behind every summer

Chapter 20

Chapter 20

Habang naglalakad ako sa kahabaan ng hallway papunta sa kwarto ni Edevane, hindi mawala sa isip ko yung mga sinabi ni Apollo sa'kin kanina. Every fiber of information I knew this day had scattered althroughout my brain like a fucking disease. Hindi na ito maalis sa isipan ko, at kahit anong gawin ko para i-alis ang lahat ng ito sa isipan ko dahil mag-uusap nanaman kaming dalawa ni Edevane (ano bang pakay nung lalaking 'yon?) ay hindi ito mawala.

Fuck, what do I do? Hindi naman pwedeng maka-apekto 'to sa trabaho ko dahil for sure, hindi talaga ako magiging productive dito, pero ano bang magagawa ko? Hindi ko matiis na isipin yung mga narinig ko mula kay Apollo kanina. And damn, its fucking me alive like a little bitch.

Bumuntong-hininga ako at tsaka nagpatuloy sa paglalakad. Nang makarating ako sa harapan ng kwarto ni Edevane ay hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa, kumatok ako sa pintuan at tsaka pumasok. Pagkapasok ko ay nakita ko si Edevane na nakaupo sa kanyang office table at nagbabasa ng libro. "Anong kailangan mo?" Tanong ko, tsaka naglakad papunta sa harapan niya. Sinarado niya ang libro niya at humarap sa'kin. "Sit on that chair." Turo niya sa kanan. Sumunod ako sa kanya at umupo ako do'n. "Now, what do you need?" I asked.

He looked at me for several seconds which made me uncomfortable. "W-Why are you looking at me? May mali ba sa suot ko?" Tanong ko.

He shook his head and averted his eyes away from me. Looks like he wants to say something but he's afraid to brought that up. "If you want to say something, just say it." I said nonchalantly. I want to pressure him so that I can leave immediately. Marami pa akong dapat gawin. Hindi ako pwedneg humiga o magpahinga ngayong araw, I need to work. Wala akong paki-alam kung may sugat pa ako, it won't stop me from working.

Sugat lang yan. Kung may lagnat ako, then its imperative for me to stay on my room and rest. Kasi kapag pilit ko ang sarili kong magtrabaho, then I would be damaged.

"I'm sorry." Sabi niya.

Napataas ang kilay ko sa sinabi niya. "Sorry?" Ulit ko. Napatango siya. "Yeah. I'm sorry." Sagot niya. Kapagkuwan ay binaba niya ang ulo niya. "I didn't mean to do it." He added, then he fidgets his fingers as if he's waiting for my response.

Looking at him right now, he's acting like a child.

"I'm sorry for being a jerk and an asshole. I know I have said this before but pardon me. Pardon me if I ever did wrong to you." Sabi niya.

Kaagad akong napaismid sa sinabi niya, kapagkuwan ay bumuntong-hininga. "Huwag ako ang hingian mo ng patawad, kay Holland ka humingi ng tawad. Sanay na ako sa ugali mo kaya kahit hindi ka pa humingi ng tawad sa'kin ay papatawarin parin kita, pero si Holland...baka na trauma siya dahil sa ginawa mo. And good thing that you acknowledged that you're a an asshole and a jerk. Good thing, you're accepting yourself now." I replied. Then I crossed my elbow. "Humingi ka ng tawad kay Holland and promise to him na hindi mo na ulit yun gagawin sa kanya. Because to be honest, those words you spoke to him," I said while pointing at the closed door. "May have troubled his emotions, may have troubled his ego, his self-esteem. Thanks to you, his worth was destroyed."

Nananatiling nakayuko ang kanyang ulo. Hindi parin siya humaharap sa'kin.

"You're such a fucking motherfucker, eh? Hindi ka marunong magpahalaga ng nararamdaman ng tao. I have said this before, now I will have to tell it to you again, mas masahol ka pa kesa kay Satanas, akala mo sa sarili mo isa kang diyos na walang paki-alam sa mga taong nasa paligid mo." Sabi ko. Matapos ang mahabang katahimikan ay tumayo na ako. "If you have no words to say, then I shall take my leave." Pagkatapos kong sabihin iyon ay naglakad ako papunta sa pintuan.