"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ၿမိဳ႕စားမင္းေစာဒီပ"
ခြန္ေနာင္ေလးနက္စြာျဖင့္သူ႕ေရွ႕ကလူကိုၾကည့္ကာေက်းဇူးတင္စကားကိုဆိုလိုက္သည္။
ေစာဒီပကသူ႕ကိုေခါင္းညိမ့္ျပကာ...
"ရပါတယ္ၿမိဳ႕စားမင္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ဒါကကြၽန္ေတာ္လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာပါ"
............
"ဟဲ့...သားဘာေတြေယာင့္ယက္ခပ္ေနတာလဲ...ဒီေန႕ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမသြားဘူးလား?"
ခင္ၿမိဳင္အိမ္ေရွ႕မွာရပ္ကာဟိုဘက္သြားလိုက္ဒီဘက္သြားလိုက္ျဖင့္ေယာင့္ယက္ခပ္ေနေသာသားျဖစ္သူကိုၾကည့္ကာေမးလိုက္သည္။
ပိုင္ခန့္ကသူ႕အေမကိုအေမမသိပါဘူးဟူသည့္အဓိပၸာယ္အျပည့္ပါသည့္အၾကည့္နဲ႕ၾကည့္လိုက္ကာ...
"သားေစာင့္ရမယ့္လူရွိလို႔ေပါ့အေမရဲ႕"
"ေအးပါေအ...အခုေလာေလာဆယ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမသြားရင္အေမကိုလမ္းထိတ္ကဆိုင္မွာမဆလာေလးသြားဝယ္ေပးစမ္းပါကြယ္"
"ဟင္...အေမကလည္းအငယ္မကိုခိုင္းလို႔မရဘူးလားသားအေရးႀကီးဧည့္သည္ကိုေစာင့္ရပါမယ္ဆို"
"အမယ္ေလး...အေရးႀကီးဂြင္က်ယ္ေအ...သြားမွာသာသြားစမ္ပါနင္ကဘယ္ကအေရးႀကီးဧည့္သည္ကိုေမွ်ာ္ေနရတာလဲ...သြားသြား..နင့္ဧည့္သည္လည္းမလာဘဲနဲ႕မဆလာေလးျမန္ျမန္သြားေျပးဝယ္လိုက္"
"ဟင္း...ၿပီးေရာဗ်ာအေမတို႔ကလည္း...ေပးပိုက္ဆံ"
"ေရာ့ေရာ့...တလက္စတည္းတေရာ္ကင္ပြန္း
ပါဝယ္ခဲ့စမ္းပါ...အေမေခါင္းမေလွ်ာ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ"
"ဟုတ္..."
ပိုင္ခန့္စိတ္မပါစြာဟုတ္ဟုအသံဆြဲကာေျပာလိုက္ၿပီးအေမ့ထဲကပိုက္ဆံယူကာလမ္းထိတ္ကကုန္စုံဆိုင္းကိုေျပးရေတာ့သည္။
ကုန္စုံဆိုင္ေရာက္ေတာ့အေမမွာသည့္မဆလာနဲ႕တေရာ္ကင္ပြန္းဝယ္ကာအျမန္ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။
အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ၿခံထဲမွာလူေတြအမ်ားႀကီးေရာက္ေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရတာမလို႔မ်က္ေမွာင္ေရးေရးႀကဳံ႕လိုက္မိသည္။
