behind every summer

Chapter 34

Chapter 34

Nang tumunog ang alarm ko ay kaagad kong binuksan ang mga mata ko at tsaka pinatay ito. Pagkabangon ko, agad akong nagbihis ng kasuotang pang-linis at tahimik na bumaba patungong kusina para uminom ng tubig. Malamig pa ang simoy ng hangin, at ang buong bahay ay tila natutulog pa. Nagpasalamat ako na wala pang gising, dahil mas mapapanatag ako sa aking mga gawain. Matapos makainom ng tubig, dire-diretso akong lumabas patungong bakuran upang asikasuhin ang malaking hardin sa likuran.

Ang hardin ay laging puno ng mga dahon, at alam kong kailangang malinis ito bago dumating ang mga bisita mamaya. Sinimulan ko sa pagwawalis ng mga tuyong dahon, dahan-dahang sinuyod ang buong paligid. Ramdam ko ang lamig ng umaga habang abala ako sa paglilinis. Habang winalis ko ang mga dahon, narinig ko ang tahimik na agos ng tubig mula sa pool malapit sa akin. Mahaba-haba rin ang oras na ginugol ko sa paglilinis ng hardin, halos dalawang oras na yata bago ko natapos.

Pagkatapos ng hardin, agad kong sinuyod ang paligid ng pool. Marami ring nalagas na mga dahon dito, at nais kong siguraduhing malinis ito bago pa magsimula ang araw. Masipag akong nagtrabaho, siniguradong walang matitirang dumi o kalat. Habang nagtatrabaho ako, tahimik kong binuo ang plano para sa araw na ito. Ang mga kasambahay ay mag-aasikaso ng mga pagkain at dekorasyon, kaya't ako na ang nagboluntaryo na maglinis ng paligid para makapag-focus sila sa iba pang kailangan.

Pagkatapos ng halos dalawang oras ng paglilinis, napansin kong unti-unti nang sumisikat ang araw. Ang liwanag ay nagsimulang tumagos sa mga puno at unti-unti nang umiinit ang paligid. Nakaramdam ako ng pagod, pero masaya akong natapos ko ang trabaho bago pa man magising ang ibang tao sa bahay. Naglakad ako pabalik sa loob, dala ang mabigat kong hininga mula sa halos walang patid na gawain. Inayos ko ang aking sarili at huminga ng malalim. Oras na para maghanda para sa mas mahahalagang gawain.

Nang makapasok ako sa bahay, nakita ko na unti-unti nang gumigising ang mga kasambahay. Masaya ako na hindi ko nakita si Manang Lorena sa oras na iyon—kung naroroon siya, sigurado akong magpupuna siya ng kahit ano sa aking ginagawa, at tiyak na maaantala ang trabaho ko. Tahimik akong tumulong sa mga kasambahay sa kusina. Naghanda kami ng mga kailangan para sa selebrasyon, mula sa mga pagkain hanggang sa mga plato't kubyertos. Lahat ay abala, pero maayos ang galaw ng bawat isa.

Habang nag-aayos kami, iniisip ko kung anong regalo ang pwedeng ibigay kay Edevane. Binili ko na ang relo kahapon kasama si Apollo, at alam kong magugustuhan niya ito. Pero higit sa materyal na bagay, gusto kong maging espesyal ang araw na ito para sa kanya. Alam kong hindi siya mahilig sa magarbong selebrasyon, kaya't siniguro kong simple pero maalalahanin ang mga plano namin para sa kanyang kaarawan.

Matapos kong tumulong sa kusina, sinuri ko ulit ang mga silid sa itaas. Gusto kong tiyakin na malinis ang mga kuwarto, lalo na't may mga bisitang darating mamaya. Habang inaayos ko ang mga kwarto, napansin ko ang pagkakaayos ng mga gamit ni Edevane—lahat ay nasa tamang lugar, walang kalat. Pumasok ako sa kanyang kwarto, siniguradong malinis ito't maayos. May konting kaba sa dibdib ko habang iniisip ang magiging reaksyon niya sa araw na ito. Hindi ko sigurado kung matutuwa siya sa mga simpleng handa namin, pero umaasa akong magugustuhan niya kahit paano.

Nang bumalik ako sa kusina, abala na ang mga kasambahay sa pagluluto ng mga pagkain. Amoy na amoy ang mga masasarap na putahe na inihahanda nila para sa selebrasyon. Hindi ko na rin nararamdaman ang pagod mula sa maagang paggising dahil abala na rin ako sa mga gawain. May ilang mga kasambahay na nagsisimula nang mag-ayos ng mesa at mga dekorasyon. Tahimik akong tumulong sa kanila, nagbabalik ng mga kubyertos at sinisigurong lahat ng gamit ay kumpleto.

Habang nagmamadali kami sa paghahanda, narinig ko ang mga unang tunog ng pagdating ng mga bisita. Ilang sandali pa, dumating na si Edevane, at parang wala lang sa kanya ang araw na ito—parang isang karaniwang araw lang para sa kanya. Ngunit napansin kong may konting saya sa kanyang mga mata, kahit hindi niya ito ipinapakita nang husto. Alam kong hindi siya ang tipo ng tao na ipinapakita ang emosyon, pero ramdam kong masaya siya.