Αγώνας Αντοχής

Κεφάλαιο 10

Περπατάω για το σπίτι του Νίκου. Ναι καλά διαβάσατε! Για το σπίτι του Νίκου πάω!

Και τώρα θα αναρωτιέστε γιατί;

Γιατί είναι κολλητός μου και ανησυχώ γι'αυτόν!

Κι αν τα τραύματα είναι πολύ χάλια;

Θετικές σκέψεις λένε.

ΠΩΣ ΝΑ ΚΆΝΩ ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ;!

Τέλος πάντων φτάνω στο σπίτι του και χτυπάω το κουδούνι της εισόδου.

Και περιμένω...

Και περιμένω...

Και περιμένω...

Τίποτα.

Ξαναπατάω το κουδούνι.

Ξαναπεριμένω...

Ξαναπεριμένω...

Ξαναπεριμένω...

Και μαντέψτε; ΤΊΠΟΤΑ!

Εγώ φταίω που είμαι καλή!

Φεύγω μαζεύοντας τα μούτρα μου από το πάτωμα.

Δεν μου άνοιγαν επειδή τους έλεγε ο Νίκος να μην μου ανοίξουν;

Μπορεί και να έλειπαν από το σπίτι.

Ναι αλλά γιατί να έλειπαν; Που να πήγαν;

Μήπως είναι στο νοσοκομείο; Σε άλλη περιοχή κιόλας;

Θα τον σκοτώσω τον Πέτ-

"Αν ήξερα ότι είχες τέτοιες δουλειές δεν θα σε άφηνα να περάσεις." Ακούω από πίσω μου.

Η όρεξη μου αυτή την στιγμή από το μηδέν έως το εκατό είναι πενήντα κάτω από το μηδέν ενώ αυτού είναι πάντα στο τριακόσια.

Ναι υπάρχει μια τεράστια διαφορά την οποία δεν θα καταλάβει.

Το βήμα μου επιταχύνεται και βάζω τα ακουστικά μου χωρίς να παίζει μουσική.

Τι; Είπαμε να τον ξεφορτωθώ αλλά θέλω να ακούω τι μου λέει.

"Ο Νικολάκης δεν μας άνοιγε την πόρτα και έχουμε μούτρα;"

Τον βαράς τώρα;

Επιταχύνω το βήμα μου. Για το καλό του το κάνω.

"Είσαι κακό κορίτσι τώρα εσύ που δεν μου μιλάς και με αποφεύγεις λέγοντας ψέματα ε;"

Συνεχίζει. Τον αγνοώ. Μεγάλη πρόοδος που δεν τον έχω βαρέσει ακόμα.

Μήπως αρρώστησα; Δεν εξηγείται αλλιώς...

"Ποιος σου έκοψε την μιλιά μωρέ; Αχ αυτόν τον Νίκο πως ξεριζώνει τις καρδιές σας..." συνεχίζει και γελάει.