Chapter 5

153 30 0
                                    

ကျောင်းနံရံပေါ်မှ ပြုတ်ကျမလိုဖြစ်ခဲ့၍ ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့ နေဆဲ သူ့နှလုံးလေးမှာ အလွန် မြန်ဆန်စွာ ခုန်နေခဲ့သည်။ ကြောက်စိတ်မပြယ်သေး သောကြောင့် ပါးစပ်ကို ဖွင့်ဟကာ ကြိုးစား၍ အသက်ရှုနေရသည်။

သူ၏ ကြောက်ရွံ့မှုသည် ပြုတ်ကျမလို ဖြစ်ခြင်းကြောင့်လား၊ ချင်ကျားရှုရဲ့ ခြောက်လှန့်ခြင်းကြောင့်လား၊ သေချာတော့ မပြောနိုင်ပေမယ့် သူအသက်ရှုနေသည့် အသံကတော့ ဖန်သားပြင် တစ်ခုပေါ်တွင် ဆွဲခြစ်နေသည့် အသံထက် ဆိုးဝါးစွာ ထွက်ပေါ်နေခဲ့သည်။

ဝမ်ကျစ်ချူးသည် သီချင်းဆိုဆိုပြီးချင်း နောင်တရမိသည်။ စိတ်အေးလက်အေးဖြစ်နေ ဟန်ဆောင်ပြီး ထိုသူအား မျက်တောင် ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်ကာ ကြည့်မိလိုက်သည်။

'မင်း ကြားဖူးလား။ ကြားဖူးမှာပါ။'

'ညီမလေးလင်း, ရှေးဟောင်းသီချင်းထဲက အမျိုးသမီးသူရဲကောင်းလေ။ လုံးဝကို ထိပ်တန်းပဲ'

ချင်ကျားရှုသည်မျက်နှာမှာ မဲသွားသည်။ "ငါတော့ တစ်ခါမှမကြားဖူးဘူး"

ဝမ်ကျစ်ချူး : !!!!!

တခြားတစ်ဖက်လူထံမှ စကားလုံးတစ်လုံးမျှကို သူမကြားရသောကြောင့် သူ့အားပို၍ နေရခက်စေ သည်။ ဒါကြောင့် ဝမ်ကျစ်ချူး သည် ရွေးချယ်စရာမရှိဘဲ အရဲစွန့်လိုက်ကာ ပြောလိုက်သည် "မကြားဘူးလဲ အရေးမကြီးပါဘူး။ အခု မင်း ကြားဖူးသွားပြီ မလား"

ချင်ကျားရှုသည် သူ့အား ရုတ်တရက် ကြည့်လိုက်ပြီး မထင်ထားသောစကားများကို ပြောလိုက်သည် "အဲ့ဒါဆို ငါမင်းကို ကျေးဇူးတင် ရမှာလား"

ဝမ်ကျစ်ချူးဟာ ခဏတော့ တွေဝေသွား မိပြီးနောက်မှာ သူ့ခေါင်းကိုငုံ့လျက် ရှက်နေလျက် "မဟုတ်တာ...ရပါတယ်"

"......"

ချင်ကျားရှု၏ ချောမောသောမျက်နှာမှာ ချက်ချင်းတင်းမာသွားသည်။ သူ့အသံမှာလဲ ကောင်းကင်မှာ ထစ်ခြုန်း‌သော မိုးခြိမ်းသံကဲ့သို့ပင်။

"ငါ့ပေါ်ကနေ ဆင်းစမ်း" ဟု ဆိုသည်။

အခုတလေ ဒီလူက သူနားကို ခဏခဏရောက်လာပြီး သူ့ကို ပြသနာလာလာရှာနေခဲ့သည်။ ချင်ကျားရှု သည် မနက်တုန်းကလဲ ကျိဖုန်းချန် ကသူ့အား ညနေခင်းတွင် အင်တာနက်ဆိုင် သွားဖို့ မေးမြန်းခဲ့သည်။ ထိုအခါမှ သူသည် အချိန်အတော်ကြာအောင် စိတ်‌ရောလူပါ အပန်းမဖြေပဲနေခဲ့သည်ကို သတိထားမိခဲ့သည်။

ဗီလိန်ဗျူဟာWhere stories live. Discover now