The One Who Stares Behind

Kabanata 1

I've always believed I had it all—a happy family, perfect in every way. My mom, my dad, and my brother. People often told me my life was flawless, and I believed them. What more could I possibly ask for? Having them felt like everything I could ever need—more than I deserved. That's what I used to think.

Ako si Zafhyrna Kassiana Valderama Romero, and this is where my world begins to fall.

"Ikaw na muna ang bahala sa kapatid mo." wika ni papa sa kapatid kong si Xandrev habang tinutulungan ito sa paglalagay ng gamit na gagamitin namin sa sasakyan.

"Always Dad. No need to mention." tugon naman ni Xandrev na ikinatango ni papa.

"Good, and you young lady—Be good to your brother." napalingon ako nang ituro ako nito at napatingin ngayon sa ngingisi ngisi ko ng kapatid.

There he goes again, that teasing smile slipping from his daring lips. I couldn't help but roll my eyes.

"Oh, yes, Dad. I'm sure I will," Xandrev shot back with a grin.

Duda ako sa isang ito.

Despite being two years older than me, Xandrev and I were always on the same level. Our parents insisted we stay close, always watching over each other. It was something we never questioned, even as we grew older.

I glanced at my watch.

Oras na.

"Ma, Pa, I guess we need to go." pagpapaalam ko sa kanila habang inilalagay ko na rin ang ilan pang mga gamit ko sa loob ng kotse.

"O sige, mag-iingat kayo doon, ha?" Papa called out, his voice filled with that familiar mix of concern and care. "Alagaan nyo ang isa't isa, at ang lagi kong bilin—"

"Always be there for each other," sabay naming sambit ni Xandrev na ikinatawa rin namin sa huli.

That is what our mother always says. She's still treating us like a kid not knowing na lumalaki na ang sungay sa aming mga ulo.

"Yes Ma. We'll always keep that in our mind. You don't have to worry about that." sabi ko at tsaka bumeso sa pisngi nito ganoon din kay papa.

Matapos naming magpaalam, sumakay kami sa sasakyan at nagpahatid kay Manong Robert, ang matagal na naming family driver.

Ngayon, magkatabi kami ni Xandrev sa back seat. Nakatuon lang sa labas ng bintana ang aking tingin, at kasalukuyan ng nagmumura sa tindi ng traffic.

Kung bakit kasi kailangan pa kaming ihatid ni Manong Robert. Marunong na naman kami pareho ni Xandrev magmaneho.

"Ayos ka lang ba?" tanong ni Xandrev, na ang mga mata ay nakatuon rin sa labas ng bintana.

"Bakit naman hindi?" walang gana kong balik dito.

"Nasasabik ka na bang makita siya?" Tanong niyang bigla, sabay lingon sa akin, at tila may lihim na pang-aasar sa boses niya.

"Who?" I answered blankly.

"The 'man of your fantasy'." he said sarcasticly and highlighting the word 'man of your fantasy'.

Kaagad ko siyang pinagtaasan ng kilay kahit na natutumbok ko na kung sino ang tinutukoy nito.

"Are you talking about Michaelson Herrera?"

I smirked at him.

Ngunit ginantihan lamang ako nito ng nakakalokong ngisi. Kaagad ko siyang hinampas ng hawak kong folder.

"Napakaaga pa para asarin mo ako 'brother'."

"Too bad, time isn't in my vocabulary." Dagdag pang pangaasar nito sa akin dahilan para muli ko itong hampasin ng folder.