Odamdaki Gölge 📿

3.Bölüm

📿İyi okumalar.📿

📿📿📿

Eve gelmiştik sonunda. Hepimiz aynı apartmanda oturuyorduk. Sıradan 4 katlı bir apartmandı. Zamanında ailelerimiz de aynı köyden arkadaş oldukları için birlikte İstanbul'a taşınıp bu apartmanı satın almışlar.

En üstte Caner'ler, bir alta Bahar'lar, onun altında Buğra'lar ve en alt katta biz oturuyorduk. Apartmanın bir de bahçesi vardı ve biz genelde orada takılırdık.

Eve eşyalarımı bırakıp bahçeye indiğimde üçü de inmişti. Çardakta oturmuş, yaşadıklarımızın korkusuyla sessizce kolamızı içiyorduk.

"Tamam, bu kadar yeter. Aslı ne oldu kızım sana ya? Aramızdaki en deli yürek sendin, şimdi en çok sen korkuyorsun. Geçti gitti, siktir edip hayatlarımıza dönelim." Caner'e bakmadım bile, yaşadığımı o yaşasaydı eminim ki o an ışınlanmayı falan öğrenmiş olurdu.

"Bak Caner, sinirleniyorum. Şaka kaldıracak durumda değilim." Dediğimde cebinden çıkardığı çikolatayı bana uzatmıştı. Yüzüne gülümseyerek bakmış ve çikolatayı almıştım.

"Kusura bakma, gerginim." Dediğimde yanağımı sıkmıştı. "Farkındayım, yaşadıklarımızı bilmesem özel gününde misin derdim ama haklısın. Sıkma canını, geçecek eminim." Dediğinde çikolatayı ısırıp onaylamıştım onu.

"Umarım." Derken Buğra birden bana dönünce kaşlarımı kaldırmıştım merakla. Baş parmağıyla dudağıma bulaşan çikolatayı silip kendisi yediğinde nefesimi tuttuğumu yeni fark etmiştim.

"Ooo, Buğra? Aşıksan söyle bilelim oğl-ah!" Buğra masanın altından Caner'e tekme atarken kaşlarını çatmıştı. Caner'de özür dileyip Bahar'a dönmüştü.

"Oww benim sarı çiçeğim neden bu kadar susku-ah! Ne dedim ya?!" Bahar Caner'in ensesine sinirle vurup masadan kalktığında gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırmıştım.

"Tamam, ben bakıp geleyim." Dediğimde Buğra bir şey demek ister gibi dudaklarını aralayıp sonra vazgeçtiğinde sessiz kalıp ayrılmıştım yanlarından. Bahar, bahçeye açılan apartman kapımızın önünde oturuyordu elleriyle yüzünü kapatmış bir şekilde.

"Bahar?" Beni duyunca burnunu çekmiş ve başını kaldırmıştı. Ağlıyordu. Hemen önünde yere çöküp endişeyle başının iki yanından tutmuştum gözlerine bakarken.

"Ne oldu? Anlatsana? Caner'le mi ilgili? Ona kızdın çünkü." Dediğimde tekrar burnunu çekip bana sarıldığında anlatmaya başlamıştı.

"Aslı, atlatamıyorum. Gerçekten çok korktum, ya o şey peşimizi bırakmazsa? Ne yapacağız? Korkuyorum." Dediğinde gözlerimi kapatıp derin bir nefes almıştım.

"Sakin olmaya çalışalım. Korku filmlerinde olduğu gibi, öyle şeyler eğer korkuyla besleniyorsa kurtulamayız. Korkmazsak belki bir daha gelm-" Derken merdiven karanlığında gördüğüm gölgeyi yine gördüğümde nefesim sıkılaştı.

Bahar bana telaşla bakıp arkaya bakacakken hemen onu kendime çevirmiştim. Hala oradaydı ve kalbim çok hızlı atıyordu. Sanki bu korkuyu içime bilerek sokan bir varlık gibiydi.

"Aslı, iyi misin?" Bahar yere yığılan bedenimin yanında diz çöktüğünde gözüm üzerine kaydı, asla üzerindeki beyaz pantolonuyla çimene oturmayan Bahar, şimdi yerde diz çöküyordu.

"BUĞRA! CANER! Gelin çabuk!" Dediğinde elini tuttum. Zar zor konuşmaya çalıştığımda o şey sanki konuşmamı engelliyordu. Çadırda da olmuştu, şokta olduğum için diye düşünsem de değildi. Şimdi şokta değildim, sadece korkuyordum. Ama konuşamıyordum.

"Aslı! Güzelim, bana bak. Aslı?" Buğra'yı görünce ve sesini duyunca gülümsedim. Kalbim sıkışıyordu ama o yanıma gelince sanki gölge kaçmıştı.

"Buğra?" Birden yeni nefes almışım gibi kalktığımda hemen korkuyla ona sarıldım. Gözüm Caner'e kaydığında ilk defa gülmüyordu.

"Aslı'nın eve geçelim." Diyerek beni kucağına aldığında sessiz kalıp başımı boynuna gömdüm. Birden üzerime çöken yorgunluk da tüm bu olanların cabasıydı sanki.

"Kızım? Buğra, ne oldu oğlum?" Babamın sesiyle gözlerimi açıp ona gülümsedim. Buğra'nın konuşmasına fırsat vermeden hemen cevapladım.

"İyiyim baba, sadece biraz yorgunum. O yüzden az başım döndü." Dediğimde babam hala endişeliydi. Buğra beni yatağıma yatırırken annem de başımda bitince oflamamak için tutmuştum kendimi. Şimdi soru yağmuruna tutacaklardı beni.

📿📿📿

📿Yorumlarınızı bekliyorum.📿