ...ඒ දරුවා ඩාන්සින්ග් කම්පිටීශන් එකටත් ඉන්නවා නේද ? "
" ඔව් අම්මා...ලෙඩ ගානේ නටන්න බෑනේ නැත්නම් ,ඒ හින්දා ඉක්මනට සනීප වෙන එක හොඳයි...අනිත් එක ඒවා නැතත් ඒ ලෙවල් වලට තව මාස කීයද තියෙන්නේ...මාස දෙකක් වගේනේ...ඉතින් ඉක්මනට සනීප වෙන එක හොඳයි අම්මේ...නැත්නම් පාඩම් කරන්නෙවත් කොහොමද නේද ? "
" ඒකනේ පුතේ...ආ මේ...ඒක නෙවෙයි"
" මොකක්ද අම්මේ? "
" මං බැඳලා දීපු බත් එක කෑවද ඒ දරුවා ? "
" එයාට කන්න බෑනෙ අම්මා,ඉතින් මං කැව්වා..."
" ඔයාට වරදින්නෑ පුතේ...ඔයා ඔයා ගැනවත් හිතන්නැතුව අනිත් අයටත් උදව් කරන දරුවෙක්...ඉතින් කවදාවත්ම ඔයාට වරදින්නෑ..."
අම්මා මගේ ඔළුව අත ගගා කිව්වා.අම්මා මාත් එක්ක ටික වෙලාවක් කතා කර කර ඉඳලා යන්න ගියා.මං ඇඳට වෙලා දුරුතු අයියා ගැන කල්පනා කර කර ඉද්දී මට මතක් වුණේ එයාගේ ගම .දුරුතු අයියා ගම ගැන කිව්ව කතා ටික අහලා මටත් ඒ ගමට යන්න ආස හිතුණා .
' මොකක්ද එයාගෙ ගම කිව්වේ? ආ...බලංගොඩ...එහේ නම් ගොඩක් ලස්සනයි වගේ කිව්ව හැටියට... '
දුරුතු අයියගෙ ගම ගැන හිතෙන් හිත හිතා හිටපු මං "බලංගොඩ" කියලා නිකමට ගූගල් search කරලා බැලුවා .ඇත්තෙන්ම දිව්‍ය විමානයක් වගේ ලස්සන පැත්තක්.හරිත කඳුවැටි,ඇල - දොල - ගංඟා,මීදුම පිරුණු මාවත් එක්ක බලංගොඩ පැත්තේ තිබුණේ පුදුමාකාර ලස්සනක්.කවදා හරි දවසක ගිහින් බලන්න තරම් ආසාවක් මට ඒ මොහොතේ ඇති වුණා .
YOU ARE READING
කළු පාට ටැටූ ✔
Non-FictionNon fiction BL " මං දන්නෑ දුරුතු අයියේ...මේ ආදරේ කොච්චර අසම්මත වුණත් මට ඔයා නැතුව ජීවත් වෙන්න බෑ.අනේ දිගංචියෝ...ඉන්න තැනකින් ඉක්මනට වරෙන්කෝ..."
