ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ပစၥည္းအစုံအလင္စုစည္းကာထားထားသည္မလို႔နားမလည္နိုင္ျဖစ္သြားရကာပစၥည္းေတြကိုအမ်ိဳးအစားခြဲးျခားေနသည့္ဘရိုင္ဒန္အနားသြားကာေမးလိုက္သည္။
"ကိုကို...ဒါေတြကဘာေတြလဲ?...ဘာလို႔အဲ့ေလာက္မ်ားေနရတာလဲ"
"ဒီလအတြင္းမွာေသြးမိုးထက္ပိုျပင္းတဲ့အက္စစ္မိုး႐ြာလိမ့္မယ္...အဲ့ဒါေၾကာင့္မလို႔ကိုယ္ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္တဲ့အေနနဲ႕ပစၥည္းေတြကိုအလုပ္အမွတ္ႀကိဳစုေဆာင္းထားတာ....ေနာက္ၿပီးမနက္ျဖန္က်ရင္ကိုယ္အေျခစိုက္စခန္းရိကၡာကိုထက္ျဖည့္ဖို႔အတြက္အျပင္ထြက္ရမယ္....ကိုယ္မရွိတဲ့အခ်ိန္အတြင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္ဂ႐ုစိုက္ေနာ္ခေလး"
"ဟုတ္..ကြၽန္ေတာ္ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဂ႐ုစိုက္မွာပါ...ကိုကိုလည္းဂ႐ုစိုက္ေနာ္ဒဏ္ရာမရေစနဲ႕အုံး"
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ...ခေလးငယ္နာေနေသးလား?"
ဘရိုင္ဒန္ခါးသိမ္သိမ္ေလးကိုအသာထိကာေမးလိုက္သည္။
"သိပ္မနာေတာ့ပါဘူး...နည္းနည္းသက္သာေနၿပီး"
"သက္သာေနလည္းညက်ရင္ေဆးထပ္ထည့္ရမယ္ေနာ္...ကိုယ္ထည့္ေပးမယ္"
"အြန္းပါ"
လီရမ္ၿပဳံးလိုက္ကာဘရိုင္ဒန္ကိုမွီတြယ္လို႔ခပ္ခြၽဲခြၽဲေလးျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"ဗိုက္ဆာေနၿပီလား...ကိုယ္မင္းအတြက္ခ်က္ေပးမယ္ေလ"
"ဟုတ္...ကိုကိုကအသိတက္ဆုံးပဲကြၽန္ေတာ္ဗိုက္အရမ္းဆာေနၿပီရယ္"
လီရမ္ကခ်စ္စရာေကာင္းစြာၿပဳံးကာေျပာလိုက္သည္။
ဘရိုင္ဒန္ကၿပဳံးလိုက္ကာေခါင္းေလးဖြာေပးလိုက္ၿပီးမီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္သြားလိုက္သည္။
ခ်က္ျပဳတ္ရန္ျပင္ဆင္ေနသည့္ဘရိုင္ဒန္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကိုတခ်က္ၾကည့္ကာလီရမ္ရဲ႕အၾကည့္ေတြကပစၥည္းပုံအေပၚေရာက္သြားကာပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ပစၥည္းေတြကိုအမ်ိဳးအစားခြဲးလိုက္ကာသိမ္းဆည္းလိုက္သည္။
သူ႕ကိုယ္တိုင္းအတိုင္းယူလာေပးတဲ့အကၤ်ီေတြကိုလည္းဗီရိုထဲေသခ်ာထည့္လိုက္ေလသည္။
"ဟစ္!...အကို...မင္းဘာလို႔ကိုယ္တိုင္ဝင္ခ်က္ေနရတာလဲ!"
အျပင္မွေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အံ့ၾသထိတ္လန့္စြာေအာ္လာသည့္အသံေၾကာင့္လီရမ္မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕လိုက္ကာအခန္းတံခါးကိုအသာဖြင့္ကာေခါင္းထြက္ၾကည့္လိုက္သည္။
