The One Who Stares Behind

KABANATA 36

He said I am his destination. If that's true, I hope he'll stay and not just visit.

"We're here." Ani nito bago bumaba at tuluyang pagbuksan ako ng pinto.

"Salamat."

Dito ay tumambad sa akin ang malawak na lupain na napapalibutan ng mga puno sa magkabilang gilid.

Nostalgic.

Lalo pa akong namangha nang makita ang kabuuan ng isang bahay sa gitna nito. Nakakamangha ang istilo at istraktura na animo'y labis na pinagisipan at pinaglaanan ng oras.

At sa kung ano mang dahilan, hindi ko rin maintindihan ang sarili sa kakaibang hangin na bumabalot sa akin ngayon. It feels so strange.

"Okay ka lang ba? Bakit parang bigla ka yatang natigilan?" Nagaalalang tanong nito.

"Just admiring. Is this your house?"

He looked at me. "It is..."

I smiled. At nang magtagpo ang aming mga tingin ay kapwa kami napangiti.

Hindi ko alam kung ilang segundo ang lumipas at nakatitig lang kami sa isa't isa. And it feels like we've both been longing for this feeling with each other.

"Shall we go inside?"Tumango ako habang sinasabayan ito sa paglakad.

Muli akong tumingin sa paligid.

"It feels like I'd been here before." Mahinang usal ko na alam kong narinig niya.

"Maybe in your past life,"

Posible kaya yung sinasabi nilang reincarnation? Nahiwagaan tuloy ako kung anong klase ng buhay mayroon ako noon. They say that if you were sinful in your past life, your future life won't be good, and vice versa.

"Let me hold your hand." Ginagap nito ang kamay ko at pinagsalikop sa kanya. I can feel it again. His warm hand didn't just touch my hand but also reached my soul.

"Dito ka nakatira ngayon?"

"I used to live here, until that thing happened 6 years ago."

Mababakas sa mukha nito ang pagaalinlangan at naramdaman ko rin ang mahigpit na paghawak nito sa aking kamay.

Huminto ako na ikinatigil niya. "You don't have to tell me. I'm okay with it."

"I'm sorry if I can't tell you." The guilt was still evident on his face.

"I told you it was okay, didn't I?"

Muli kong pinakatitigan ang bahay. Muli na naman akong nahihipnotismo nito sa hindi maipaliwanag na dahilan.

"Kasianna," Salubong na naman ang mga kilay nitong tumambad sa akin nang lingunin ko ito.

"You've been staring at the house. Don't forget that I am still here."I looked at him in surprise and laughed. I didn't realize he could get jealous.

"Hey.. I miss that laugh." Unti unting nawala ang ngiti sa aking labi. Hindi dahil sa sinabi nito kundi sa paraan ng pagkakasabi niya. At ang mga tinging mga binibigay niya ay para bang may ibang kahulugan.

"Something wrong?" He asked, his face showed concern.

"Nothing to worry about. May naalala lang ako." I reassured him.

"Sino?" Mabilis niyang tanong na ipinagkibit ko na lamang.

"Hindi ko alam, siguro ang kapatid ko."

"Xandrev." Siguro ay nakilala niya na rin ito.

"Yes, my brother. He seems to be popular. You probably know him."

"No, I don't," he denied.

"Great. I'll introduce you when he returns."