𝐏𝐚𝐭𝐥𝐚𝐦𝐚𝐧𝛊𝐧 𝐯𝐞 𝐏𝐚𝐫𝛊𝐥𝐭𝛊𝐧𝛊𝐧 𝐃𝐚𝐧𝐬𝛊ꨄ|Hikari ve Bakugo'nun hikayesi...

Bölüm 25; Kırılgan bir kalp...

Gördüğüm manzara karşılığında kafamı Bakugo'ya çevirdim. Kurenai ve Shoto bizim orda olduğumuzu fark etmemişlerdi.
.
"Bakugo... sen de benim gördüğümü görüyor musun?"
.
"Evet, sanırım görüyorum, bu lanet inekleri bu şekilde görmemeyi tercih ederdim."
.

Arkadaşıma inek dediği için kafasına fazla set olmayan bir şekilde vurdum.
.
Elini kafasına koyup bana ters ters bakmıştı ama şuan hiçbir şey moralimi bozamazdı.
.
Neredeyse mutluluktan ağlayacak raddeye gelmiştim.
.
"Vay bee, ne kadar şanslı bir arkadaşım var, sevgileri karşılıklı gördün mü?"
.
"Ah, evet, gördüm."
.
"Noldu Bakugo, durgunluktan gibi sanki biraz?... Yoksa senin aşkın karşılıklı değil mi? Vayy demek bir sevdiğin var ha?"
.
Bunları dalga geçme amaçlı gülerek söylemiştim fakat o ciddiye aldı ve sinirli bir şekilde cevapladı beni.
.
"Benimle bu konular hakkında konuşma, Hikari!"
.
Yanımdan kalkıp gittiğinde oylece kalakalmıştım. Duygusal biriydim ben, bana biri bağırsa hemen ağlardım. Aslında bu küçükken oluyordu, hala oluyor fakat artık sadece gözlerim doluyor.
.
Shoto ve Kurenai'yi orada bırakıp yurda döndüm. Pijamalarımı giyip koltuğa oturduğumda içimden hiçbir şey yapmak gelmiyordu.
.
Neden öyle dedi ki o şimdi? Kötü birşey söylememiştim... belki de travması vardır ve onu tetiklemişimdir ya da benden nefret ediyordur. İkisi de olabilir... neyse, neden bu kadar umurumda olsun bu? Boşversene.
.
Her ne kadar, içimden kendime böyle söylesem de kırmıştı beni sözleri, ama sadece o değil, başka bir insan söylese de kırılırdım. Dışarıdan soğuk ve kalpsiz biri olarak gözüksem de, içimde hala büyümemiş ve her şeye üzülen bir kız çocuğu var.
.
Küçükken yine pencereden dışarı bakarken arada pencereye kuş gelirdi. Gelen kuşlarla konuşurdum. Ama onlar biraz baktıktan sonra hep uçup giderdi. Ben de kuşlar bile beni sevmiyor diye ağlardım. İşte böyle bir kırılganlıktı benimki de.
.
Dizlerimin kendime çektim ve kafamı arkaya yasladım. Tavana bakan gözlerim dolmaya başlamıştı.
.
Yalnız kalmak isterdik acı çekerken, çünkü güçlü olmak zorundaydık. İnsanlara "Ben buradayım!" Demek zorundaydık. Oysa ne gerek vardı buna? Neden rol yapmak, birşeyleri gizlemek zorundaydık?

Büyüyorduk...

Büyüdükçe, taşımamız gereken yükler ve sorumluluklar gitgide artıyordu. Zaman geçerken, hayat da bizi oradan oraya sürüklüyordu.

Ve daha kötüsü, buna engel olamıyorduk...
.
O gece o koltukta uyuyakalmıştım. Sabah, alarm sesime uyandığımda kıyafetlerimi giydim ve okula gittim.
.
O günüm normal günlerden daha eğlenceli geçmişti. Dolayısıyla ben de fazlasıyla mutluydum. Bakugo'nun yüzüne hiç bakmadım bile. Tamam, belki abartıyor olabilirdim ama, hatasını anlamasını istiyordum. Annesi de onun gibi hırçındı. Yani Bakugo, hata yaptığını anlayamazdı muhtemelen, ama sorun değil, anlayana kadar beklerim ben de veya da hiç anlamaz, o zaman yapacak bir şey yok.
.
Çıkışta Kurenai, Yuzuriha, Akira ve ben tekrar o parka gittik. Bu park zaten hem okula yakım hem de sohbet etmek için güzel bir yerdi. Bir banka oturduktan sonra konuşmaya başladık.
.
"Arkadaşlar size bir şey anlatmam gerek. Belki saçma bulabilirsiniz ama bu beni çok üzdü. Geçen biz Kurenai ile bu parktayken, Shoto ve Bakugo gelmişti. Biz Bakugo ile konuşurken ona sevgilin mi var diye sorduğumda bana sinirlendi. Kötü bir şey mi söyledim acaba diye düşünüyorum. Siz ne dersiniz?"
.
Akira "Belki bu konu hakkında bir şey yaşamıştır. Ondandır. Yani başka sebepten sana sert çıkışmaz. Ama biz olsak her kelimemize sinirlenirdi. Haksız mıyım kızlar?"
.
Kurenai; "Yani ben de öyle düşünüyorum, sanki senin ve onun arasında görünmez bir çekim var gibi, acaba senden hoşlanıyor mu?"
.
"Hayır, bunun böyle olmadığına eminim, eğer beni sevseydi. Bana böyle davranmazdı. Seven insan böyle yapar mı? Her zaman kavga ediyoruz. Tam anlamıyla her zaman. Yani bence benden hoşlanmak bir yana, benden nefret ediyor."
.
Yuzuriha; "Kızım sen niye böyle düşünüyorsun ki? Öyle bir şey yok. Nefret ettiklerine nasıl davraniyor biliyorsun. Mesela Mineta ile sana aynı davranabilir mi? Hayır. Ee o zaman, senden nefret etmiyordur. Benim düşüncem bu şekilde."
.
Her zaman beni iyi hissettirmeye çalışan bu üç arkadaşım, onları bulduğuma o kadar seviniyorum ki, hayattaki tüm şansımı burada kullanmışım.m da diyebiliriz. Bu yüzden onlara sımsıkı sarıldım.
.
Sanırım onları kaybetmek hayatımın sonu olurdu. Cidden, onlarsız bir yaşam düşünemiyorum.
.
İşte bu gün de böyle geçti. Parktan yurda döndüğümüzde zaten yorgundum. Kendimi yatağa atar atmaz uyudum.