The One Who Stares Behind

KABANATA 43

This day is the worst. It’s like something has possessed Xandrev. Everything he’s showing and making me feel now isn’t like him at all. I really wonder what happened to him. Nakakaubos siya ng enerhiya. I am just really drained at this moment.

Nagpaalam na lamang ako kay Lexus na tatawag na lamang ako pagkadating ko ng kwarto namin. Kaya pagpasok na pagpasok pa lamang ay tinawagan ko na agad ito.

God, I miss him already.

'Lexus,'

'Hmm? Your voice sounds tired.'

'Yes, I'm really annoyed with Xandrev. He’s treating me indifferently, like he’s not my brother anymore.'

'What if he’s not, Kasianna?'

'What do you mean?'

'Nothing. Just that you feel he’s not your brother anymore.'

'We'll get through it. All he needs is time.'

'Okay. Pwede ba kitang makita ngayong gabi? I miss you.'

I laughed. ' I will let you know.'

"Sinong kausap mo dear? Parang kinikilig ka yata." Si Lynne iyon na unang pumasok kasunod sina Debbie at Anne.

Huli na nang mapagtanto ko na napindot ko na pala ang end call button. Sorry, Lexus.

"Hindi mo na kailangang malaman, Lynne."

"Napakasungit mo naman!  Hindi mo ba kami na-miss?" Tiningnan ko ang mga ito mula ulo hanggang paa.

"Don't include me. Besides, I don't even give a damn if you miss me or not." sabi ni Anne at dumiretso sa kanyang kama.

Sunod naman na tiningnan ni Lynne at Debbie si Anne pagkatapos ibinalik ang tingin sa akin.

"What?"

"Alam mo, papasa kayong magkapatid ni Anne. Ang sasama ng mga ugali ninyo e."

"Oh shut up!" Kapwa kami nagkatinginan ni Anne nang sabay kaming sumagot.

"See?" Naiiling na tanong ni Debbie. "NO DOUBT."

Naiwan akong mag-isa sa kwarto nang mapagpasyahan ng tatlo na kumain. Pasado alas-syete na rin. Niyaya naman nila ako ngunit ewan ko ba, bigla na lang akong nawalan ng gana.

Hindi ko rin maharap si Lexus ngayon dahil gulong gulo na ako sa mga nangyayari. I miss him, but I don't think this is the right time for us. He doesn’t deserve this version of me right now. I need to calm myself.

I am really annoyed to Xandrev. Hindi ko alam kung ilang beses ko na siyang namura sa isip ko ngayong araw. Hate is too strong a word to describe my feelings, and I don’t want to direct that towards him. He’s still my brother, even if he’s being a jerk.

Akala ko ay makakampante na ako sa katahimikan na namamayani ngayon sa kwarto ngunit ilang beses ng tumutunog ang tiyan ko sa gutom. Sana ay sumama na lang ako kina Debbie na kumain.

"This life sucks. How long am I going to have to keep picking up these damn pieces?" I immediately stopped when I realized I had said that out loud, just as my stomach growled with hunger.

Hindi ko na kaya. Lalabas na muna ako para kumain, bago pa ako tuluyang masiraan ng bait.

"Holy—"

"Hey," It's Lexus. Nakasandal lamang ito sa may gilid ng pinto ng kwarto namin. Diretso lamang at seryoso ang tingin nito sa akin nang makalabas ako ng pinto.

"Iniiwasan mo ba ako?" Nakakunot ang noo nitong tanong sa'kin.

"Hindi."

"Nakasalubong ko ang mga kaibigan mo. Hindi ka na raw sumama dahil may iniiwasan ka."