Αγώνας Αντοχής

Κεφάλαιο 5

~Αν δεν σας παίζει το βιντεάκι πάνω που είναι το trailer της ιστορίας το έχω σε εξωτερικό link που θα το βρείτε στο τέλος του κεφαλαίου για να το δείτε. Ελπίζω να σας αρέσει και καλό διάβασμα~

"Γκάρφιλντ; Γκάρφιλντ ξύπνα γαμώτο!" Φωνάζω στον γάτο μου.

Πως γίνεται μια γάτα να κουτουλάει πάνω σε μια πόρτα;

Με αντιγράφει;! Δεν της ξαναμιλάω! Αν και ποιος δεν θα ήθελε να είναι εγώ; Οπότε...την συγχωρώ.

Μήπως στην προηγούμενη ζωή μου να ήμουν γάτα; ΤΕΛΕΙΟ;!

Κι εγώ τρόμαξα μήπως είναι κανένας απροσμένος επισκέπτης.

Ξέρετε όπως λένε στα βιβλία και στις ταινίες.

Μετά από πολύ κόπο να τον ξυπνήσω εφαρμόζω το σχέδιο δύο.

"Ξύπνα κωλόγατο!"

Του ρίχνω ένα κουβά νερό. Όχι που θα καθόμουν άλλα δέκα λεπτά να τον παρακαλάω.

Τινάζεται και αρχίζει να τρέχει μέσα στο διάδρομο ενώ κάνει πατινάζ και πέφτει πάνω σε ένα ξύλινο έπιπλο στο σαλόνι.

Από το έπιπλο πέφτει ένα ξύλινο μεγάλο διακοσμητικό μπολ και στην προσγείωση καλύπτει ολόκληρο το σώμα του ζαλισμένου Γκάρφιλντ.

Εγώ αρχίζω να γελάω και να χτυπιέμαι σαν την φώκια.

Χτυπάω έναν πίνακα από τον τοίχο. Ακούω ένα μπαμ και μετά κάτι να σπάει.

Ανοίγω δυστακτικά το ένα μου το μάτι.

"Τυχερή ήμουν."

Τον σηκώνω και τον βάζω στην θέση του.

"Το αγαπημένο βάζο του μπαμπά! Θα με σκοτώσει!"

Αρχίζω να μαζεύω τα απομεινάρια του βάζου και ακούω κλειδιά πίσω από την πόρτα.

Τρέχω μέχρι την κουζίνα και πετάω γρήγορα τα γυάλινα κομματάκια στον κάδο.

Παίρνω τα σνίτσελ που έχουν μείνει από εχθές στο ψυγείο και πηγαίνω στο δωμάτιο μου.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι και αρχίζω να τρώω ενώ βλέπω ότι έχω ένα μήνυμα στο Facebook από τον Νίκο.

Διαβάζω το μήνυμα του "Πρέπει να σου πω..."

"Τα κάλαντα; "του στέλνω εγώ.

Έπρεπε να ζεστάνω λίγο το φαγητό. Νιώθω κομματάκια πάγου να τρώω πάρα κρέας.

"Ξέχασα να σου πω. Έχεις φροντιστήριο. " ακούω τον πατέρα μου.