ဘရိုင္ဒန္သက္ျပင္းသာခ်လိဳက္ကာသုေတသနပါေမာကၡေတြနဲ႕အတူဗိုင္းရပ္စ္ေျဖေဆးအေၾကာင္းကိုေဆြးေႏြးကာလက္နက္အသစ္အဆန္းေတြအေၾကာင္းကိုလည္းေဆြးေႏြးခဲ့တာမလို႔သူျပန္ရန္ျပင္လိုက္ခ်ိန္မွာညေန၄နာရီခြဲခန့္ေလာက္ပင္ရွိသြားၿပီျဖစ္ကာကမာၻပ်က္ကပ္မွာေန႕တာတိုကာညတာရွည္သည့္သဘာဝအရေနကအေနာက္ဘက္ကိုပင္ေမးတင္လို႔ဝင္လုဆဲဆဲျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
၄နာရီသာရွိေသးေပမယ့္ေမွာင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္အေျခစိုက္စခန္းအတြင္းရွိလူေနအိမ္ေလးေတြကတစ္ေန႕လုံးအလုပ္ႀကိဳးစားေနေသာအိမ္ရွင္ေတြျပန္ေရာက္လာသည့္အတြက္မီးေလးေတြလင္းကာေနေလၿပီးရယ္ေမာသံေလးေတြကလည္းထြက္ေပၚလာေလသည္။
သာမာန္လူေတြအတြက္ေတာ့ကမာၻပ်က္ကပ္ကအနည္းငယ္ပိုၿပီးအႏၲာရယ္မ်ားတာကလြဲၿပီးသူတို႔ဘဝေလးေတြကေအးေအးေဆးေဆးပါပင္ပူပင္စရာေတြကိုလည္းႀကိဳမသိရသလိုဝမ္းသာစရာေတြကိုလည္းႀကိဳတင္မသိရေပ
သူတို႔ဘဝကမူလကအတိုင္းအလုပ္ႀကိဳးစားရင္းျဖင့္သာလွည့္ပတ္ေနကာဘယ္သူကမွထူးၿပီးပင္ပန္းသည္ဟုမခံစားရဘဲသူတို႔ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႕အတူရွိရသည့္အခ်ိန္ေတြကသာသူတို႔ဘဝအတြက္အပန္းေျပေစသည့္အခ်ိန္ေလးျဖစ္ေလသည္။
သူ႕အတြက္ကေရာထိုသို႔အပန္းေျပေစဖို႔အတြက္ခ်စ္ရသူနဲ႕အတူရွိရမည္ဆိုရင္ေတာင္သူ႕မွာခ်စ္ရသည့္သူမည္သူရွိသနည္း?
ထိုအေတြးကဦးေႏွာက္ထဲဝင္ၿပီးေနာက္ဘရိုင္ဒန္ရဲ႕အေတြးျမင္ကြင္းအတြင္းထင္ရွားစြာေပၚလာသည္ကျဖဴေဖ်ာ့ေသာအသားအရည္ကိုပိုင္ဆိုင္ထားေပမယ့္ခ်စ္စရာအၿပဳံးလွလွေလးေတြနဲ႕မ်က္ဝန္းၾကည္ေတာက္ေတာက္ေလးေတြကိုပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ေကာင္ငယ္ေလးကေပၚလာေလသည္။
ဘရိုင္ဒန္သိသာစြာအခုန္ျမန္လာသည့္ႏွလုံးအိမ္ထက္လက္တင္လိုက္ကာယခင္ကလိုသူေရာက္သည္ႏွင့္ေမွာင္ေနဆဲျဖစ္သည့္အိမ္ေလးကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့အေတြးေတြကလြင့္ျပယ္သြားရကာမ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕ကာေျခလွန္းက်ဲႀကီးေတြျဖင့္အိမ္ထဲအလွ်င္အျမန္သြားလိုက္သည္။
မီးေတြကိုဖြင့္လိုက္ကာဧည့္ခန္း၊မီးဖိုေခ်ာင္၊ထမင္းစားခန္းနဲ႕စတိုခန္းေတြထဲလိုက္ရွာေသာ္လည္းအရိပ္အေယာင္မွ်ေတာင္မေတြ႕ရသည့္အတြက္စိုးရိမ္သြားကာအိပ္ခန္းတံခါးကိုအလွ်င္စလိုဖြင့္လိုက္သည္။
