Admiring You From Afar

25

The time slipped away, time flies. Weeks... nah, months had passed and everyday felt like I'm walking into a thin ice ground that feels like anytime it'll break. Hindi ko alam, hindi rin alam ng doctor. Only God knew.

My heart broke more as I look at him. I feel guilty not telling him about me. Staring at his smiling face makes me smile sadly. He'll lose his bright smile once he find out.

And I won't let him look for it.

"Let's go?" nakangiti niyang tanong at inilahad ang kamay niya. I smiled and took his hand.

We walk into the parking lot, papunta kaming training ngayon. It's weekend. But, wala siyang kaalam-alam na hindi na pala ako maglalaro ng volleyball. I quit. I secretly quit, sinabi ko sa mga kaibigan ko at kay coach. They cried kaya mas lalo akong determinadong itago kay Vincent ang sakit ko. After kasing malamn nina Rhyme ay palagi na silang naiiyak sa tuwing nakikita ako. And it hurt me more.

I told coach not to tell anyone. Kapag may nagtanong man kung bakit hindi na ako sumasali sa kanila ay sasabihin nalang namin nina coach na nagpapahinga muna ako. Just, break lang sa training. Para walang something suspicious silang maiisip. But I still go to school pa naman. Kaya pa rin naman ng katawan ko. I also visit my doctor regularly at binibigyan niya ako ng mga gamot. And somehow it helps to lessen the weakening I felt.

"Tahimik mo naman, akala ko tuloy bingi na ako." sambit niya habang nagmamaneho. This guy beside me has no idea what's going on.

"Feel ko lang tumahimik ngayon, I don't know but I feel comfortable not talking these past few days." sagot ko naman. Yeah, comfortable akong manahimik para wala akong ma-spill na kahit ano. "Like tinatamad akong ibuka ang bibig ko." dugtong ko pa.

Tumango-tango lang siya. "Is there any reason why?" he softly asked. Ibinaling ko ang tingin sa kaniya at ngumiti.

Umiling ako. "There's nothing, so don't worry about me. I'm perfectly fine." saad ko para makumbinsi siyang okay lang ako. And I did, he smile and nodded.

Hayst, I wish it's true.

"Love," he called. Ngumiti siya, patuloy pa rin naman sa pagmamaneho. I looked at his eyes asking why'd he call me. Umiling lang siya. "Wala, I just miss your talkative side."

Natahimik ako saglit. Tumikhim ako nang makaisip na ng sasabihin. "Madaldal ba ako noon?" tanong ko nalang din. Ayaw kong mapalayo ang usapan namin, ayaw kong umabot sa kung anu-ano pa.

"Sakto lang,"

Nginisihan ko nalang siya at tinanguan. Tumahimik nalang din ako ulit, nag-iisip kung abo ba ang dapat kong sabihin. Naba-blanko na ang utak ko sa tuwing kasama ko siya, hindi ko na alam lahat bg sasabihin ko kapag siya ang kasama ko. Pakiramdam ko tuloy kailangan ko pa ng bayad para magsalita, limitado lang kasi, gano'n.

"What's the symbol of Americium again?" he broke the silence. Saglit niya akong tinignan at binalik din kaagad ang tingin sa harap. Nagmamaneho kaya siya!

"So ano nga?" tanong niya at natatawa.

My forehead knotted and let out a chuckle. "Random huh, but Am." sagot ko.

"What about the Argon?" he ask again. Napatingin ako sa nakangiti niyang mukha. He looks so good, ang ganda ng mga ngiti niya, he looks so bright with his smile. Napangiti nalang din ako habang tinititigan siya.

"It's Ar," sagot ko naman. "Pasalamat ka memorize ko 'yong periodic table." dugtong ko pa, pareho naman kaming natawa.

"Pagsamahin mo 'yong Americium at Argon, how do you read it?" nakangisi siya sa 'kin. It's so obvious. Naisip ko rin kasi 'yon dati. Sasabihin ko sanang 'alam ko na 'yan' kaso ayaw kong sirain ang moment.