Αγώνας Αντοχής

Κεφάλαιο 27

Στέφανος POV.

"Στη νίκη και στις χαρές!" Φωνάζουν όλοι και τσουγκράμε.

Είμαι στο τρίτο.. βασικά όχι αυτό ήταν πριν από...τρία ποτήρια;

"Έτσι θέλω να σε βλέπω..." Μου λέει η Λυδία ενώ με χαϊδεύει.

Τελειωνω το ποτό, την πιάνω και πάμε στις τουαλέτες.

Την φιλάω και τότε μου έρχεται η σκηνή που ρίχνω την πρώτη μπουνιά στην Έρη.

Την σπρώχνω "Φύγε!" Της λέω και αυτή τρομαγμένη υπακούει.

Και χωρίς να το καταλάβω πέφτω κάτω στο πάτωμα και κλαίω.

Από τύψεις; Δεν ξέρω.

Ανοίγω το κινητό και αρχίζω να βλέπω τα βίντεο μαζί με την Έρη. Αυτά που τα εχει δει πλέον όλο το σχολείο. Αλλά σε αυτά που είμαι κι εγώ μέσα.

"Πόσο μαλάκας είμαι;" Αναρωτιέμαι δυνατά και χώνω το κεφάλι μου μέσα στις χούφτες μου.

Παίρνω τηλέφωνο τον Πέτρο και μόλις το σηκώνει με ρωτάει "Τι θες;"

"Είχες δίκιο." Του λέω η φωνή μου βραχνή από το κλάμα και δεν μιλάει.

"Μπορείς να έρθεις να με πάρεις;" Τον ρωτάω και συμφωνεί.

Έρη POV.

Ξυπνάω το πρωί χωρίς ξυπνητήρι -μη με ρωτήσετε πως- και χουζουρεύω στο κρεβάτι.

Εντάξει διακοπές εχ-

Ανοίγω τα μάτια μου, πετάγομαι από το κρεβάτι και ανοίγω το κινητό για να δω την ωρα. 8:58.

Προλαβαίνω δεν προλαβαίνω την δεύτερη ώρα.

Κι έχω ιστορία...γιουπίί..-ενθουσιαστήκατε όσο εγώ ε;

Δεν μπορούσα να έχω ιστορία πρώτη ώρα;

Πριν βγω από το σπίτι κοιτάζομαι μία στο καθρέφτη, όχι τίποτα για να ξέρω να ξαφνιαστώ ή όχι με την αντίδραση των ανθρώπων μόλις με δούν.

"Φτου σου κοπέλα μου, χειρότερα δεν μπορούσες να είσαι. Ούτε από πόλεμο να είχες γυρίσει."

Έχω λίγο σκισμένο το χείλος το οποίο έχει πρηστεί -έχει και συνέχεια μην βιάζεστε δεν είναι από άγριο φάσωμα (που το συνηθίζω και πολύ εγώ)- κοκκινισμένο το ένα μάγουλο.

Τελικά δεν ακούγεται τόσο χάλια αλλά είναι.

Βέβαια δεν ξεχνάμε τις μελανιές στα πλευρά και στην κοιλιά.

Είμαι τόσο ευγνώμων που ο διαιτητής σταμάτησε τον αγώνα και δεν πρόλαβε να χτυπήσει τον Νίκο.