အေးအေးငြိမ့်ငြိမ့်သွားနေသည့် ဘက်စ်ကားပြတင်းပေါင်မှမြင်ကွင်းများက အဖိုးမဖြတ်နိုင်သည့်ပန်းချီကားပမာ။ လူအားလုံး၏မျက်လုံးများက ပြတင်းပေါက်အပြင်ကိုသာ အာရုံရောက်နေကြသည့်ထိုအချိန်တွင် ဝမ်ကျစ်ချူး တစ်ယောက်တည်း ခေါက်မီးတောက်နေသည်။ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကိုလွယ်၊ အပေါ်ထပ်ဝတ်ထားပြီး ခေါင်းက ထိုင်ခံ ဆီငိုက်စိုက်ကျနေသည့် သူ့သဏ္ဍာန်မှာ မသိလျှင် တစ်ပါးသူက သူ့အားပြန်ပေးဆွဲအနိုင်ကျင့်ထားသလိုပင်။
[စနစ်: ပြောစမ်း ၊မပြောပဲ ဘယ်လိုသိမှာလဲ]
နတ်သူငယ်လေးမှာ ဆွေ့ဆွေ့ခုန်ပေါက်ကွဲနေလေသည်။
ဝမ်ကျစ်ချူးကတော့အသေအချာရှင်းပြရှာပါ၏။ "အရမ်းစိုးရိမ်လွန်သွားလို့ လျှာတွေ ခလုတ်တိုက်ကုန်တာပါ"
[စနစ်: ဘယ်လိုယုံရမှာလဲ]
ကောင်လေးခေတ္တမျှ တိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။
[စနစ်: ဆင်ခြေဆင်လက်တွေ ရှာနေတာမလား]
"အကြောင်းပြချက်လေးပဲ ရှာတာပါ"
မျက်နှာငယ်လေးနှင့်ပြန်ဖြေနေရင်း ရုတ်တရက်မျက်နှာတည်သွားသည်။ "အတန်းဖော်ရှောင်အိုက်နဲ့ နတ်သူငယ်လေးနဲ့မှာ တရုတ်စာလေးလုံးစီရှိတာပဲ"
[စနစ်: ငါက လူမဟုတ်ပေမဲ့ အရူးမဟုတ်ဘူးလေ]
"ဟုတ်ပါတယ်၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် လျှာခလုတ်တိုက်ပြီး လျှောက်ယောင်မိတာကို ဗွေမယူပါနဲ့။ တစ်ခြားနာမည်ကို တမင်သက်သက်ခေါ်လိုက်တာမဟုတ်ရပါဘူး"
[စနစ်: ဒါဆို ရှောင်အိုက်ကဘယ်သူလဲ]
"ဉာဏ်ရည်အတု အေအိုင်ကိုခေါ်တာပါ"
[စနစ်: အပြင်မှာ အေအိုင်ဘယ်နှခုတောင်ရှိနေတာလဲ]
"မရှိတော့ပါဘူး၊ မရှိတော့ပါဘူး" ဝမ်ကျစ်ချူး ကမန်းကတမ်းပြန်ဖြေရပြန်ပြီ။
ထိုစကားကြားမှ သက်မကြီးချပြီး ဝမ်ကျစ်ချူးကိုထပ်မရစ်ဖို့ နတ်သူငယ်လေးဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သို့သော်...
"အိမ်မှာတစ်ခုကျန်သေးတယ်"
ထို့သို့ရှင်းပြအပြီး သူ့ဖုန်းကိုထုတ်ကာ နာမည်တစ်ခုတီးတိုးခေါ်လိုက်သည်။
YOU ARE READING
ဗီလိန်ဗျူဟာ
Romanceရှက်ကြောက်တတ်တဲ့ ဝမ်ကျစ်ချူး လုပ်ခဲ့တဲ့ ဘဝမှာ အမိုက်ဆုံးအရာကတော့ လမ်းဖြတ်ကူးနေတဲ့ မူလတန်းကျောင်းသားလေးနှစ်ယောက်ကို ရူးရူးမိုက်မိုက် စွန့်စားကယ်တင်လိုက်ခြင်းပဲ ဖြစ်တယ်။ သူ့ဘဝတွင် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သူ၏ ရဲစွမ်းသတ္တိကို ပြသဖို့ရန် အောင်မြင်စွာ ကြိုးစာ...
