Psherëtimë dashurie | ✓

21

Me hapa të vakët u drejtua për nga kolltuku ku ai ishte ulur dhe qëndroi përballë tij, por pa e parë në sy.

- Dua ta heqësh këmishën që mban veshur dhe t'më shikosh në sy. - i tha ai dhe ajo nisi të zbërthejë me përtesë kopsat e këmishës që mbante veshur derisa mbeti vetëm me setin e të brendshmeve. - Dua të luash Valeria. - i tha ai dhe ajo nisi të zbërthejë dhe ato pak rroba që mbante veshur.

- Çfarë je duke bërë? - e pyeti ai duke u ngritur në këmbë.

- Nuk është kjo çfarë doje?

- Të thash të luash, jo të zhvishesh.

- Nuk di të luaj. - i tha ajo me sy sfidues dhe ai e kapi fortë prej floku.

- Nuk di të luash? Mos më bëj sikur s'të njoh Valeria.

- Të thash që nuk di.

- Nuk ditke? - tha ai duke qeshur në mënyrë të frikshme dhe e mori zvarrë nga flokët për në krevatin e madh që kishte në dhomë. - Atëherë po luaj unë. - vazhdoi duke hapur sirtarin e komodinës dhe nxori një palë pranga prej aty.

- Çfarë dreqin po bën? - i tha ajo kur ai nisi t'i lidhë duart në kokën e krevatit, por nuk mori asnjë përgjigje ndonëse e dinte se si do të përfundonte. E pa tek nisi të zhvishej para saj pa ja ndarë sytë dhe për një moment po mendonte se si ja kishte dalë për një vit e gjysmë radhazi të flinte me lloj lloj njeriu, kurse në atë moment gjithçka mendonte ishte se do përdhunohej. Njëjtë si e ëma e saj. Kur hyri në dhomë kishte menduar se mund ta bënte sërish, për hir të dashurisë që kishte për të mund ta përdorte ende trupin e saj, por ishte gabuar. Kjo është e keqja e ndjenjave. Njëherë që hyjnë në garë, marrin stafetën dhe mbizotërojnë pa pyetur tru apo logjikë.

Në ato mendime ndjeu buzët e tij të hidhura të përplasesishin mbi të sajat pa pyetur apo kërkuar miratim prej saj. U përpoq t'i mbante mbyllur, por nuk u desh shumë që ai të depërtonte brenda gojës së saj. Ishte e sigurtë se ai e kishte kuptuar që ajo nuk donte. Tek e fundit nuk po ja kthente puthjen. Por atij as që po i interesonte. Lotët filluan t'i rridhnin në momentin kur dora e tij kaloi mbi zonën e saj femërore dhe deshi të bërrtiste, ulëriste, por me siguri askush nuk do e dëgjonte.

- Është e kotë të bësh rezistencë Valeria. Herët a vonë trupi yt do i bindet prekjes. - tha ai dhe ndoshta kjo ishte çfarë ajo urrente më shumë. Se në një moment edhe vet trupi yt mund të të tradhëtojë dhe ti nuk ke se çfarë bën dot. - Hape gojën. - i tha ai dhe ajo zgurdulloi sytë dhe shtrëngoi dhëmbët, derisa ndjeu dorën e tij t'ja hapte me dhunë dhe të fuste e lëvizte organin e tij brenda saj. Përdori dhëmbët dhe ndonëse mori një shuplakë mbi fytyrë nuk u pendua.

- Tani do shikosh se ç'mund të bëj. - i tha ai dhe ktë herë nisi të penetrojë brenda saj pa treguar mëshirë për lotët apo të bërrtiturat e saja që me shumë mundësi i kishin dëgjuar të gjithë.

Nuk ndjente turp ndaj botës që dëgjonte vuajtjet e saja. Nuk kishte përse. Por i vinte turp ndaj vetes. Ndaj vajzës së vogël që jetonte në të. Nuk ja kishte dalë dot ta mbronte. Ndoshta fati i së ëmës i ishte trashëguar edhe asaj.

Dikur kishte menduar se të ishe prostitutë do të thoshte të kishe kontroll mbi meshkujt, por ja që edhe një prostitutë ndjente po dhimbje kur duar të pisëta ja preknin trupin pa e pyetur më parë.

- Të lutem, ndalo! - tha duke menduar se ai do e dëgjonte, por sytë e tij të errur nuk mund të shikonin dhe veshët ishin shurdhuar tashmë. Trupi i saj nuk mund të përballonte më shumë dhe e ndjente shikimin t'i fikej gradualisht derisa me një buzëqeshje nuk mund të dëgjonte apo shikonte më asgjë.

Kur hapi sytë pa se ishte në dhomën e saj dhe dëgjonte zërin e mbytur të Lidias tek qante. Vetëm në atë moment ju kujtua gjithçka.

- Lid... - deshi t'i flasë e ta gënjente se ishte mirë, por lotët i rrëmbyen zërin dhe nisi të qajë në krahët e së moshuarës plot ngashërimë.

- Më fal e vogla ime!

- Ti nuk bëre asgjë...

- Duhej të të kisha ndihmuar të largoheshe prej këtej para se kjo të kishte ndodhur.

- Ai do na kishte vrarë të dyjave...

- Mendova... Mendova mos kishte rënë vërtetë në dashuri këtë herë, por gabova. Aresi nuk mund të shërohet... Ai boshllëk do fitojë gjithmonë mbi të... Dhe unë... Nuk mundem të bëj dot asgjë. Vite më parë e gjeta fshehur në garazhin e makinës në një natë dimri. Ishte sa një dorë. E ëma e kishte braktisur sapo kishte lindur, kurse unë dhe im shoq kishim vite që provonim për një mrekulli. M'u duk si një dhuratë nga Zoti. Ai kërkonte një familje, kurse ne një fëmijë. E mora dhe e rrita së bashku me tim shoq. E quajta Ares si luftëtar që i kishte mbijetuar stuhisë së asaj nate. Gjithçka po shkonte mirë derisa e kishte marr vesh të vërtetën nga një palë e tretë. Sa më shumë kohë kalonte, aq më shumë largohej. Një ditë erdhi dhe na tha për gjithë këtë... Djali im i vogël kishte arritur majat e një mali të gabuar. - i tha Lidia me një frymë dhe vetëm tani mund ta kuptonte përse nuk e linte atë. Përse qëndronte pranë tij edhe kur dilte prej vetes. Të gjithë flasin për dashurinë, por askush nuk e përmend sa e pastër është ajo e një nëne. Dhe ajo ishte nëna e tij.

- Po bashkëshorti juaj?

- E vranë.

- Më vjen vërtetë keq. Për të gjitha...

- Edhe mua... Thjesht nuk e mendova Valeria. Nuk e mendova se ai do e bënte dot edhe këtë.

- Do doja të mos e kishte bërë. Nuk do mundesha ta falja dot Lidia edhe nëse do e doja.

- E di e dashur. Nuk do ta kërkoja kurrë ta bëje.

- Por mund të flas me të.

- Nuk ke përse.

- E di. - tha dhe kapërceu lotët duke mbyllur sytë. E lodhi ajo bisedë. Nuk e dinte nëse e urrente Aresin, apo i vinte keq për të.