mafya/jikook

bölüm 31. final

Jungkook'un ağzından ilk kez yazdım en başından jungkook'un ağzından yazacağım bölümün final olmasına karar vermiştim.

Buraya kadar okuyan ve destekleyen her kese teşekkür ederim umarım beğenmişsinizdir.

Bu fici final yapmayı düşünüyorum ama isterseniz devam ede bilirim.

Bu kez hiç bir sır olmadan sadece jungoonun hamileliyinden yol alarak tatlı bölümlerle ilerleye biliriz.

Sınır:10 oy

Jungkook

Çocukken herşey çok güzeldi fakat ben daha ne olduğunu anlamadan herşey alt üst oldu tek suçum olmamam gereken bir yerde olmamam gereken biriyle olmaktı.

Tek suçum buydu hayatımı alt üst eden her şeyimi elimden alan beni paramparça eden....

Jimin

Jimin benim her şeyimdi her anlamda ilkimdi hayatımdı sevdiğim en değer verdiğim tek ailemdi.

Babam asla meni sevmedi annem benim varlığımdan utandı daha sonra bir hastalık sonucu hayatını kaybetti.

Bazen keşke diyorum keşke hiç var olmasaydım annem mutlu olsaydı babam benim gibi bir oğula hiç sahip olmasaydı.

Mutlu olurlarmıydı?

Bensiz hayat daha mı çekilir haldeydi?

Bu kadar insanlara hayvanlara doğaya zarar veren bir sürü pislik varken tek istediği aile sevgisi ve huzur olan ben mi fazla geliyorum bu dünyaya?

Neden... Bütün bunları neden yaşıyorum?

Belki aptalca ama babam beni sevmese bile sonuçta babamdı az önce onu dövmek ardından diri diri yakmak beni gerçekten etkiledi.

Sanki hayatım çok normalmiş gibi birde baba katili oldum.

Aklımda çok fazla düşünce vardı.

Ben ne yapmalıyım?

Jimine anlatacağım şeylerden sonra nasıl tepki verecek?

Onu benden alır mı?

Buna dayanamam

Beni öldürsün daha iyi.

Kaç dakika lavaboya yaslı bir şekilde ağladığımı bilmiyorum tek bildiğim onları kaybetmek istemediğimdi.

Zorla ayağa kalktım ve elimi yüzümü yıkadım daha sonra derin bir nefes aldım ve dışarı çıktım.

Jimin ve diğerleri beni görünce baştan aşağı süzdüler jimine baktığımda bana endişeyle bakıyordu.

Gözlerim yeniden doldu.

Babamın oturduğu sandalyeye oturup ellerimle oynamaya başladım gözlerim yanıyordu artık daha fazla dayanamadım ve göz yaşlarımı yeniden akıttım.

"Jimin" sesim çok kısık çıkmıştı ama yinede beni duyduklarını biliyordum.

"Ben... ben senin yıllar önce işkence ettiğin anneni öldürdüğünü düşündüğün kişiyim" depoda sesizlik boğucuydu.

Derince yutkunup başımı kaldırıp jimine baktım kafası çok karışmış ve adeta donmuştu böyle bir şey beklemiyordu.

Bende böyle olsun istemezdim...

"Bende böyle olsun istemezdim özür dilerim jimin tek suçum olmamam gereken biriyle olmamam gereken bir yerde olmaktı yemin ederim..." Hıçkırığım depoda yankılanmıştı kendimi durduramıyordum yılların birikmişliği beni boğuyordu...