Hiç bir şey konuşmadan ilerliyordu. Adımları hızlıydı bu yüzden ondan geri kalıyordum.
"Dursana oğlum"
Beni kale almadan hızlı adımlarla gitmeye devam etti. Ne geriye dönüp bana bakıyor nede bir şey söylüyordu. Buda beni sinirlendirmesini sağlıyordu.
"Lan dursana!"
Yine durmadı ve hatta koşmaya başladı. Koyu kahverengi saçları uçuşuyor ve kızların ona bakmasını sağlıyordu. Dikkat çekiciydi benim kardeşim.
"Yağız dur!" arkasından seslenip bende koşmaya başladım. İleri attığı her adımda benden daha önde oluyordu. O koşuyor bende peşini bırakmıyordum. Benim adımda Kaansa, bu gün her şeyi öğrenirdim. Öğrenmeliydim lan. Başka bir seçenek yok.
"LAN DUR YOKSA ÇOK FENA OLUCAK!"
Durdu. Ne? Durdu mu? Şükür be oğlum. Durduğu yere ulaştığımda ellerimi dizlerime koyup soluklanmaya başladım.
"Ne olur?"
"efendim?"
"çok fena olucak dedin ya... Ne olur? Ne yapa bilirsin ki sen bana?" dişlerini göstererek güldü. Alaylıca bir gülümsemenin ardından "kimse bana hiç bir bok yapamaz artık. Ben yaparım. Canımı sıkan her kesi...yakarım. Anladın mı? Abimlere neden bir şey anlatamıyorum sanıyorsun? Sence neden bir şey anlatmıyorum?"
Kaşlarımı çatıp doğruldum. Ne diyordu bu? O kötü biri olamazdı değil mi? Benim kardeşim kötü biri olamazdı. Hayır ya değildir.
"Ne demek istiyorsun?"
Kahkaha attı bu sefer. O delice kahkaha atarken etrafımızdakiler, özelliklede kızlar, bize dikkat kesilmiştiler.
"Bak, ben sandığın gibi biri değilim. Ben kötüyüm. Ben iyi biri değilim. Hala neden yanımda olmaya çalışıyorsun?"
Anlayamıyordum. Ve anlayamadığım için konuşamıyordum da. Bir şeyler yanlıştı. O böyle biri değildi.
Duyduğum korna sesiyle Yağızın arkasından gelen arabayı gördüm. Araba çok hızlı geliyordu ve her an kaza yapa bilirdi. Ki şuan Yağız sırıtarak bana baktığı için, korna sesini duymamıştı bile. Duymuştu ama fark etmemişti. Belkide fark etmişti ama bilerek çekilmiyordu.
Araba bize daha çok yaklaşırken onu yana ittirip düşmesini sağladım. Merak etmeyin. Daha sonra bende çekildim. Araba tam gazla yanımızdan uzaklaşırken yere düşmüş olan Yağıza yaklaştım.
"Iyi misin?"
Yüzünü bana çevirdi ve gördüğüm yüz ifadesi bir kere daha şaşırttı beni. Yüzünde korku vardı. Deminden beri sırıtan, alaylıca kahkaha atan çocuğun yüzünde kotku vardı. O korkuyordu ve yüzüde bembeyaz olmuştu. Bu notmal bir korku değildi. Daha değişik bir şeydi. Söylesenize, böyle biri nasıl kötü ola bilirdi ki? Ama insanlar göründükleri gibi değildir. O düşündüğümün aksine, gerçekten kötü biti ola bilirdi. Ve hatta şuan Koray abinin söylediği uyuşturucu işide mantıklı gelmeye başlamıştı.
"Yağız?"
"Iyiyim!" sesi yüksek çıkmıştı. Kabaca cevabından sonra yerden kalktı ve hızlı adımlarla uzaklaştı yanımdan. Bu sefer peşinden gitmedim. Onun hakkında bir şey bilmediğimi fatk etmiştim. Kalktım vr onhn tersi yönüne ilerlemeye başladım.
Bir iki adım sonra uzaktan gelen taksiyle adımlarımı durdurup bana yetişmesini bekledim. Eve gitmek istiyordum. Buradan uzaklaşmak ve Soner abime sığınmak istiyordum.
***
Pişmandım. Eve geldi-im için pişmandım. Neden geldim ki zaten? Amacım eve geldiğimde Soner abimle konuşmaktı ama nereden bile bilirdim ki böyle bir şeyle karşılaşacağımı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Büyük Değişim
Horrorailesi tarafından sürekli şiddet gören Kaan ailesinin aslında öz ailesi olmadığını öğrenir. Acaba gerçek ailesi onu kabul edecek miydi? Veya o gerçek ailesini kabul ede bilecek miydi?
