Psherëtimë dashurie | ✓

34

Kishte kaluar një muaj që nga vdekja e Ares dhe Valeria me Arelion ishin vendosur në krye të mafias në Italinë jugore. Përsa i përket perandorisë në Spanjë, të dy kishin vendosur t'ja linin Gabrielit nën mbikqyrje. Shkonin shpesh t'i takonin si atë dhe Majan dhe ata i vizitonin vazhdimisht gjithashtu.

Një e tillë ishte dhe e diela e javës që po jetonin. Arelio kishte ftuar si Gabrielin, ashtu edhe Ekon për darkë. Ky i fundit ishte tashmë si një i vëlla i madh për të, kurse Sienna si një motër e madhe për Valerian. Ambra ishte rritur ndonëse kishte kaluar veçse një muaj. Ose ndoshta ditë pas dite piqej më shumë duke i mahnitur të gjithë.

- O Arelio po a t'u përgjigj Eko? E ndau që do vinte apo po presim kot? - i foli Valeria pasi kishin një orë që e prisnin të vinte.

- Më shpejt erdha unë nga Spanja sesa Eko. - tha Gabrieli duke qeshur.

- Po di unë ça punësh i kanë dalë rrugës Castelanos?! Unë i thash e më tha po. Dale ta marr njëherë në tele...

- Erdhëm neee!! - u dëgjua zëri i Ambrës që nga dera kryesore dhe si me magji të gjithë u buzëqeshën.

- Hajde ktu picirruke! - i tha Arelio duke hapur krahët dhe e mori në përqafim.

- Na falni për vonesën, por na dolën ca punë rrugës.  - thotë Eko i cili mbante në duar disa tollumbace, kurse Sienna një tufë të madhe lulesh.

- Nga ku po vini?

- Valeriaaaa!! - foli Sienna e entuziastmuar duke i dhënë tufën e madhe me lule. - Dhe tollumbacet janë për ty! Meqë nuk e dimë akoma gjininë e bebit i sollëm blu dhe rozë.

- Gjininë? A s'e kishit djalë? - pyet Arelio i habitur.

- I joni djalë është po... - nis Sienna të flasë duke përqendruar shikimin nga barku i Valerias.

- Valeria?

- Doja të ta bëja surprizë sonte, por...

- Jo prit! Mos ma thuaj! - foli ai dhe të dy çiftet e tjera qeshën.

- Arelio, - i tha ajo duke lënë mbi tavolinë buqetën me lule dhe kap dorën e tij duke e vendosur mbi barkun e saj. - Do bëhemi prindër!

- Thuaje edhe njëherë? - tha ai duke vështruar nga barku i saj.

- Do bëhemi... - nisi të flasë ajo, por u ndërpre nga buzët e tij që u vendosën mbi të sajat duke harruar totalisht pjesën tjetër të njerëzve që ndodheshin aty.

- O babi! Elio po puth hallën! - foli Ambra dhe të gjithë qeshën, kurse ata u shkëputën nga puthja.

- Do e ruaj ktë videon të të bullizoj gjithmonë! - thotë Gabrieli duke mbyllur rregjistrimin.

- Edhe mua më falni që e prisha surprizën! Por vërtetë që s'më rrihej më.

- S'ka gjë. - tha ai. - Do e shlyesh më vonë. - i përshpëriti asaj në vesh duke bërë që trupi t'i dridhej.

- Atëherë si thoni të hamë? - foli Valeria dhe të gjithë zunë vendet e tyre të zakonshme në tryezën gjigande.

- Diaz kot të pyes ktë tavolinën kaq të madhe me kalamanj ke në plan ta mbushësh? - foli Eko dhe të gjithë qeshën veç atij dhe Valerias.

- Po jo o babi! Se një vend e do i dashuri im. - thotë Ambra.

- A sa mirë ja bëre picirruke! Toke! - thotë Arelio më shumë se i kënaqur.

- Epo hë thuaj! E bën fëmijën e vjen puna të kthen kto përgjigje kshu!

- Po vet ke thënë o babi të mos kem frikë të them ça mendoj!

- Jo, vazhdo ti shpirt i babit! - thotë ai me nota dramatike.

- O Elio? Po ti dhuratën hallës besoj ja bëre çupë apo jo? Se të thash që s'kam me kë luaj me kukulla!

- Epo... Surprizë! - tha Arelio dhe të gjithë qeshën sërish.

- Po kështu me ndonjë dasmë do na nderoni? - foli Maja duke u drejtuar nga Arelio.

- Po unazën e ka.

- Ashtu? E kam unazën? - tha Valeria me ton të sertë. - Na mbaje. - përfundon fjalinë duke e hequr nga gishti dhe u çua prej tryezës.

- Ça bëra unë?

- E ka nga hormonet! Ec e duroje vet tani! - i tha Eko që sa s'po i dilnin lot nga sytë.

Ai nga ana tjetër la të qeshurat e tyre dhe shkoi pranë saj. E gjeti në dhomën e tyre duke qarë në cep të krevatit siç bënte zakonisht kur ishte e mërzitur.

- Val?

- Ça do këtu? Ik merru me ndonjë nga kurvat e tua!

- Kurvat e mia? Ç'po thuaj moj?

- Më paske blerë unazë ti mua!

- Val... - i tha ai duke u shtrirë pranë saj.

- Jo m'u hiq qafe! Nuk dua! - thotë ajo tërë naze, por nuk i rezistoi dot gjatë puthjes së tij.

- Unë me ty do martohesha çdo ditë nëse do të bënte të lumtur!

- Posi! Ti s'po martohesh dot njëherë!

- Kam një muaj që të them për fustanin!

- S'kam pasur kohë.

- Ke tani?

- Do gjej! Po kam dhe frikë.

- Për çfarë ke frikë?

- Po sikur t'më rri keq fustani tani që do shëndoshem?

- Shëndoshesh?

- Jam shtatëzanë idiot!

- E di. Me vajzën tonë.

- Arelio është djalë.

- Është vajzë.

- Është djalë!

- E hedhim bast?

- Me ça?

- Nëse fitoj unë do i vihemi punës sa të lindësh, nëse fiton ti do bëjmë pak pushim...

- I fëlliqur! - i thotë ajo dhe e puth lehtë në buzë dhe ai ja kthen duke e thelluar gjithnjë e më tepër derisa duart i shkojnë në gjokset e saja nën bluzën që mban veshur.

Kalon dorën në barkun e saj e më pas i ul pantallonat për t'i fërkuar lehtë klitorisin e saj.

- Oh... Arelio kemi njerëz dhe fëmijë poshtë.

- Ata e dinë që kemi punë të rriturish...

- Arelio... - i thotë ajo kur ai pa humbur kohë e fut organin e vet brenda saj dhe nis të lëvizë butë.

- Pa më thuaj tani? Përse Sienna e dinte që do bëhesha baba përpara meje?

- Oh Zot! Arelio... Ajo... është mjeke!

- Kurse ti je e imja! - tha ai duke përshpejtuar ritmin e lëvizjes dhe i zbërtheu sutjenat që ja kishin zënë frymën gjoksit të saj të mirëformuar.

- Dhe ti i imi! - thotë ajo nën rënkimet që po shpresonte se nuk dëgjoheshin deri poshtë.

Ashtu të dorëzuar ndaj njëri-tjetrit si gjithmonë po mëkatonin sërish nën dritën e hënës.