ဒီပခြန္ေနာင္ေခါင္းသာခါကာသူတို႔အဆိုျပဳခ်က္ကိုျငင္းဆိုလိုက္သည္။
သူ႕အေနနဲ႕လည္းသြားကာဓားျပတိုက္ရမယ့္လူကသကၤန္ေတာၿမိဳ႕ရဲ႕ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံးျဖစ္တဲ့သူေဌးဦးေ႐ႊထြန္းကပလိပ္ေတြနဲ႕ယခင္တုန္းကအဆက္အသြယ္ရွိခဲ့သည့္အတြက္တိုက္ခိုက္ဖို႔ရာလက္နက္ေတြရွိေနမွာကိုသိသည္။
ဒါေပမယ့္သူမပါပါကလည္းသူ႕အဖြဲ႕သားေတြကိုစိတ္မခ်သည့္အတြက္ဒီတိုင္းလႊတ္လိုက္ဖို႔ဆိုတာဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ေပ
သူလိုက္သြားဖို႔ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားကိစၥျဖစ္တဲ့အတြက္ဘာအေၾကာင္းအရာအတြက္နဲ႕မွေျပာင္းလဲမွာမဟုတ္ဘူး....
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးငါ့ဒဏ္ရာကအေတာ္သက္သာေနၿပီ...ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ဆိုအဆင္ေျပသက္သာေလာက္ၿပီး...ဘာမွမျဖစ္ဘူးငါ့အတြက္စိတ္မပူနဲ႕"
"အဲ့ဒါဆိုလည္းဒီေန႕ညသြားမယ့္အိမ္ကိုေတာ့ေခါင္းေဆာင္မလိုက္နဲ႕ေတာ့...က်ဳပ္တို႔ဘဲသြားၿပီးဓားျပတိုက္မယ္...ေခါင္းေဆာင္ကေနာက္တစ္ပတ္ဦးေ႐ႊထြန္းဆီဓားျပသြားတိုက္မွလိုက္ေပါ့"
"အင္း...ဂ႐ုစိုက္ၾကအုံး"
"က်ဳပ္တို႔ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္မွာပါ"
"ကဲ...အားလုံးပဲေန႕လည္စာအဆင္သင့္ခ်က္ၿပီးသြားၿပီေနာ္...ေန႕လည္စာစားလို႔ရၿပီေနာ္"
"ငါအႀကိဳက္ဆုံးအခ်ိန္ေရာက္လာၿပီကြ...ဟားဟားဝါးတီးဆြဲးၾကမယ္!"
ထမင္းခ်က္ျဖစ္တဲ့စိုးစိုးရဲ႕စကားအဆုံးဝဏၰေက်ာ္ကလက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာေအာ္ေျပာလိုက္ၿပီးထမင္းစားရန္အတြက္သီးသန့္ေဆာက္ထားသည့္ဝါးတဲေလးထဲဦးစြာေျပးဝင္သြားတာမလို႔လူတိုင္းကရယ္ေမာလိုက္ၾကကာအေနာက္မွလိုက္ဝင္သြားလိုက္ၾကသည္။
.......
"ဟဲ့...သားျပန္လာၿပီးလား"
"ဟုတ္အေမ"
"ဘာလို႔သရက္သီးေတြပါဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကျပန္သယ္လာရတာလဲကြဲ႕...အိမ္မွာလည္းသရက္ပင္ရွိေနတာကို"
ခင္ၿမိဳင္ကသူမသားလက္ထဲကသရက္သီးေတြကိုၾကည့္ကာေမးလိုက္သည္။
ပိုင္ခန့္ကသရက္သီးေတြကိုခင္ေလးၿမိဳင္ရဲ႕လက္ထဲထိုးထည့္ကာသြားသိမ္းခိုင္းလိုက္ၿပီးေခြၽးေတြကိုသုတ္ကာျပန္ေျဖလိုက္သည္။
