The Last Maidservant of the Weakest Kingdom |Multiworld's Secret| [BL]

Chapter 7

Adrahasis

"No! Shit, maidservant are you thinking right?" Malakas na sigaw sa akin ng prinsipe na si Demetrio pero seryoso ko lang siyang tinignan sa mga mata. Hindi ko alam kung saan niya kinukuha ang galit niyang 'yan habang nakaharap sa akin, na para bang kabaliwan lang ang sinabi ko.

"Hmm, hindi ko alam na may pakialam ang mga may dugong bughaw sa katulad niyang mga katulong." Hindi ko alam kung kailan sasabog ang ulo ko dahil sa sobrang galit na ngayong nararamdaman ko sa lalaking kaharap namin. Hindi ko alam kung hanggang saan ang pasensiya ko lalo na't alam kong nasa kapahamakang lagay ang ama ko.

If he's really in north part of the kingdom, meaning, he's one of those knights that has no consciousness right at this moment because of the group of this fucker. He went too far, and I don't want him wearing that triumphantly smirk as if he already got the jackpot... not a chance while I am here.

"K-Kuya, tungkulin niya ang protektahan tayo. Nagtatrabaho siya sa atin." Prince Demetrio unbelievably stared at her sister when she said those, and so I am as well. We stared at her like it was the most joke we've ever heard. Yes she has some point but I am here not to protect the family, I am here to serve them. If I remember it right, my dream is to serve them, not to protect them at all cost.

May buhay rin ako at hindi puwedeng sila lagi ang iisipin ko kung ang isa sa mga pinakamamahal ko ay nasa panganib ang buhay.

"Stop talking, Dufemia, you're not helping." Natigilan ang prinsesa at mukhang nasaktan ang kapatid niya sa sinabi nito na siyang ikinahinga ko na lang ng malalim at tumingin muli sa bandido.

"Umalis na kayo dito kung ayaw niyo mapahamak, dalhin mo ang mga kasamahan mo at huwag ng bumalik pa rito." Pagkasabi ko no'n ay bigla na lang tumawa ng malakas ang lalaki. Nanliit ang mga mata ko dahil sa pagkakaalam ko, walang nakakatawa sa sinabi ko at hindi biro ang mga narinig niya mula sa akin.

"Isang katulong na katulad mo, ay walang karapatan na utusan ako. At anong magagawa ng katulad mo para protektahan ang mga may dugong bughaw?" Ngisi nitong sambit na siyang ikinainis ko pa lalo. "Ni ang inyong pinakamatandang prinsipe ay walang magawa... ni hindi man ako kayang galusan ng kaniyang mahika!" Natutuwa pa nitong dagdag na siyang mas lalong nagbigay sa akin ng sobrang galit.

I looked at the prince and I know deep inside that he was insulted because of what that bandit said. A glimpse of pain was drew on his face that made me feel more mad about it. This bandit... has no right to insult anyone from this room!

"Huwag mong hintayin na hindi ka na makahinga sa harapan ko, bandido. Kung gusto mo pang makita ang susunod na araw, umalis ka at isama mo ang mga kasamahan mo. Huli na 'to at hindi ko na uulitin, kung ayaw mong sumunod, pasensiyahan tayo." Litaniya ko na siyang ikinaliit ng mga mata niya. Nakangisi at parang iniinsulto pa ako sa mga tingin nito, mga titig na parang nagsasabing nagbibiro lang ako.

I don't joke around when I'm serious, and if I'm serious, I bite.

"Adrahasis, you don't have to show your magic. They will know that you're working under me." Napalingon ako sa hari nang marinig ko siyang magsalita. Ngumiti ako sa kaniya at iniling ko ang ulo ko.

"This is not the right time for that, my King. This insolent bandit has to learn how to respect. And aside from that, I don't care anymore if they'll know about my whereabouts. I live here, and I serve under your commands." I meaningfully uttered and I saw how his eyes sparkled because of what he heard from me. The queen is smiling at me with braveness to, like she's willing to fight as well beside me that made me nodded.