"හ්ම්ම්ම්ම්...අන්තිමට ඔයා ලඟ මම ආයෙම තනි උනා... ඔව් ඉතින් එහෙම වෙන්න ඕනෙනේ... මොකද ඔයා තරම් කවුරුත් මගේ දුක අහලා නෑනේ... හැමදාම මොනවා හරි උනාම මම ඩයරියත් උස්සන් දුවන් එන්නෙ ඔයා ලඟට... අද ඩයරිය නම් නෑ... ඒත් හිතින් අකුරු කර කර කුරුටු ගාපු මගේ හදවත නම් මගේ ලඟ තියනවා... දන්නවද... මම තාමත් කැමති නෑ මට වැරදිලා කියලා හිතන්න... එහෙම හිතන්න හදන හැම වෙලේම ඒක එහෙම නෙමෙයි කියන්න පුලුවන් විදිහේ දෙයක් එයාගේ ඇස් වලින් මට පේනවා... එයා කොච්චර හංගන්න හැදුවත් ඒක එයාට කරන්න බෑ..."
ශේනුක එතනින් ගියාට පස්සෙ සිහින ආයෙත් එයා හැමදාම දුක කියන මුහුදට එයාගේ දුක කියන්න පටන් ගත්තා...
"ලෝකෙම එළිය කරන ඉර එළියට නොපෙනෙන සමහර දේවල් යන්තමට ඝන අඳුර මකන මේ හද එළියට පේනවා ශේනුක... ඒත් ඔයාට ඔයාව මගෙන් හංගන්න ඕනවටත් වඩා හේතු තියනවා කියලා මට අද තේරුනා... ඔයා කවුද මම කවුද... අපි හරියට අහසට පොළව වගේ... කොච්චර උසට ඉණිමන් බැන්දත් මට අහස අල්ලන්න බෑ කියලා මට තේරුනා... අනික කසාද බැඳලා ළමයෙකුත් ඉන්න මිනිහෙක් එක්ක පැටලෙන්න තරම් ඔයාට පිස්සු නෑ කියලා මම දන්නවා ශේනුක... අපි කිසිම විදිහකට ගැලපෙන්නෙ නෑ... අදින් පස්සේ මම ඔයා ඉස්සරහා panic වෙන එක කොහොම හරි නවත්තනවා... අඩුම ගානේ ඒකට මම try කරන්න ඕනේ... නැත්නම් මට පිස්සු හැදෙයි ශේනුක..."
පැයක් විතර මුහුද ගාව ඉදලා සිහින එයාගේ රූම් එකට යන්න හොටෙල් බිල්ඩින් එක ඇතුලට ගියා... ඒත් සිහින ලිෆ්ට් එකේ නොයා පඩිපෙල දිගේ යන්න ගියේ තව ටිකක් කාලය කන්න හිතාගෙන... ඒත් තුන්වෙනි තට්ටුවට යන්න සිහිනට මහ වෙලාවක් ගියේ නෑ...
"අනේ සෙනූට නින්ද ගිහින් තියෙන්න ඕනේ.... දෙවියනේ...ප්ලීස්... මට උදව් කරන්න..."
සිහින එයාගේ කාමරේ දොර ගාව ඉදන් දෙවියන්ට කන්නලව් කරලා දොර ඇරගෙන සද්ද නැතුව ඇතුලට ගියේ සෙනුරි නිදිද කියලා බලන්න... සිහිනගේ වෙලාවට සිහිනගේ කන්නලව්ව දෙවියෝ අහලා තිබුනත් චූටි ආල්යා ඇහැරිලා කොට් එකට වෙලා අතපය ගස ගස හිටියේ... විශේෂ ඉල්ලීමක් මත සිහිනගේ කාමරේට කොට් එකක් ලබා දීලා තිබුන එක ගැන සිහින මේ වෙලාවේ සතුටු උනේ ආල්යා දඟලනකොට සෙනුරි ඇහැරෙන්න තිබුන එක නැති උන නිසා...
