- U vonove. - i thotë ai duke e vështruar nga gishti i këmbës deri te fija e flokut.
- Do e shlyej vonesën. - përgjigjet ajo duke i marr gotën e alkoolit nga dora dhe e derdh mbi vete.
✁
Libri është i shkruar për një audiencë mbi 18 vjeç dhe nuk le...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Pas 7 orësh udhëtim me makinë në atë atmosferë të tensionuar, kishin mbërritur më në fund në Siçili ku ndodhej edhe Frederiku sipas Aresit.
- Do ishte mirë të pinim ndonjë kafe që të na hapen sytë. - tha Eko dhe Arelio e pa me një shikim të frikshëm. Si dreqin mund ta kishte mendjen për të pirë kafe në një situatë të tillë?
- Nuk kemi kohë.
- Askush nuk po na shpejton Arelio. Është akoma ora 3 pasdite. - ju përgjigj ai duke dalë nga makina bashkë me Aresin.
- Je mirë? - e pyet Valeria duke kthyer shikimin nga ai përpara se t'u bashkohen atyre të dyve.
- Jam mirë, thjesht mezi pres që gjithë kjo të mbarojë!
- Nëse do jemi ende në kohë për t'u larguar. S'do kesh asnjë borxh Aresit.
- Jemi këtu për ty Val. Do shkoja deri në fund të botës nëse kjo do të bënte ty të lumtur! - i tha ai duke dalë nga makina dhe i hapi derën.
E kapi përdore dhe ju bashkuan Aresit dhe Ekos që çuditërisht ishin duke qeshur me njëri tjetrin, por sapo panë atë u kthyen në seriozë.
- Pse ndaluat? - i pyeti ai duke u ulur.
- Po kujtonim disa nga bëmat tona kur kemi qenë të rinj në këto punë. - ju përgjigj Eko kurse Aresi heshti.
- Keni qenë shok ju? - i tha Valeria me entuziastëm sikur t'i kishte shumëzuar gjithë ato që hoqi me zero. Por në të vërtetë ajo po e bënte gjithë këtë vetëm për Arelion dhe ai ishte i vetëdijshëm.
- Kemi qenë fiks si ajo shprehja "Armiku i armikut tim është miku im". Me pak fjalë kishim armiqësi të përbashkët dhe na u desh të bashkëpunonim.
- Nuk m'i the këto. Dhe për më tepër pse të gjithë në këtë tavolinë po sillen sikur të mos ketë ndodhur asgjë? - foli Arelio ftohtë ndaj Ekos.
- Arelio...
- Jo Valeria! Të gjithë po bëni të njëjtën gjë. Si dreqin mund të injorosh gjithçka ndodhi dhe ta shikosh në sy? Apo mos të pëlqeu? - i tha ai në inat e sipër.
- Ti je... As vet s'e di çfarë! Po ju pres në makinë! - i tha ajo qartësisht e lënduar dhe u largua.
- Val... - tentoi ai të ngrihej, por Eko nuk e lejoi.
- Nuk është momenti i duhur. Fillimisht sqarohu me Aresin. Ktë herë po që e teprove Diaz. - i tha ai dhe shkoi pas Valerias duke i lënë ata të dy së bashku.
- T'u bë qejfi apo jo?
- Për çfarë Arelio Diaz?
- Për gjithë skenën që pe. Gjithçka ishte shumë mirë derisa ti prishe gjithçka! Por më beso, sapo kjo të mbarojë ajo do jetë sërish në krahët e mi!
- E kam kuptuar me kohë që sado ta lëndosh Valerian, ajo do të zgjedh gjithmonë ty Diaz. Por mos e lëndo më shumë se unë.
- Ta lëndoj më shumë se ty? Vërtet mendon se mund të ketë më keq se ajo çfarë ti bëre? Falendero Zotin që je gjaku im që s'të kam vrarë akoma!
- Kur e lëndoi aq shumë një veprim nga një i huaj imagjino sa mund ta vrasi një veprim nga njeriu që do. Dhe më beso se nuk dua të jetoj.
- Po pra nuk do!
- E di cili është problemi yt? I ke të gjitha po s'vlerëson asgjë.
- Dhe ti i kishe të gjitha, por doje të vidhje ato të miat.
- Sepse ti nuk mund ta vesh dot kurrë veten në vendin tim. Mamaja të zgjodhi ty. Valeria ty. Dhe ti prap nuk mjaftohesh! Do të dish nëse po vuaj? - i tha Ares sa i acaruar aq edhe i sinqertë. - Po vuaj Diaz. Po vuaj zgjedhjet që bëri jot ëmë!
- Nuk të përmendi kurrë. Ndryshe do kisha qenë aty!
- Do kishe qenë aty? Hah! Mos më bëj të qesh...
- Do doja të mirëkuptoja, pranoja, por s'mund ta harroj çfarë i bëre Valerias. Sa herë të shoh ty më kujtohen shenjat në kurrizin e saj apo makthet që shikon natën duke bërrtitur emrin tënd. Nuk e jep veten, por ajo e vuan. Shiko në ç'situatë jemi falë teje! Ja dole t'më bësh që të të urrej!
- Ti nuk e ke idenë se sa e urrej unë veten gjithsesi. Të thosha se jam penduar do më besoje?
- Do i zhbënte gjithë ato që ajo kaloi?
- E di që jo, por...
- Gjithçka mund të bëj është të mos të të vras. E di që je shndërruar nga ato që kanë ndodhur dhe për këtë e urrej mamanë time, tonë. E urrej që më vodhi vëllanë dhe e ktheu në një si ti.
- E di? Mendoja se ishe arrogant.
- Jam.
- Nuk je. Thjesht je i ftohtë. Mendoja se s'do e pranoje kurrë po ta merrje vesh. Se do më fajësoje mua dhe jo mamanë tënde, por ja që nuk paskam pasur të drejtë.
- Mos mendo se më njeh.
- E njeh ti veten që të të njoh unë? - e pyet Aresi duke e vendosur me shpatulla pas murit.
- Çohu Ares! Kemi punë për të bërë!
- Arelio? - i flet ai kur u çuan dhe tjetri kthehet nga ai. - Je vërtetë një vëlla i mirë.
- Ndoshta jo aq i mirë, por mund të them se... më bëhet qejfi deri diku që të njoha! - i thotë Arelio dhe takohen me një përqafim burrash.
E kishte falur? Jo. Do e falte ndonjëherë? Me shumë mundësi jo. Por ndonëse më i madh se ai, Aresit i mungonte diçka: dashuria dhe ndoshta i takonte atij të shlyente mëkatin që e ëma kishte bërë duke e braktisur.
Shkuan drejt makinës dhe nga shprehia që mbanin në fytyrë ishte e qartë që Eko me Valerian kishin parë gjithçka. Kësaj të fundit i kishin rënë edhe nervat.
- Futuni në makinë ju! - u thotë Arelio djemve dhe kap Valerian prej krahut. - Më fal për çfarë thash!
- S'ka gjë Arelio! Dhe jam krenare për ty! - i thotë ajo duke i dhënë një puthje të lehtë mbi buzë.
- Për çfarë?
- E pash prej së largu diskutimin tënd me Aresin dhe... veprimi që bëre do të thotë se ke zemër të madhe.
- Edhe pse ai...?
- Edhe pse ai nuk u tregua i mirë.
- Çfarë kam bërë për të të merituar? - i tha ai dhe hynë në sediljet e pasme të dy këtë herë në mënyrë që Aresi ta kishte më të qartë pamjen nga rruga.
★★★
Ktu për t'ju thënë se libri është zyrtarisht i përfunduar në draft🥹🫶
