behind every summer

Chapter 42

Chapter 42

Umaga na naman, at ang sikat ng araw ay pumasok sa bintana ng aking silid. Nakaramdam ako ng bigat sa aking dibdib habang pinagmamasdan ang mga bagay na nasa paligid ko. Ito na ang araw na hinihintay ko, ang araw ng aking pag-alis. Habang hinahawakan ko ang aking maleta, isang pangungulila ang bumabalot sa akin. Nakalipas ang mga linggong puno ng takot, pagdududa, at sakit, nagdesisyon akong umalis. Uminit ang aking mga mata, ngunit pinilit kong huwag umiyak.

Dahan-dahan kong inilabas ang aking mga gamit mula sa aking silid. Habang binabaan ko ang maleta, narinig ko ang mga boses ng mga helper mula sa likuran ko. "Grabe naman yang ginawa niya. Nagawa niyang magnakaw ng pera. Tama talaga ang finala ko na isa talaga Siyang masamang tao. " sabi ng isa sa kanila. "Akala ko ba'y maganda ang pakikisama niya dito?" Saka ko narinig ang mga pangungusap na puno ng pang-aalipusta at pagbibiro. Na para bang ang mga salitang iyon ay mga pangil na dinala ako sa nakaraan, mga alaala ng mga sakit na pinagdaanan ko sa kanilang mga kamay. "Mabuti nalang talaga at naging masama nag pakikitungo natin sa kanya. Kung hindi ay baka nabiktima narin tayo." Sabi ng isa.

Tumingin ako sa gawi nila at nakita sina Katrina, Grace, at ang iba pang mga katulong na masama ang tingin sa'kin.

Believe me, Hindi ako ang Humana no'n. Kahit na umuulan ng salami ang buhay ng mga Hartigan, hindi ko parin gagawing hindi magnakaw. Kung gusto ko ng pera, pagiipunan at pagtratrabahuan ko yun ng buong puso ko.

Honestly, I really thought that I can pay them with the corresponding amount of money that my parents once acquired to them, but no. I wouldn't be able to pay them now because of what happened. Ni hindi man lang pinakinggan ang rason ko. And speaking of money, naalala ko na si Edevane ang nagsabi sa'kin ng kanyang account number at password sa bangko. Baka kappa nagkita kami ay sa'kin nanaman niya sisihin ang rason kung bait may akita Siyang pera kagabi.

I heaved a sigh. Maybe its really best for me to leave. After all, I am really worthless Kung gusto kong tratuhin ng mga tao na parang aso, they can do it. After all, wala nang nature sa'kin. Not even my dignity. Hindi ko na nag alam kung sa'n ako pupulutin nito. Wala rin akong pera dahil ang pinag-ipunan kong pera ay nawala sa'kin.

If they only believed me na hindi ako nagnakaw, sana hindi nabot sa ganito ang sitwasyon. And now that I have no home to go home too, maybe a year and a half or almost two years of stay here in this mansion would be good to me. At least I get to sleep in a comfortable bed even though its not as lavish as it is.

Bumigat ang aking puso. Pero hindi ako naglakas-loob na lumingon. Hindi ko kayang makita ang kanilang mga mukha habang ako'y umalis. Hindi ko kayang harapin ang kanilang mga reaksyon. Lumakad ako patungo sa living room at nagbigay ng isang malalim na buntong-hininga habang inaabot ko ang pinto. Pero bago ko maabot ang doorknob, may isang braso na humawak sa akin mula sa likuran. Naramdaman ko ang yakap ni Dashwood, at ang init ng kanyang katawan ay tila nagbigay sa akin ng kaunting ginhawa.

Nagulat ako sa ginawa niya. Hindi naman kasi talaga ito gawain ni Edevane. To be honest, this is my first time experiencing a hug from him.

"Dash, please," sabi ko, ang boses ko'y mababa at puno ng sakit. Hindi ko na siya tinawag ng pangalan niya, kasi sa oras na iyon, wala akong lakas para ipahayag ang aking nararamdaman. "Bakit mo ako iiwan?" tanong niya. Ang mga salita niya ay tila naglalakbay sa hangin, ngunit hindi ko siya sinagot. Nais kong sumagot, ngunit ang sakit at galit na nararamdaman ko ay tila nagpipigil sa akin. Naramdaman kong umiikot ang mga luha sa aking mga mata. "Sino na ang magiging katulong ko dito sa bahay? Sino na ang mag-aalaga kina Apollo at Holland? Sino na ang tutulong sa kanila na mag-aral? Sa opisina, sino na ang magiging Secretary ko? Please, think of it first before leaving. If you love your job, you'd fight for it. You'd do anything para hindi ka malies. I can talk with father about it. I'm sure na hindi mo yun magagawa because for the last one year and eight months, you have been loyal and you never did such a thing."