MAFYA:RUS

12.Bölüm.

Derin Chenkow

Gözümü çığlıklarla hastane odasında açmıştım. Elim karnıma gitti. Son duyduğum Abimin sesiydi. Zaten o anda direnmeye gücüm kalamıştı. Kürtaj için getirdikleri aşağlık doktor bana çoktan narkoz vermişti. Abimin adımı bağırdığını ve silah seslerini.

"Bebeğim."dedim içimi büyük bir hüzün kapladı. Ne olmuştu bebeğime. Gözlerim doldu. Nikolai o.... Bebeğimin babası... Onu benden almışlardı. Bebeğimi de benden aldılarsa ya. Odada kimse yoktu. Serum vardı kalp ritmimi ölçen aletler üzerimde yalnızca hastanenin kayıt elbisesi. Neredeydin ben? Nikolai o...?? Kendime bile söylemeye korkuyordum. Koskoca hastane yatağı içinde acıyla ve hüzünle küçülüyordum. Kendimi berbat hissediyordum. O doktor bebeğimi benden almışsa yaa? Ağlamaya başladım.

Dakikalarca gözyaşı döktüm. Nikolai yaşasaydı başucu da olurdu. Öyle yalnız hissediyordum ki. Sevdiğim adamı kaybetmiştim. Belkide bebeğimi de kaybetmiştim. Her şeyimi benden çalmışlardı. Böyle bir acı yoktu. Tarifi de yoktu. Bir günde hem Nikolai hemde bebeğimi Kaybetmiştim...

Benden almıştı her şeyimi o pislik herif. Canımdan canımı almıştı. Bebeğimi aldırtmıştı. Kocamı öldürmüştü. Şimdiyse yapayalnızdım bu odada.

"Nikolaaiii."neredeydi. Niye ölmüştü neden yanımda değildi. Yaşamanı çok istiyordum bu acıyı kabul edemezdim. Onu çok seviyordum. Onsuz olmazdı.

"Bebeğimizi aldılar benden. Sahip çıkamadım."
Canım yanıyordu. Karnıma dokundum. Ağlıyordum. Hemde kül olurcasına. Yanıyordu kalbim. Bunun nasıl üstesinden gelecektim sevdiğim adam ölmüştü. Bebeğimi almışlardı. Nikolai onunla ilgili anılar gözümün önünden geçiyordu. Bebeğimiz onu ilk öğrendiğimiz gün. Öyle mutluyduk ki. Şimdi ne bebeğim ne Nikolai vardı. Sadece acı ve yalnızlık. Nefes almak canımı hiç bu kadar yakmamıştı.

Göğüs kafesimin üzerindeki rahatsız edici kabloları çektim. Makina düz bir şekilde alarm veriyordu. Elimin üzerindeki serum damar yolunu çıkardım. Kan. Neden bunları yaşıyordum neden? Nikolai yoktu. Ve canım pahasına bağlandığım bebeğim. Her şeyimi almışlardı. O pislik herif o benden haberim olmadan önce kocamı almıştı sonra da bebeğimi almıştı.

Bebeğimi varlığından sadece 6 gündür haberim olduğu bebeğimi.

"Bebeğimmmm!"dedim. Feryat ediyordum. "Bebeğimmm, bebeğimmmmm!!! Seni benden aldılar. Bebeğim"dedim. Bu acı bana fazlaydı. Bebeğime sahip çıkamamıştım onu rahminden öylece almışlardı. Nefes almak istemiyordum. Elimdeki kanı umursamıyordum bile. Ayağa kalktım. Zar zor ayakta kalabiliyordum. Yürümek istedim. Buradan çıkmak istedim. Nefes alamıyorum. Ben ne yaptım da bunu hak ettim. Oda beni boğuyor gibiydi. Yürüyecek halim yoktu.

"Bebeğim."dedim. Onu benden aldılar. Ben yaşayamazdım.

Az sonra kapının açıldığını duydum.

"Deriin!!"abimin sesiydi bu.

"Abi bebeğimi benden aldılar."dedim inleyen sesimle. Panikle beni kucakladı. Yerden bir çırpıda aldığı halsiz bedenimi yatağa oturttu. Ona sarıldım. Çok çaresizdim.
"Derin."dedi.

"Abi ben hamileydim. Bebeğimi aldı o doktor benden. Çok direndim. Ama..."iç çektim sesim titriyorduu konuşamıyordum. Geri çekilip gözlerimime baktı kısa bir an.

"Biliyorum hamile olduğunu. Ona bir şey olmadı Derin. Son anda yetiştim."dedi. Ne?!! Bebeğim bebeğim hala benimlemiydi.

"Bebeğim o."dedim. Heyecanladım konuşamadım ama abim demek istediğimi anlamıştı. Başını salladı.

"Evet bebeğin çok iyi.sağlıklı ve o seninle."dedi abime sarıldım.
"Abi çok korktum."dedim. Ona sarılmaya ihtiyacım vardı. Bana sarıldı bebeğime hiç bir şey olmamıştı. Abim beni kurtarmıştı.
"Affet beni Derin. Daha erken gelmeliydim."dedi. Geri çekildi yanağıma koydu elini. Bana bakıyordu. Hep tanıdığım o güven verici bakış. Nikolai o?
"Abiii. Ben . O adam bana dediki?"dedim. Gözlerim doldu.
"Ne dedi?"dedi. Sessizce ağzımdan çıkacak kelimeleri bekliyor.