MAFYA:RUS

17. Bölüm

Nikolai Chenkow

Kollarımda öylece ağlarken kendinden geçmişti. Ben sensiz olurmuydun hiç. Kolum hala kanıyordu. Kanasın, acısın. Derin'den önemli değildi. İyi ki ben vurulmuştum. Dayanamazdım ona bir şey olmasına. Ev tamamen sessizdi. Derinin iç çekişlerini duyuyordum sadece. Elimle saçlarını okşadım.

Ne den bize bunu yapıyordu. Neden ilk fırsatta ölmek istiyordu.

"Ben sensiz yaşayamam. Ben sensiz yaşayamam."dedim.başından öptüm. Kokusunu içime çektim. Ve onu kucağıma alıp ayağa kalktım. Dinlenmesi gerekiyordu. Ama onu gözümün önünden ayırmak dahi istemiyordum. Odaya yürüdüm. Onu koltuğa indirdim. Benim güzel karım. Başını dizime aldım ve saçlarını okşadım. Sırtımı koltuğa dayadım.

Buz kesmişti kalbim. Bunu bir daha yapacakmıydı. Ben ondan ayrılamazdım bunu yapmasına izin veremezdim. Düzeltmem gerekti. Bizim için düzeltme gerekti her şeyi. Neden canına kıymaya çalışıyordu. Bana yaşattığı bu korku beni mahvediyordu. Bizi yine Stefan mutsuz etmişti. O saklandığı yerden tüm hayatımı mahvediyordu. Bense ortaya çıkmasını bekliyordum. Ama bu bekleyiş bu kadar uzun sürmezdi.

Boris içeri girdi.
"Patron Doktor geldi."dedi.
"Alın içeri."dedim. Başını salladı ve geri gitti. Az sonra doktor geldi. Gömleğimin düğmelerini açtım. Ve gömleği çıkarttım.

Rachel geldi.
"Derin'in üzerine bir polar getir ört."dedi. Hemen gitti ve elinde bir polarla geldi. Derin uyuyordu. Üzerine örttü.
"Rachel!"dedim. Durup konuştu.
"Buyrun efendim."dedi.

"İkimiz içinde valiz hazırla. "Dedim başını salladı."ve. Rachel bana Raskol'ü çağır."dedim. Tamam deyip çıktı. Raskol doktorla birlikte içeri girdi.
"Raskol."dedim. Gömleğimi çıkardım. Ben alışkındım kurşun acılarına.
"Evet patron."dedi.
"Dağ evini hazırlat akşam için."dedim. "Araçları hazırlat. Bir kaç hafta izivaya çekileceğim."dedim.
"Tamam."dedi. Eline telefonu aldı odadan çıktı. Doktor alışkındı benim kurşun yaralarımı görmeye. Hemen yaramı temizledi.
"Çok kan kaybetmişsiniz Nikolai bey. Ve kurşun içeride."dedi.
"Öyleyse çıkar ve dikiş at."dedim.
~~
Koluma dikiş atan doktor bir kaç ilaç yazmıştı ve gitmişti. Yukarı çıkıp üzerimi değiştirdim ve indim. Daha rahat bir şeyler giymiştim. Valizleri ve çantası kimliği telefonu hepsini araca yerleştirmişlerdi. Derin'i kucağıma aldım ve evden çıkıp araca götürüp arka koltuğa indirdim. Derin ve ben. Sadece o ve ben. Direksiyona geçtim. Dağ evinde bir müddet başbaşa kalmak en iyisiydi. Onunla konuşacaktım. Her şeyi düzelteceğim. Bu ev ikimizide fazla fazla boğmuştu. Birbirimizin üzerine çok gitmiştik. Konuşup biraz durulmak için iyi bir yerdi.

~~
Boris ve iki araç dolusu adamım bize eşlik ediyordu ilaçları ve yiyecek alışverişini onlar yapacaktı. Dağ evini önden hazırlanmıştı Raskol.
Yola dalmıştım. Aracın içi sessizdi. Derin onunla aramı düzelten kadar dağ evinden dönmeyecektim. Bu işi halledip eve dönecektik. Son zamanlarda beni fazla öfkelendirmişti. Onu korkuttuğumu biliyordum. Ama çarem yoktu. Ona karşı sert ve soğuk davrandım. Bizi düzeltme gerekti. O nasıl istiyorsa bizi düzeltme gerekti.

"Nikolai!"dedi. Uyanmış olmalıydı. Arka koltuğa baktım. Üç saattir uyuyordu ve acıkmış olmalıydı. Zaten dağ evine gelmemize çok az kalmıştı. Yarım saat filan. Ve son köyü az önce geçmiştik.

"Nikolai. Nereye gidiyoruz."dedi.

"Varınca öğrenirsin güzelim."dedim.Bugün dudaklarımdan öperken nasıl eriyip yok olmuştum. Biz birbirimize aittik. Onu özlediğimi fark etmiştim. Karşılık verdiğinde ben o anda kalmak istemiştim. Silahı belimden çekip aldığını bile hissetmemiştim.

Hava kararıyordu. Bir saat önce durduğum benzinlikten aldığım çikolatalar vardı. Uyanınca yemesi için almıştım zira saha kahvaltısını bile yapmamıştı. Taşlı yola girmeden aracı durdurdum. Yan koltuğa bıraktığım çikolatalar dan birini alıp ona uzattım.
"Güzelim yemen gerek."dedim. Aldı elimden. Gülümsedim. Acıkmıştı. Aracı tekrar sürmeye başladım. Dikiz aynasından ona bahtım. Gözlerini yaşlı görmekten bıkmıştım. Ama ağlıyordu işte elimden hiç bir şey gelmiyordu. Eve geçince ona doğru dürüst bir şeyler hazırlamam gerekecekti.
Son günlerde yemesi yine düzensizleşmişti. Hasta edecekti kendini. Tek kelime etmedi. Acıkmıştı belli.
Dakikalar sonra taşlı yol dağda yalnız bir villaya çıktı. Burası aileme aitti. Derin'i ilk kez buraya getirmiştim. Umarım burası bize biraz iyi gelirdi.