behind every summer

Chapter 32

Chapter 32

Nagising ako sa biglaang lamig ng tubig na dumapo sa aking mukha. Nabigla ako at napadilat ng malaki ang mga mata. Tumama sa akin ang isang malakas na ulan ng tubig mula sa isang timba, at sa harap ko, nakita ko si Manang Lorena, nakatayo at galit na galit ang mukha.

"Alas siyete na ng umaga! Hindi ka pa nagigising!" sigaw niya habang halos nanginginig ang boses sa galit. "Naka-dinner ka lang sa labas kasama ni Master Edevane, akala mo na ba kung sino ka ngayon? Feeling entitled ka na!"

Ang sakit ng kanyang mga salita ay sumabay sa hapdi ng tubig sa aking balat. Bago pa ako makapagtanong kung bakit siya ganoon kagalit, bigla niyang ibinalibag ang kamay niya sa pisngi ko, at isang malakas na sampal ang tumama sa aking mukha. Nakaramdam ako ng pagkagulat at sakit sa parehong pisikal at emosyonal na antas. Hindi ko alam kung ano ang mali sa ginawa ko o kung bakit siya ganito.

"Manang, anong nangyayari? Bakit mo ako sinampal?" tanong ko, nanginginig ang boses ko, hindi pa rin makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Ramdam ko pa rin ang kirot ng sampal sa aking mukha, parang umabot hanggang sa kaluluwa ko ang bigat ng kanyang galit.

"Akala mo kasi kung sino ka na dahil lang sa sinama ka ni Master Edevane kagabi sa isang mamahaling lugar! Hindi ibig sabihin noon ay espesyal ka na dito sa bahay na 'to!" patuloy ni Manang Lorena habang naglalabas ng sama ng loob na hindi ko maintindihan.

Napatitig ako sa kanya, hindi alam kung ano ang isasagot. Ano ba ang nangyari kagabi na naging dahilan ng ganitong reaksyon mula kay Manang Lorena? Naalala ko ang dinner namin ni Edevane, pero hindi ko maisip kung paano iyon nauwi sa ganitong galit ni Manang.

Hindi ko alam kung sasagot ba ako o mananatiling tahimik na lang. Pero naramdaman ko ang isang matinding kirot sa dibdib ko, isang pakiramdam ng hindi pagkakaintindihan at pangungutya. Ano bang nagawa kong mali para masaktan ako ng ganito?

"Hindi ko po iniisip na espesyal ako, Manang. Hindi ko alam kung bakit kayo nagagalit sa akin. Ginawa ko lang naman ang sinabi sa'kin ni Edevane kagabi," sagot ko nang marahan, umaasa na magpapaliwanag siya o mabibigyan ako ng pagkakataon na intindihin kung saan nanggagaling ang kanyang galit.

Pero imbes na paliwanag, mas lalo siyang nainis. "Nakita ko kung paano ka tinitingnan ni Master Edevane kagabi! Alam kong may nangyayari sa inyong dalawa! Akala mo ba hindi ko alam? Akala mo ba hindi ko nakikita kung paano ka tratuhin ni Master Edevane? Pinagsisilbihan mo siya nang parang alila, pero umaasta ka na parang isa ka sa mga bisita ng bahay na 'to!"

Halos madurog ang puso ko sa mga salitang binitiwan niya. Hindi ko alam kung bakit siya galit sa akin ng ganito. Oo, kasama ko si Edevane kagabi, pero hindi naman ito dahilan para tratuhin ako ng ganito ni Manang Lorena. Ano ba ang iniisip niya? Na inaabuso ko ang pagkakataon na kasama si Edevane?

"Manang, hindi ko po intensiyon na maging pabigat o magdulot ng sama ng loob. Ginagawa ko lang po ang trabaho ko rito," sabi ko, pilit kong itinataas ang sarili kong dignidad sa kabila ng pangmamaliit niya.

Pero tila hindi siya nakikinig sa akin. Tumalikod siya nang malakas, humakbang palayo habang nagmumurang naglalabas ng sama ng loob. Naiwan akong basa at tulala sa kama, hindi alam kung paano susundan ang sitwasyong iyon.

Tahimik akong nagpunas ng mukha gamit ang basang kumot, pilit na nilulunod ang mga emosyon ko sa gitna ng kalituhan. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Galit? Lungkot? O simpleng kalituhan sa lahat ng nangyayari?

Muling bumalik sa isipan ko ang mga salita ni Manang. Ano ang nakita niya? Ano ang iniisip niyang nangyayari sa amin ni Edevane? Sa bawat hakbang ko pabalik sa katinuan, naramdaman ko ang bigat ng mga katanungang iyon. Hindi ko alam kung paano sisimulan ang araw na ito matapos ang ganitong pagsalubong.