Odamdaki Gölge 📿

15.Bölüm

📿İyi okumalar.📿

📿📿📿

İkinci günün sonunda Bahar hastaneden çıkmış ama düzenli olarak psikolojik tedavi görmek üzere kayıt yaptırmışlardı hastaneye.

Bugün Bahar'ın eve gelişinin birinci haftasıydı. Tuhaf bir şekilde hiçbir şey olmamıştı. O şey bizimle uğraşmamıştı. Bir haftada Bahar bile kendine gelmişti.

Ama o şey gelmemişti. Bu beni daha da geriyordu. Peşimizi durduk yere bırakmış olamazdı. Ya da bırakmamıştı. Biliyordum, hissedebiliyordum.

Ailelerimizle de konuşmuştuk. Onlara doğruyu söylemeye karar vermiştik ve söylemiştik de. Ama tam da düşündüğüm gibi bize inanmamışlar ve bizi de az kalsın topluca kliniğe yatıracaklardı. Zar zor ikna etmiştik, Ferit hocayla da görüştürmüştük.

O günden sonra Ferit hoca eskisi gibiydi. Hiçbir aksilik yoktu. Arada kontrol ediyor, dokunup o sözleri söylüyordum ama artık gerilmiyor, normal davranıyordu. En azından içim rahatlamıştı, ailelerimizin bilmesi kötü olsa da iyi de bir şeydi. Ferit hoca da onlara güvenilir geldiği için inanmışlardı.

Aramızda tuhaf davranan tek kişi Bahar'dı. Bu yüzden o şeyin Bahar'ı salmadığına emindim neredeyse. Mümkünse saçma bir düşüncem vardı.

O şey Bahar ve Ferit hoca arasında gidip geliyordu. En son Bahar ve Ferit hoca arasında seçim yapıp daha güçsüz olanı yani Bahar'ı seçmişti. Tabii ki bu düşüncem saçma olduğu kadar ihtimal dahilindeydi.

"Kızım Buğra gelmiş. Niye içeriye girmesi için senin iznin gerekiyor? Ne yaptın çocuğa?" Diyen anneme ters bir bakış atmıştım.

"Ben değil o yaptı. Gelmesin, onu görmek istemiyorum." Dediğimde annem gözlerini devirip yanıma gelmişti.

"Ne yaptı? O kadar iyi bir çocuk senin gibi bir çingeneye ne yapmış olabilir?" Dediğinde bakışlarımı annemden çekip bilgisayardaki araştırma ödevime çevirmiştim.

"Anne, sana söyleyip çok sevgili arkadaşının oğlunu kötülemeyeceğim. Sen onu hiç tanımıyorsun o yüzden karışma. Aramızda bir şey, gider misin? Ders çalışıyorum." Dediğimde oflamış ve gıcık olduğumla ilgili bir şeyler söyleyip çıkmıştı. Annelerimiz öyleydi zaten birbirlerinin çocuğunu kendi çocuklarından çok seviyordu. Neyse.

"Aslı?" Buğra'nın sesiyle kaşlarımı çatıp kapıyı kapatarak yanıma gelen Buğra'ya bakmıştım. Gelmesin dediğimde annemin onu göndereceğini düşünmem hataydı.

"Annem sana ne dedi bilmiyorum ama gelmemeni söylemiştim. Çıkar mısın ödevi yetiştirmem gerekiyor." Dediğimde yutkunup üzgün suratıyla önümde yere eğilmişti. Aşağıdan yüzüme bakarken kucağımdaki ellerimi tutmuştu.

"Özür dilerim Aslı. Seni kırmak istememiştim. Onlar benim gerçek düşüncelerim değil. Gergin ve sinirliydim. Sana patladım, seni sevdiğimi biliyorsun." Demiş ve kaşlarımı çattığımı görünce aceleyle toparlamıştı.

"Y-yani şey işte arkadaş olarak. Biz birlikte büyüdük, seni dışlamış gibi konuştum. Asıl amacım seni durdurmak ve tehlikeden uzak tutmaktı ama kırdım tam bir öküz gibi." Diyerek başını eğmiş ve üzgünce bakmaya devam etmişti.

"En azından kendini biliyorsun. Tamam Buğra şimdi yalnız kalmak ist-" Kapının açılmasıyla sessizleşmiştim. Korkuyla kimse olmadan açılan kapıya bakarken Buğra elimi sıkıp ayağa kalkmıştı.

"Anne? Buğra annemler içeride. Onlara bir şey yapabilir." Demiş ve kapıya doğru adımlamıştım.

"Aslı dur! Kıpırdama!" Buğra'nın aniden bağırmasıyla hızla kendimi durdurmuştum. "Aslı kıpırdama, tam arkanda. Ferit hocayı arıyorum." Dediğinde saçımda bir ürperti hissetmiştim. Buğra Ferit hocayla konuşurken korkunun esiri olmamaya çalışıyordum. Saçımı çekiyor gibiydi ve bu gerçekten korkunçtu.

"B-Buğra, boynumda nefes hissediyorum. Buğra çabuk ol!" Diyerek titreyen sesimle konuştuğumda Buğra küfür etmiş ve hızlı adımlarla odadan çıkmıştı.

Annemler gelince annem korkuyla çığlık atıp kendini yere attığında babam da annemin yanına çökmüştü bana korkuyla bakıp. Görüyorlardı, arkamdaki şeyi.

"Zil! Ferit hoca! Geliyorum!" Diyerek kapıya koşmuştu Buğra. Annem yerde ağlıyor, babam onu götürmek için uğraşıyor bir yandan da bana endişeyle bakıyordu.

Ben mi? Ben bu defa cidden çok korkuyordum.

📿📿📿

📿Yorumlarınızı bekliyorum.📿